Μέρες γυναίκας...

Της Μαρίας Λιονάκη

Δεν την είχε καλοδεί την αφίσα στο κοινωνικό δίκτυο. Τα πρεσβυωπικά γυαλιά δεν βοηθούσαν, μα ήταν και το πλάνο στο στόρι μακρινό. Έτσι θέλησε στο μεταίχμιο δυο ασκήσεων να ρωτήσει. Να πάρουν και την ανάσα τους με την ευκαιρία. Ήταν όμως κι ένας άντρας στο γκρουπ, νεοφερμένος, νεότευκτος, συνεσταλμένος μέσα στο γυναικείο σμήνος. –Τι ώρα και πού είναι η εκδήλωση…(αμηχανία,  το όνομα της εκδήλωσης κρύβεται  επιμελώς)  που διοργανώνουν τα γυμναστήρια την Κυριακή;  -Εξι και μiση, σε μια καφετέρια, στην οδό  Ηρακλή 97 στο τένις, δίπλα σας! (η γυμνάστρια το έπιασε στον αέρα)  Έλα,  θα ακούσουμε ενδιαφέροντα πράγματα, θα έχει και καφέ! (Ίσως και παξιμαδάκι με τέτοιο θέμα, σκέφτομαι και μισογελώ ) 

–ΟΧΙ,  δεν μου αρέσει το τένις, σιγά μη ξεκινήσω τένις τώρα, δε φτάνει που κοπανιέμαι εδώ; παρεισφρέει μια γυναικεία φωνή, φωνή κελαρυστή με χροιά άνεσης  στο χώρο, φωνή που μεταλλάσσονταν σε αγκομαχητό  λίγο πριν . Χα, χα…ξεσπά σε λυτρωτικά  γέλια, η γυμνάστρια κι η Βαγγελιώ, για να συνεχίσει η πρώτη αργά, επεξηγηματικά. « Στο τένις, στην καφετέρια,   την Κυριακή απόγευμα, στις  6.30  θα γίνουν ομιλίες, από διατροφολόγο, ειδικό ψυχικής υγείας-σεξολόγο, γυμνάστρια  για την εμμηνόπαυση!  ΔΕ  σας είπε κυρία Πόπη κανείς, να ξεκινήσετε το τένις! ( που σιγά μην το καταφέρνατε κιόλας-αυτό μάλλον ήταν σκέψη). –Εμμηνόπαυση; (λέει εν χορω το σμήνος της αίθουσας του γυμναστηρίου ) Ποιον αφορά αυτό; (Σε ποια χώρα συμβαίνουν τέτοια πράγματα, σε ποιο λαό; ) Έεχουμε εμείς,  χρόνια  και χρονιαα μπροστά μας, μικρές είμαστε εμείς  ακόμα! ( κάποια βαράκια και κάποιες μπάλες κρυφογέλασαν στα σταντ τους, μα ίσως και να της φάνηκε της Βαγγελιώς.) 

Που δεν άργησε να διεισδύσει στον κόσμο των σκέψεων  της, συχνό καταφύγιο των τελευταίων χρόνων. Εις μάτην η γυμνάστρια, όντως μικρή κι αντίστοιχης εμφάνισης του έργου της διατυμπάνιζε τα παραγγέλματα στο εξής…Εναλλάξ τα πόδια κορίτσια(!!), το χέρι να βρίσκει το γόνατο (σιγά μην το βρει), η μέση να εφάπτεται στο πάτωμα! (το ρωτάς αυτό αν θέλει; )Μα η Βαγγελιώ δεν άκουγε… Στο δικό της κόσμο εξάλλου τα τελευταία χρόνια, λειψά ήταν τα λόγια και περίσσιες οι σιωπές. 

Πάνε χρόνια από εκείνη τη στιγμή. Μικρή ήταν, στο τέλειωμα του Δημοτικού  και της γειτονιάς της, αγοροκόριτσο τρανό. Λίγο πριν, μάλωνε με ένα αγόρι για το αν βρήκε στα μήλα,  στην άκρη του χεριού,  η μπάλα την Αρετούλα την κόρη του κυρ Αντώνη κι αν  δίκαια βγήκε από το παιχνίδι. Μια υγρασία ένιωσε στο εσώρουχο της , μια αδιαθεσία κι ανέβηκε στο σπίτι της στα γρήγορα να δει που χτύπησε και να ξανακατέβει. Να του δείξει του Παντελή, να μάθει να κάνει τον έξυπνο.  Τότε το αντίκρισε με τα ίδια της τα μάτια. Ναι, ήταν σίγουρα αίμα, λίγο καφετί, μα αίμα. Ναι, ήταν γυναίκα τώρα πια και με τον Παντελή κομμένα τα πολλά πολλά. Ένα κορίτσι-γυναίκα που είχε δει τη μητέρα της κρυφά να στερεώνει με παραμάνες ασφαλείας χαρτοβάμβακο στο εσώρουχο της (δεν υπήρχαν σερβιέτες τότε) για λίγες μέρες μια φορά κάθε μήνα. Πήρε λοιπόν μπόλικα φύλλα από το πάνω φύλλο της ντουλάπας  τα έβαλε σε ένα καινούριο εσώρουχο, φόρεσε τη ζακέτα της, γιατί σα να κρύωνε ξαφνικά, λύγισε λίγο τους ώμους σα  να φορτώθηκαν βάρος ξαφνικά και με τα δυο της  χέρια χάιδεψε την κοιλιά της. Δε θα κατέβει κάτω, θα κάτσει στο κρεβάτι με κουβερτούλα, αποφάσισε.  Με ένα ύφος αλλαγμένο, πιο ρομαντικό και σκεφτικό. Πιο σοβαρό.

Έτσι εγκαινίασε η Βαγγελιώ τη γυναικεία της εποχή, τη ροζ. Με μια διαδικασία που έγινε ρουτίνα και που τις περισσότερες φορές συνοδευόταν από σιχασιά και θυμό. Μα να χάσει το μπάνιο στη θάλασσα, επειδή τώρα το θυμήθηκαν αυτά; Που θα ήταν όλη η παρέα μαζεμένη;  Μα τώρα βρήκαν τα σκασμένα να έρθουν; Πώς θα έβαζε τώρα το παντελόνι της το στενό, το άσπρο; Κι αυτός ο πόνος στην κοιλιά; Το δε χειμώνα, στο σχολείο,  άντε να εξηγήσει στη γυμνάστρια, μπροστά σε όλους, γιατί δε θα έκανε γυμναστική. Την είχε, που την είχε στη μπούκα. Τυχερά τα αγόρια. Τυχερά, πάει και τελείωσε.

Πού να ήξερε η Βαγγελίτσα τότε. Πως θα ερχόταν μια εποχή που θα τα αναζητούσε όλα αυτά. Όταν θα ήταν πια Βαγγελιώ. Γύρω στα πενήντα άρχισαν να την επισκέπτονται πιο αραιά. Με υποδοχή αρχηγού κράτους τα περίμενε,  μιας στις τόσες που καταδέχονταν πια να έρθουν. Να ξανάρθετε τους έλεγε. Εδώ θα είμαι εγώ να σας περιμένω! Είχε ακούσει την  κουμπάρα της να μιλάει για απίστευτες εφιδρώσεις, πως ξυπνούσε τη νύχτα και άλλαζε σεντόνια, πως νεύριαζε με το παραμικρό, πως μελαγχολούσε ξαφνικά, πως έπαιρνε τα κιλά το ένα μετά το άλλο. Λίγο να έτρωγε να σου  το κιλό! Έκανε κατακράτηση υγρών. Μια παρασπονδία, ένα γλυκό παραπάνω κι αμέσως άλλαζε νούμερο. Πότε έβαζε σαράντα δύο, πότε πήγε στο σαράντα οχτώ  ούτε που το κατάλαβε. Κι ακόμα πως την έστειλε ο γυναικολόγος  της να κάνει  εξετάσεις για οστεοπόρωση της έλεγε , πως έπαιρνε σίδηρο, ασβέστιο, πως…Πώς θα τα περνούσε όλα αυτά αυτή; 

-Να ξανάρθετε τους έλεγε…Μη με ξεχάσετε. Εδώ θα είμαι εγώ. Μιση ζωή περάσαμε μαζί, πού θα πάτε τώρα;  Νερό κι αλάτσι  ο,τι σας έλεγα στο παρελθόν. Μικρή ήμουν, δεν ήξερα. 

Δεν ήξερα πως θα ερχόταν μια εποχή που θα απέφευγα τους διαδρόμους με τις σερβιέτες στα σούπερ μάρκετ.  Για να μην θυμηθώ και λυπηθώ.  Δεν ήξερα πως θα με πλήγωνε τόσο αυτό το κορίτσι που μου έδωσε δείγμα διαφημιστικό τέτοιου είδους στο κέντρο. Δεν ήξερα και σίγουρα δεν ήξερε κι αυτό. Λειψές τις έκανε τις  ασκήσεις τόση ώρα η Βαγγελιώ. Ευτυχώς που δεν καθόταν στο πρώτο θρανίο. Πότε πέρασε η ώρα ούτε που το κατάλαβε…

Και ναι! Την είχε πάρει την απόφαση της. Θα πήγαινε στην ομιλία. Θα μάθαινε όσο γίνεται περισσότερα, θα την φρόντιζε τη διατροφή της, την εμφάνισή της. Την επομένη δε στο γυμναστήριο θα τις έκανε με περισσότερο ζήλο τις ασκήσεις. Τι πάει να πει εμμηνόπαυση; Σταματάει η ζωή για μια γυναίκα σε αυτό το στάδιο; Όλα μπορεί να τα κάνει, να τα ζει, να τα απολαμβάνει. Εμμηνόπαυση δε σημαίνει παύση ζωής! Αποδεχόμαστε τις αλλαγές του χρόνου, ενημερωνόμαστε, προσέχουμε, μα και ζούμε και απολαμβάνουμε! Σε κάθε ηλικία.