Για το Νίκο μας που έφυγε νωρίς...

Της Μαρίας Λιονάκη

Από ώρα σε ώρα θα φαινόσουν. Ήξερα γιατί είχες αργήσει. ‘Η μάλλον έτσι νόμιζα, καθώς κοίταζα γύρω τριγύρω στο γραφείο του συλλόγου. Τα γραφεία, τα ντουλάπια, τις κουρτίνες, το φωτοτυπικό, τον πίνακα του βαν Γκογκ, ζωγράφος κι αυτός για τέτοιο χώρο. Σίγουρα ετοίμαζες το κέρασμα. Ο γιος σου ο Μιχάλης είχε περάσει πέμπτος στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Είχαμε μιλήσει προσωπικά και σου είχα ευχηθεί. Η Αρετή σίγουρα θα μας είχε ετοιμάσει κάτι καλό. Με δυο γιους σε καλές σχολές, ποιος τις χάρες σας  βρε Νίκο. Κι ο Βασίλης Ικάρων, θα πετάτε, δεν μπορεί παρά να πετάτε. 

«Ο Νίκος δε θα έρθει σήμερα. Θα έρθει μόλις ξεπεράσει τα προβλήματα υγείας του» είπε η διευθύντρια σε όλους εγκαινιάζοντας την πρώτη συνεδρίαση του συλλόγου το Σεπτέμβριο. Προβλήματα υγείας; Τι προβλήματα; Πού είναι ο Νίκος,  γιατί δεν έρχεται; Αναρωτιόμασταν. 

Μέρες μετά πονούσαμε όλοι που το «γιατί» σε αυτή την ερώτηση είχε απάντηση,  αυτή την κακιά αρρώστια, την επάρατη. Για άλλη μια φορά. Γιώργος Δασκαλάκης, Σήφης Κοσόγλου, Χαραλαμπος Αρμάος, Νίκος Κριτσωτάκης. Για τέταρτη φορά σε λίγα χρόνια αυτή η αρρώστια χτύπησε  ένα σύλλογο μικρό, σχεδόν οικογενειακό. Ένα  σύλλογο που όλοι ξέρουν τα πάντα για όλους. 

Θυμάμαι όταν πρωτοήρθες Νίκο στο σχολείο μας, το Εσπερινό Γυμνάσιο. Δε γνώριζες κανένα, καθόσουν σε μια άκρη στο γραφείο του συλλόγου, έκανες τη γραφική σου δουλειά σιωπηλά. Λίγο όμως κράτησε αυτό . Καθώς σε μικρό διάστημα  γνωρίστηκες κι αγαπήθηκες. Γρήγορα εκτιμήθηκες ως άξιος συνάδελφος, ένα παιδί καλό, ικανό. Ξεκίνησες ως απλός καθηγητής, μα αργότερα  οι γνώσεις και οι οργανωτικές σου ικανότητες σε ανέβασαν επάξια στη θέση του υποδιευθυντή για μεγάλο διάστημα. 

Δίπλα δίπλα καθόμασταν στις εξετάσεις για το πτυχίο των υπολογιστών. Αν δεν ήξερα κάτι,  θα σε ρωτούσα, το είχαμε συνεννοηθεί. Εγώ φιλόλογος, εσύ φυσικός, θα ήξερες δεν μπορεί. Μου έμεινε συνήθεια μετά και σε ρωτούσα Νίκο για επαγγελματικά και μη, θέματα διατροφής κι αθλητισμού κυρίως. «Μα αλήθεια έναν καφέ πίνεις μόνο την ημέρα και μετά τσάι;» σε ρωτούσα απορημένη. 

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Όλο το διάστημα που υπηρέτησες στο σχολείο έφτιαχνες πάντα το πρόγραμμα. Πώς τα κατάφερνες κι ήταν πάντα όλοι ευχαριστημένοι, ποτέ δεν το κατάλαβα. Στο κοινωνικό παντοπωλείο συμμετείχες ακόμα, παίρνοντας μέρος σε αγώνες ποδοσφαιρικούς  με άλλα σχολεία, βοηθώντας τον ιερό σκοπό. Ήταν εξάλλου γνωστές οι αθλητικές σου επιδόσεις, καθώς το τελευταίο διάστημα δεν άφηνες αγώνα δρόμου που να μη συμμετέχεις. Έπαιρνες μέρος σε μαραθωνίους, πάντα με καλές επιδόσεις. Συχνά εξάλλου πήγαινες για ποδηλασία με συναδέλφους ή για τρέξιμο στο στάδιο. 

Νίκο δεν μπορώ να το διανοηθώ. Ούτε εγώ, ούτε οι άλλοι συνάδελφοι. Δεν βρίσκουμε τρόπο να το εξωραΐσουμε, τρόπο  να λειάνουμε τις άκριες αυτού του αιχμηρού γεγονότος, λίγο να το βολέψουμε στο μυαλό μας, να το αποδεχτούμε στη συνείδηση μας. Δεν θα βρούμε ποτέ όσος χρόνος κι αν περάσει την απάντηση σε αυτό το τρομερό γιατί, όμοιο προφανώς με άλλα γιατί, μα τώρα ήρθε πάλι τόσο κοντά μας. 

Από τον Ιούνη που είχες άγχος για το πως θα πάει ο γιος σου στις εξετάσεις δε σε ξαναείδαμε. Με μηνύματα επικοινωνούσαμε κάποιες φορές, δύσκολα μηνύματα που προσπαθούσαμε όλοι  να σου δώσουμε δύναμη και αισιοδοξία. Με την Αρετή μιλούσαμε. Ένα βιβλίο, μια εικόνα  και μια κάρτα με ευχές για ίαση,  γραμμένη από όλους μας έφτασε κοντά σου, ενώ η απόπειρα συναδέλφων να σε δουν από κοντά δεν ευοδώθηκε λόγω συνθηκών. Την ένιωθες τη σκέψη μας, τη λύπη μας, τις προσευχές μας άραγε, όλο αυτό το διάστημα που έδινες τον αγώνα το μαραθώνιο της υγείας σου;   

Η είδηση του χαμού σου μας έχει όλους συντρίψει. Νίκο δεν ήταν στο πρόγραμμα να γίνουν έτσι τα πράγματα. Είμαστε σίγουροι πως αγωνίστηκες, ξέρουμε δα τι μαχητής ήσουν. Είμαστε σίγουροι  πως η Αρετή δε λιποτάκτησε ούτε μια στιγμή αγωνιζόμενη δίπλα σου. Για να φέρει πίσω τον πατέρα γερό στα παιδιά της, όπως μου είχε πει. Θέλαμε να τα καταφέρεις. Θέλαμε να είναι νικηφόρα η μάχη σου. 

Μας λείπεις Νίκο, μας λείπεις ήδη πολύ, μα σου υποσχόμαστε να κρατήσουμε αιώνια τη μνήμη σου στο μυαλό και την ψυχή μας.  Ολόψυχα συλλυπητήρια από ένα σύλλογο καθηγητών  που πενθεί κι αυτός, στη γυναίκα σου, στα παιδιά σου, στους οικείους σου. Μακάρι να βρουν παρηγοριά στη σκέψη πόσο σπουδαίος ήσουν.

Καλό ταξίδι Νίκο μας!

Η κηδεία του συναδέλφου μας φυσικού  Νίκου Κριτσωτάκη  θα γίνει σήμερα Τρίτη στο Θραψανό στις 15.00 μμ.

Δείτε επίσης:

Πένθος στο εσπερινό Γυμνάσιο Ηρακλείου για τον αγαπητό καθηγητή