Σεπτέμβριος...αγχωθήκατεε;

Της Μαρίας Λιονάκη

Σεπτέμβριος…δεν  είναι μήνας αυτός! Γιατί; Δεν είναι βρε παιδάκι  μου εύκολη η προσαρμογή. Μετά από θάλασσες, παραλίες, ακρογιαλιές, δειλινά, εκπληρωμένους, μα και ανεκπλήρωτους ονειρικούς  έρωτες, άντε μετά να κλειστείς στο διαμέρισμα.  Να βρεις τις συντεταγμένες της ζωής σου, να μπεις σε προγράμματα, καλά ντυσίματα, πιο κλειστά παπούτσια και πιο κλειστή ζωή. Πριν καν αδειάσεις τις βαλίτσες. Βαλτική, Χαλκιδική (κάνει και ρίμα), Καβάλα και Δράμα…το τερμάτισες φέτος!  Δράμα τώρα η κατάσταση, βουνό τα άπλυτα. Παγγαίο όρος.

Σεπτέμβριος…δεν είναι μήνας αυτός! Πουθενά δεν πήγαμε. Ακρίβεια παιδάκι μου, φωτιά οι τιμές σε εισιτήρια, δωμάτια, ξαπλώστρες, άσε το φαγητό…Ασε  που φυσούσε κιόλας ένας δαιμονισμένος αέρας.   Όλη τη βδομάδα καλός ο καιρός, το σαββατοκύριακο έπνεαν όλοι οι άνεμοι. Άσε που έχουμε σκοτωθεί με το έτερον ήμισυ τον τελευταίο καιρό. Να μεταφέρουμε τους καβγάδες μας στη Σύρο στα Βαπόρια; ‘Η στην Αμοργό στα Κατάπολα; Καλά είμαστε κι εδώ. Κατάκαλα.

Σεπτέμβριος…δεν είναι μήνας αυτός! Άντε εσύ, αν μπορείς να πείσεις το Γιαννάκη να αφήσει το τάμπλετ, το κινητό, να απαρνηθεί τη google, και να πιάσει το βιβλίο. Τι κι αν τρέχεις στα πολυκαταστήματα να τον δελεάσεις με καινούρια τσάντα με δεινόσαυρο;  Όσο θα διαβάσει ο δεινόσαυρος, άλλο τόσο ο Γιάννης.  Και σε ποιο σχολείο σκέφτεσαι να τον γράψεις; Στης συνοικίας, να τον προσηλυτίσει ο γιος της από πάνω να τον κάνει ίδιο κι όμοιο με το δικό της; Της από πάνω, που έχει δει το σχολείο χωράφι δικό της και με δράσεις κι αντιδράσεις στο σύλλογο γονέων παρεμβαίνει σε όλα;

Σεπτέμβριος…δεν είναι μήνας αυτός! Γιατί αλλάζεις δουλειά, αλλάζεις σχολείο ως εκπαιδευτικός, γιατί λεφτά δεν έχεις, η σύνταξη δεν φτάνει, γιατί είσαι μόνος στη ζωή, γιατί είσαι παντρεμένος, χωρισμένος, δεν έχεις καλή πεθερά…Γιατί δεν έχει βρέξει αρκετά και δεν υπάρχει νερό, υδροφόρος ορίζοντας και άλλου είδους ορίζοντας, γιατί δεν έβαψες το σπίτι, τα έπιπλα είναι παλιά κι ανακαίνιση δεν προβλέπεται …

Σεπτέμβριος κι εσύ κατηφορίζεις πρωινή ηλιόλουστη ώρα  την 25ης Αυγούστου στην πόλη σου. Προς το κομμωτήριο οδεύεις για μια ανακαίνιση πριν πας στο νέο εργασιακό σου χώρο. Θα προσαρμοστείς άραγε εύκολα; Δεν είσαι δα και ο πιο βολικός άνθρωπος. Θα σιδερωθούν ποτέ τόσα ρούχα;  Θα τακτοποιηθεί το σπίτι πριν χειμωνιάσει; Κι οδοντίατρο πότε θα πας; Αυτά σκέφτεσαι.  Μαζί με άλλα, τετριμμένα, καθημερινά.  

Ώσπου αντικρίζεις μια διαφορετική παρουσία  να περπατάει  με φόντο τη θάλασσα,  να βαδίζει γεμάτη αυτοπεποίθηση μπροστά σου. Μια γυναίκα που κοντοστέκεται που και που προσπαθώντας να συλλέξει εικόνες , όσο γίνεται πιο πολλές  εικόνες ,καλοκαιρινές ακόμη. Μια γυναίκα, μάλλον τουρίστρια, με καστανόξανθο μαλλί και μοντέρνο ντύσιμο που ανεμίζει μια υφασμάτινη τσάντα, με μοτίβο που παραπέμπει σε μάτια. Με γενικότερη εμφάνιση που παραπέμπει σε διαφορετική ματιά απέναντι στη ζωή.  Στη θέση του ενός ποδιού της βρίσκεται πρόσθετο μέλος. Κι όμως τίποτα δεν την πτοεί. Αποπνέει σιγουριά, δύναμη και αισιοδοξία. Στρίβει και μπαίνει σε πολυκατάστημα τη στιγμή που κάνεις το φωτογραφικό κλικ. Γιατί δεν γίνεται να μη σκεφτείς τα δικά σου ανόητα άγχη πριν, ούτε αντιστέκεσαι στον πειρασμό  γενικότερα να πεις: «Σεπτέμβριος…αγχωθήκατεε;»