Της Μαρίας Λιονάκη
Ασυγχώρητες είμαστε εμείς οι γυναίκες! Πώς ξεχαστήκαμε δεν ξέρω. Αν εορτάζαμε εμείς, μέρες πριν θα το είχαμε κατά νου. Θα είχαμε ανανεώσει τη γκαρνταρόμπα μας για τον εορτασμό της ημέρας , με βραδινό φόρεμα με παγιέτες κι έξω ώμο, ασορτί γόβα δωδεκάποντη , τσάντα βελουτέ και παλτό μπουκλέ που δε μαδάει. Θα είχαμε πάρει δώρο στον εαυτό μας (καλού κακού, αν ξεχαστεί ο άνδρας να έχουμε την παρηγοριά μας), θα είχαμε πάει κομμωτήριο, να κάνουμε τις μπούκλες, τις ανταύγειες μας, το νιου λουκ, θα είχαμε εφοδιαστεί τα αγαπημένα μας σοκολατάκια με βρώμη και φυστικοβούτυρο (που δεν προσθέτουν θερμίδες) και θα περιμέναμε ετοιμοπόλεμες στη γωνία μπας κι ο άνδρας ξεχαστεί… για τα περαιτέρω! Που στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν κρεβατομουρμούρα, συζυγικά μέτρα τύπου Λυσιστράτης, διακοπή από μαγείρεμα και αποχή από το καθιερωμένο κυριακάτικο κοκκινιστό της πεθεράς. Που δεν το πετυχαίνει, αντικειμενικά τώρα. (Πάει το κίμινο στο κοκκινιστό;)
Στη χειρότερη… δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. (Κάτι όμως έχουν πάρει τα αφτιά μου για κάψιμο ρούχων με οινόπνευμα, αλλά δεν ορκίζομαι πως συμβαίνουν τόσο ακραία καιρικά φαινόμενα στο συζυγικό τοπίο. Σε άλλες χώρες θα γίνονται.
Ό,τι και να πείτε είμαστε αδικαιολόγητες. Μη, μην προσπαθείτε να μας κάνετε να νιώσουμε καλύτερα. Μέσα μας βαθιά το ξέρουμε πως δεν έπρεπε να συμβεί αυτό. Πως είναι αργά για να επανορθώσουμε. Το λάθος μας έχει μείζονα βαρύτητα. Έχει καταγραφεί η μέρα με τη συμπεριφορά μας στις αποφράδες. Σαν την άλωση της Πόλης. Ξεχνιούνται τέτοιες εορτές; Τι επειδή είναι στο μέσον άλλων εορτών (28η Οκτωβρίου, 17η Νοέμβρη, Αγίου Μηνά, Εισόδια της Θεοτόκου), δεν έχει κι αυτή η εορτή την αίγλη της, την αξία της; Τις προσδοκίες που τη συνοδεύουν; Το ορόσημό της;
Ζητάμε ταπεινά συγνώμη λοιπόν κι αν μπορούμε λίγο να δικαιολογηθούμε ας πούμε πως η επικαιρότητα τρέχει με χίλια και που να τα προλάβουμε όλα κι εμείς…(Άσε που έχουν μπει κι οι προσφορές για τη black Friday)
Σήμερα λοιπόν γιορτάζουν οι άνδρες! Που δε θεωρούν ποτέ ότι ένα σπίτι είναι βρώμικο κι ας είναι πάνω στην τηλεόραση ένα δάχτυλο η σκόνη. Που βλέπουν όλο αθλητικά στην τηλεόραση, αγώνες ποδοσφαιρικούς ασταμάτητα. Με κουτιά πίτσα ανοιχτά τριγύρω, κουτάκια μπύρας αδειανά, τα πόδια απλωτά στο απέναντι τραπεζάκι με το ανθοδοχείο έτοιμο να πέσει στον γκρεμό, με το τηλεκοντρόλ προέκταση του χεριού και το βαθούλωμα το μόνιμο στον καναπέ στη θέση τους, με τον ήχο στη διαπασών. (Καλά δεν ακούνε;) Που όταν μαγειρεύουν είναι σα να πέρασε από την κουζίνα τυφώνας, των εχθρών τα φουσάτα, ο λίβας που καίει τα σπαρτά. (Καλά δε βλέπουν;)Που όταν τρώνε κουραμπιέ δε σκέφτονται να πάρουν πιάτο να μην πέσει η άχνη στο χαλί. Που δεν ξέρουν τι είναι η άχνη, όπως γενικά δυσκολεύονται στα ψώνια, στα χρώματα κλπ. (καλά στο σχολείο δεν τα έμαθαν τα χρώματα; Ούτε από τη μαμά τους;) Τους ζητάς δηλαδή να επιλέξουν τραπέζι για μπαλκόνι και φέρνουν πτυσσόμενο μικρό σιδερένιο για κάμπινγκ. Τους ζητάς σπιράλ για την μπαταρία της μπανιέρας και φέρουν διάσταση ένα μέτρο, για να μην τρέχουν να ψάχνουν κι αλλού και τεντώνεις και δεν φτάνεις να πλυθείς στο μπάνιο. Κολλημένη στη μπαταρία λούζεσαι. Τους ζητάς φιστικί φωτιστικό για το γραφείο και σου φέρνουν λαχανί.
Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στους άντρες! Που αφήνουν μονίμως ανοιχτά ντουλάπια και συρτάρια, που δεν ξέρουν ποτέ που είναι κρεμασμένο το χακί τους παντελόνι και δεν πιστεύουν πως δεν το έχεις κρύψει εξ επίτηδες. Που όταν λένε ιστορίες για το στρατό ή όταν συναντάνε παλιόφιλους δεν έχουν στο μπιρου μπιρου σταματημό. Κατά τα άλλα εσύ μιλάς πολύ. Εσύ είσαι παράξενη που δε θέλεις να ακουμπήσει τη βαλίτσα στο κρεβάτι να την αδειάσει. Που έχει διανύσει αυτή η έρμη η βαλίτσα όλα τα αεροδρόμια της υφηλίου. Εσύ είσαι παράξενη που λες πως δεν ταιριάζει το μαύρο παπούτσι με την καφέ ζώνη…Εσύ, όλα εσύ! Εσύ που δίνεις και την ψυχή σου για να τους ευχαριστήσεις όλους. Αλλά άδικος είναι ο κόσμος, πολύ άδικος.
Μα θα ήταν κι άσχημος ο κόσμος χωρίς αυτούς! (τώρα που δε μας ακούνε, δε μας διαβάζουν) Κι ας μην το παραδεχόμαστε πάντα. Χωρίς την αγκαλιά τους, την αγάπη τους, που τη δείχνουν με πράξεις και δυσκολεύονται να τη διατυπώσουν με λέξεις. Που τη μαντεύουμε στα μάτια τους, στις κινήσεις τους κι ας εμφανίζονται σκληροί κι ανέκφραστοι. Χωρίς τα αστεία τους, την παιδική τους αφέλεια και καρδιά, τη δυνατότητά τους να κάνουν τα σύνθετα απλά, να ηρεμούν τους φόβους μας, να διώχνουν τις ανασφάλειες μας. Να μας λένε πως δεν έχουμε παχύνει κι ας τα βλέπουμε εμείς τα παραπάνω κιλά. Χωρίς όλα αυτά που σίγουρα μέσα μας βαθιά τα αναγνωρίζουμε, ώστε να πούμε μέσα από την καρδιά μας, έστω και καθυστερημένα, άντρες Χρόνια σας πολλά!
