Μαρία Λιονάκη
Έχουν κι αυτοί μερτικό στη χαρά!
"Σχετικά νέοι ήταν οι δυο άνθρωποι, ο άντρας και η γυναίκα, που φαίνονταν αγχωμένοι κάπως, να γίνουν όλα σωστά, λες κι ετοίμαζαν αναχώρηση προέδρου Δημοκρατίας και δεν έπρεπε τίποτα να λαθέψει..."
/ΡΟΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ
Το ρελέ του Σαββατοκύριακου...
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και το Σαββατοκύριακο από το Σάββατο
Μέρες γυναίκας...
"Στο δικό της κόσμο τα τελευταία χρόνια, λειψά ήταν τα λόγια και περίσσιες οι σιωπές..."
Ποιος τη ζωή των παιδιών κυνηγάει;
"Για άλλη μια φορά η επικαιρότητα μοιάζει με το χειρότερο θρίλερ. Ένας χώρος που ήταν ψηλά στη συνείδηση του κόσμου και είχε κατά καιρούς με δωρεές ενισχυθεί κινδυνεύει να αποδειχτεί βούρκος"
Ημέρα αφιερωμένη στους άντρες...
Μα θα ήταν άσχημος ο κόσμος χωρίς αυτούς!
Το δημόσιο "ευχαριστώ" σε μια άγνωστη Κυρία
"Όταν ο κόσμος αυτός με τις τόσες δυσκολίες κι ασχήμιες αποδεικνύεται κι όμορφος μαζί, κι αλληλέγγυος, με αξίες και πολιτισμό"
Ε...όχι και στα σκουπίδια!
"Ξάφνου την προσοχή μου τραβάει δέκα μέτρα από τον εμπλουτισμένο κάδο σκουπιδιών, ένα βιβλίο, εκλεκτό όπως αποδείχτηκε. Ίσως και εξαντλημένο. Αναποδογυρισμένο στο δρόμο, ορθάνοιχτο, ελαφρώς πατημένο από κάποιο όχημα και σκονισμένο κείτονταν..."
Περί ποίησης ο λόγος...
"Ας είναι όμως αφορμή η σημερινή ημέρα να ανταμώσουμε λίγες μόνο από τις λέξεις που κατάφεραν να αποτυπώσουν το μεγαλείο αυτής της μορφής τέχνης"
Το πρωτόκολλο της καρδιάς
"Πήγαινα στο στόμα του λύκου, στη γιάφκα του κορωνοϊού. Ενώ περιμένω να γίνω από μέρα σε μέρα γιαγιά, ενώ εργάζομαι, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο πως θα κολλήσω εγώ και τα στενά μου πρόσωπα, παρά τα μέτρα που θα λάβαινα"
Περπατώντας στην πόλη...
"Έτσι ήταν τα ζευγάρια παλιά. Έλεγαν «για πάντα μαζί» και το εννοούσαν. Κι ήθελε θυσίες και υποχωρήσεις η απόφαση αυτή..."
Η "απερισκεψία" του Στάθη
Η αποκάλυψη της αλήθειας προκαλεί προβληματισμό. Η τηλεόραση, τα μέσα ενημέρωσης, ο χώρος του θεάματος δημιουργεί ινδάλματα, πρότυπα, σε όλους μας, μα κυρίως στους νέους
Για το Νίκο μας που έφυγε νωρίς...
"Δεν θα βρούμε ποτέ όσος χρόνος κι αν περάσει την απάντηση σε αυτό το τρομερό γιατί..."
Είσαι έτοιμος για την απογραφή;
Έναν κωδικό λέει θα μας μοιράσουν σε έναν κλειστό φάκελο στα σπίτια μας και θα πρέπει να μπει ένας από κάθε οικία, εσύ δηλαδή, να δηλωθείς.
Και ΜΕΤΑ τι;
Στη metavers εποχή πιο εύκολα θα ενταχθεί η τωρινή γενιά που γεννήθηκε μέσα στους υπολογιστές και ακόμη πιο πολύ η επόμενη , ενώ θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα για μας, τους λεγόμενους μετανάστες της τεχνολογίας
Την ώρα του σεισμού...
Η υπάλληλος τον κατάλαβε πρώτη το σεισμό. Εγώ κοίταζα μια την μπλε ρουα βαλίτσα, μία την κόκκινη. Αμήχανη ποια να διαλέξω.
Τα παιδιά της γειτονιάς μου...
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν είναι φίλε μου όλες ίδιες οι καρδιές κι ας έχουν ίδιο τον παλμό όταν χτυπάνε. Ούτε όλες οι λέξεις είναι ίδιες
Nτικό σου είναι το παιντί;
"Χωρίς να διστάσει, χωρίς να σκεφτεί αν έμπλεκε, υπερασπίστηκε το λιγότερο από δυο χρονών παιδάκι που ταλαιπωρούνταν στο καρότσι και εδώ και ώρα έκλαιγε…"
Το μάθημα Έρικσεν
"Πόσο αλλοιώνει ο φόβος του θανάτου τα πρόσωπα, πόσο το αναπάντεχο ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος να το διαχειριστεί…"
Μια μέρα στη φυλακή
Δεν ξέρω ποιο ακριβώς ήταν το μάθημα το πιο σημαντικό τη μέρα αυτή, σκεφτόμουν φεύγοντας. Αυτό που εξέτασα ή αυτό που έμαθα.
Καλό ταξίδι σε μια μάνα αληθινή!
Μακάρι το κλάμα του μωρού της Καρολάιν να σφυρίζει εκκωφαντικά, επίμονα, εφιαλτικά στα αφτιά τους και να μην τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν.
«Ακούει κανείς, λίγο νερό σας παρακαλώ…»
Πώς το αντέχει η συνείδηση τους, να δένουν, να ναρκώνουν, να χτυπούν, να παραμελούν, να αφήνουν νηστικούς, διψασμένους, βρώμικους, ανθρώπους ανίσχυρους, αβοήθητους;
Δουλειά σου είναι μόνο λάλιε!
"Αν θες να τσεκάρεις τον χαρακτήρα κάποιου, δες πως συμπεριφέρεται σε σερβιτόρους, καθαριστές, ταμίες ή πωλητές"
Μήπως είναι η ώρα να επανεξεταστεί η μετακίνηση εκτός νομού;
Πάει καιρός που οι ηλικιωμένοι μας εκτός νομού στερούνται τη στήριξη και τη βοήθεια μας
Το γκρίζο της ζωής μας...
"Ζούμε σε μια εποχή που φοράει μάσκες λόγω του ιού, μα και ρίχνει μάσκες. Που «άνθρωποι- απάνθρωποι» καταποντίζονται από τη σαθρή καρέκλα τους και ξεσκεπάζονται τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει , η σαθρή ηθική τους, η βρώμικη ψυχή τους"
Μια αληθινή Ιστορία για την Ημέρα για την αναπηρία...
Σήμερα, όταν θυμήθηκα πως η μέρα είναι αφιερωμένη στην αναπηρία και καθώς η καραντίνα μας έχει κάνει όλους πιο ευαίσθητους , είπα θα το μοιραστώ...
Γράμμα στον κορωνοϊό...
Για την Ιστορία υπάρχει μια αρρώστια, που παλιά ήταν ανίατη και σας μοιάζει. Λέπρα την έλεγαν κι έφερνε τον ίδιο πόνο, φόβο, τον ίδιο εγκλεισμό.
Τα πάθη της τηλεκπαίδευσης
Τώρα βρήκε κι ο ουρανός να κάνει τηλεκπαίδευση με τη γη.
Αυτό είναι κρητικό φιλότιμο!
"Κι είναι πολλοί οι κρητικοί που τα λόγια του σπουδαίου Καζαντζάκη εφαρμόζουν σε προσωπικό επίπεδο ως στάση ζωής, μα και στον εργασιακό τους χώρο ως φιλότιμο, προθυμία και ζήλο"
Ναι...ε;
"Η Χριστίνα είναι φιλόλογος σε ένα σχολείο της χώρας μας, σύζυγος του Μανώλη από εικοσιπενταετίας και βρισκόμαστε στο 2020… Έτος δίσεκτο, έτος που βρίθει ο κορωνοϊός, ο Ερντογάν , οι σεισμοί, οι πλημμύρες αντί για πρωτοβρόχια..."
Καλοκαίρι Τιτανικός
Δεν είναι καλοκαίρι αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός…
Ο μπαρίστα
Αχ τι μέτρια που είναι ώρες ώρες η ζωή…
Σκονισμένο καλοκαίρι, λερωμένο
Όλα περίεργα φέτος...
Το βιβλίο των τροχαίων θανάτων κάνει πολλαπλές εκδόσεις
"Άλλος ένας νέος ίσως υπερτίμησε τα φτερά του σαν τον Ίκαρο, παρά τις παροτρύνσεις του Δαιδάλου να σταθεί μακριά από τον ήλιο κι αυτά έλιωσαν"
Η Κυριακή του Σχολείου μας
Την αγάπησα την Κυριακή. Πλην ελαχίστων στιγμών...
Αλλιώτικες Πανελλήνιες εξετάσεις ξημερώνουν...
Θυμάμαι προηγούμενες χρονιές την έγνοια τη δική μου, των άλλων επιτηρητών να προτρέξουμε να ανοίξουμε παράθυρα να αεριστεί η αίθουσα. Που φέτος πρέπει να είναι μέλημα βασικό
Η αβεβαιότητα του Ιουνίου
Φήμες επίσης λένε πως ο Ιούνιος φέτος δεν ήθελε να αφιχθεί. Μέρες τώρα είχε καταθέσει αίτημα στη Βουλή του χρόνου, υπόψιν της αρμόδιας υπουργού παιδείας, για εξ αποστάσεως ημερολογιακά μαθήματα στις τάξεις του κόσμου , ειδάλλως για μια άδεια άνευ αποδοχών
Αχ, τι κρίμα κορίτσι μου γλυκό...
Να ευχηθούμε όλοι να αποδοθεί δικαιοσύνη στη δίκη της Ελένης. Για να ησυχάσει η ψυχούλα της, μπας και βρουν μια μικρή, τοσοδούλα παρηγοριά οι τραγικοί γονείς
Μητρική στοργή
Θαρρώ πως δεν υπάρχει πιο τρυφερή εικόνα σε αυτό τον κόσμο από μια μάνα που ψιθυρίζει γλυκόλογα στο μωρό της να το ησυχάσει. Που το νταντεύει, το ταχταρίζει στα πόδια της , το νανουρίζει στην αγκαλιά της, που του μαθαίνει τις πρώτες λεξούλες, τα πρώτα βήματα να περπατά
Καλύτερα μιας ώρας ανταύγεια και βαφή, παρά σαράντα χρόνια ρίζα και φυλακή
Απεγνωσμένα λοιπόν έψαχναν λύσεις οι γυναίκες όλον αυτό τον καιρό. Στην παρανομία βγήκαν τώρα που ενέσκηψε η πανδημία των ακούρευτων και άβαφων μαλλιών.
Έρωτας στα χρόνια της καραντίνας
Ο έρωτας δεν ανθοφορεί αυτή την εποχή που διανύουμε, καθώς ούτε να περάσει κοντά μπορεί, ούτε να σκοντάψει, ούτε να θαυμάσει από κοντά.
Πού κατοικεί ο Χριστός;
Μα ενώ η φύση γιορτάζει ,οργιάζει, κελαρύζει, η χαρά μας δεν κελαρύζει. Εμείς δεν είμαστε φέτος καλεσμένοι σ’ αυτή τη γιορτή. Καθώς στις πόλεις μας επικρατεί ατέλειωτη, εκκωφαντική σιγή.
Μετακίνηση 6
Που να περίμενε ο δρόμος αυτός ο πλατύς , ο άσημος, ο συνοικιακός, που συνορεύει με ένα ξερό ποτάμι, που είναι γεμάτος με καλάμια στη μια πλευρά, ο δρόμος αυτός ο απομακρυσμένος της γειτονιάς της τέτοια δόξα
Εποχή κορωνοϊού, εποχή προσαρμοστικότητας
Όλοι περνάμε μια περίοδο που δοκιμαζόμαστε. Που μοιάζει η χαρά πιο δύσκολη, η ζωή λιγότερο γόησσα, με λιγότερα στολίδια.
Το peak του γάμου της Βαγγελιώς
Ο βίος ανθόσπαρτος που της ευχήθηκαν κάποτε έχει γίνει τώρα βίος αβίωτος. Και δε διακρίνει ακόμα καμία αχτίδα φωτός. Κοινή γάρ η τύχη και το μέλλον αόρατο
Οι δικές μου μέρες
Θέλω να βγω! Να βγω θέλω. Δε χωράω σου λέω, πνίγομαι. Άνοιξη και να νυχτώνει τόσο νωρίς έχεις ξαναδεί; Που να κρύβει τα λουλούδια της να μην τα δω;
«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…»
Ναι θα τα καταφέρουμε! Όλοι μαζί. Είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ.
Η γυναίκα της διπλανής πόρτας γιορτάζει και τιμάται σήμερα
Στη γιορτή της γυναίκας σήμερα η κάθε γυναίκα γιορτάζει! Που στερεότυπα είναι το ασθενές φύλο, μα που γελά με αυτοπεποίθηση, καθώς γνωρίζει πως είναι το ισχυρό
Στα καλά καθούμενα άρχισε ο καβγάς
Όταν η κατάσταση είχε εκτονωθεί . Αφήνοντας μια πικρή επίγευση. Για το πόσο διαφορετικοί είμαστε, είπαμε. Για το πόσο οφείλουμε να συνυπάρχουμε με σεβασμό.