Nτικό σου είναι το παιντί;

Της Μαρίας Λιονάκη

(Φωνές τσακωμού σε ένταση, καβγάς εν εξελίξει…)

-Να φέρεσαι καλύτερα!  Είσαι απαράδεκτη,  τι νομίζεις ότι κάνεις… 

-Ποια είσαι εσύ που πεις εμένα τι ντα κάνω;

Οδός Δαιδάλου, Πέμπτη 19 Αυγούστου, ώρα πρωινή  κι εγώ περιμένω  στο κατώφλι πολυκαταστήματος  την υπάλληλο να μου κάνει νόημα να μπω στο κατάστημα, μόλις εξέλθει ο προηγούμενος πελάτης και με σηκώνουν κι εμένα τα τετραγωνικά του καταστήματος, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις. Εγώ κείμαι  με πλάτη στο συμβάν. Ο δε αυγουστιάτικος ήλιος, καυτερός, ενθαρρυμένος από τις φλόγες μισητών πυρκαγιών,   με έχει χτυπήσει  από ώρα  κατακέφαλα κι έχω ήδη μετανιώσει που χωρίς σοβαρό λόγο ανακατεύτηκα στο συνωστισμό καταναλωτών, τουριστών σε ορδές κι άλλων περιπατητών.  Μα τι φασαρία  είναι αυτή; Γυρίζω την πλάτη να δω… 

Ποια είναι η λευκοντυμένη κυρία που ωρύεται; Στη γυναίκα που κάθεται κατάχαμα, αδιάφορη οπωσδήποτε για τη βρώμα του οδοστρώματος  ( και κάθε  βρώμα γενικώς) και ζητιανεύει  στην άκρη του δρόμου με το μωρό στο καρότσι , απευθύνεται; Που βγάζει καπνούς από οργή, τραμπαλίζεται  γεμάτη νεύρα κι ένταση,  αντιμιλάει και παραμιλάει;  Ζητώντας ένα δίκιο, άδικο; 

  Ναι , προφανώς  κάποια χειροδικία, βρισιά  είδε η γυναίκα με τη λευκή μπλούζα και το λευκό παντελόνι και δεν έπνιξε το θυμό, δεν έδωσε τόπο στην οργή της , δε θέλησε να αφήσει κάποιον άλλο να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δεν έκανε  πως δεν είδε.  Χωρίς να  διστάσει, χωρίς να σκεφτεί αν έμπλεκε,   υπερασπίστηκε  το λιγότερο από δυο χρονών παιδάκι που ταλαιπωρούνταν στο καρότσι και εδώ και ώρα έκλαιγε…

-Δεν είναι συμπεριφορά αυτή. Ντροπή σου! Θα σε καταγγείλω,  να  τιμωρηθείς, όπως σου αξίζει. Δε φτάνει που το έβγαλες έξω γι αυτό το λόγο, που το έχεις νηστικό  στο δρόμο, στη ζέστη,  του φέρεσαι κι άσχημα; Είσαι μάνα εσύ; 

-Τι ντουλειά έκεις εσύ, γιατί μιλάς εμένα έτσι άσκημα; Ποιος  είπε εσένα  να ανακατευτείς, ντικό σου είναι το παιντί ;

Κόσμος αρκετός, με έκδηλη στα μάτια ευαισθησία,  έχει ήδη μαζευτεί και μαζί με μένα παρατηρούσε.  Μια την αχαρακτήριστη μάνα που διαολόστελνε τώρα, ανίκανη να διαχειριστεί το ουρανοκατέβατο της κριτικής που της έγινε,  μια τη γυναίκα άγγελο  με την ανθρωπιά, τη γενναιότητα της ψυχής, το αξιοζήλευτο  θάρρος.  Με θυμό την πρώτη και με άπειρο θαυμασμό τη δεύτερη.  Με μελαγχολική περισυλλογή για άλλη μια εκμετάλλευση ενός παιδιού προς χάριν επαιτείας, ενός μωρού που θα έπρεπε εκείνη την ώρα να βρίσκεται χορτασμένο και καθαρό στο δροσερό του σπιτάκι να παίζει τα παιχνίδια και να δέχεται τα χάδια και τα φιλιά μιας αληθινής μάνας.  

Με τη σκέψη  ακόμη στο πρωινό συμβάν  θέλω να πω στην Κυρία με τα λευκά αυτό που δεν πρόλαβα: « Μπράβο σου!»

«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…»

Παύλος Σιδηρόπουλος