Καλό ταξίδι σε μια μάνα αληθινή!

Της Μαρίας Λιονάκη 

«Σε πλήρη εξέλιξη είναι οι έρευνες των αρχών για τον εντοπισμό των δραστών  της ληστείας μετά φόνου σε σπίτι οικογένειας στα Γλυκά Νερά. Θύμα του στυγερού εγκλήματος η 20χρονη μητέρα Καρολάιν η οποία έζησε τον απόλυτο εφιάλτη στα χέρια των εισβολέων στο σπίτι της και τελικά κατέληξε νεκρή. «Που είναι τα λεφτά ρε; Θα σκοτώσουμε το μωρό αν δεν μας πεις». 

Η Μοίρα το ήθελε έτσι. Που μάλλον δεν ήταν μάνα. Να χάσει τη ζωή της δυο μέρες μετά τη γιορτή της μητέρας μια μικρομάνα. Που είχε γείρει να ξεκουραστεί από της μέρας τον κάματο δίπλα στην κλίνη του μωρού της. Δίπλα στην κοίτη του ουράνιου ποταμού που θα σεργίανιζε το βράδυ το  γαλανό όνειρό του. «Ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη, πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας» κατά τον ποιητή.  Φρουρός και φύλακας άγγελος η ίδια του παιδιού της. Ολάκερης της ζωής της. Ίδια νεράιδα κι αυτή. Μια κοπέλα σαν τα κρύα νερά  χάθηκε χθες στα Γλυκά Νερά. Θα μετονομαστούν στο εξής σε  Πικρά Νερά, καθώς ντρέπονται πια για το όνομά τους. Θα σεργιανάει αυτή τη στιγμή στα πικρά νερά του Αχέροντα η αγγελική μορφή. Με μια έκφραση ικανοποίησης που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Μαύρη ήταν η νύχτα της Δευτέρας προς Τρίτη έντεκα Μαΐου. Αφού το τάισε το μωρό της  με αγάπη και το νανούρισε να κοιμηθεί απάγκιασε στον κόρφο της αγάπης του, της αγάπης της, της   μοναδικής, κι αυτή. Λίγες ώρες  να κοιμηθούν, να ανασυντάξει δυνάμεις και μετά πάλι από την αρχή. Μια όμορφη μέρα θα ξημέρωνε. Με παιχνίδια, αγκαλιές, βόλτα στον κήπο, ανάμεσα στα λουλούδια που έχουν ανθίσει. Είναι Άνοιξη τώρα, οι μέρες μεγάλωσαν, ο ήλιος είναι πιο φωτεινός κι  ο κήπος έχει λουλουδίσει, μα το πιο όμορφο λουλούδι , ο ήλιος της είναι το  μωρό της, πόσο όμορφη είναι η ζωή… Ένα καλοκαίρι είναι μπροστά τους έτοιμο να ξανοιχτεί. Η θάλασσα αστραφτερή ήδη τους καλεί. Ένα σωσίβιο πρέπει να του πάρει, από τα πιο γερά, τα ασφαλή  και μαγιό. Πόσο θα του πηγαίνει… Πάνε και σιγά σιγά τα μέτρα,  του κράτους οι περιορισμοί. Ποιος τους πιάνει στις εκδρομές. Λίγο θέλει και να περπατήσει το δικό της το παιδί. Τις πρώτες συλλαβές τις ψιθύρισαν ήδη τα χειλάκια του, τα ροδαλά μπουμπουκάκια,  πόσο γλυκά τα λέει, έτσι παραλλαγμένα, με ένα δικό του τρόπο, πόσο γρήγορα μαθαίνει. Έτοιμο είναι κι απόψε να κοιμηθεί.  «Κοιμήσου. Να μεγαλώσεις γρήγορα. Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο κοριτσάκι, κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό. Κοιμήσου.» (Γιάννης Ρίτσος). Έτσι το νανούρισε και του ψιθύρισε δυο λόγια καθησυχαστικά. Να μη φοβάται. Ο,τι κι αν συμβεί αυτή  θα ήταν εδώ. Δίπλα του, κανένα δε θα άφηνε να του κάνει κακό. Έστω κι αν χρειάζονταν να δώσει και τη ζωή της, να το υπερασπιστεί. Τον ουρανό και τη γη θα κινούσε να σωθεί. Ασπίδα θα έμπαινε μπροστά της, το πιο ακλόνητο φρούριο θα έφτιαχνε με το λυγερό, νεανικό κορμί.  

Και την τήρησε την υπόσχεσή της .Ήταν εκεί και πάλεψε με απαράμιλλο θάρρος. Κι έδωσε τη ζωή της γι’ αυτό, να το υπερασπιστεί. Χωρίς να φοβηθεί. Χωρίς να σκεφτεί πως με την αντίστασή της έκοβε το κλωνάρι της δικής της ζωής. Φώναζε, ούρλιαζε, έμπηγε νύχια στον εχθρό. Ποιος ήρθε μέσα στη νύχτα να κλέψει τη ζωή της; Ποιος τη ζωή της κυνηγάει να την ξεμοναχιάσει μέσ’ στη νύχτα; Ποιοι είναι αυτή που απειλούν την ευτυχία της; Με ποιο δικαίωμα; Όχι δε θα το βάλει έτσι εύκολα κάτω, δε θα παραδοθεί αμαχητί. Ξέρει να πολεμάει αυτή. Έχει εξάλλου εκπαιδευτεί. Ξέρει τις λαβές. Ψυχραιμία, θα τα καταφέρει… Όλα αυτή τα μπορεί.

 Η γιορτή της μητέρας φέτος δεν ήταν την Κυριακή εννέα Μαΐου, αλλά την Τρίτη έντεκα Μάιου. Κι όλοι υψώνουμε βλέμμα στον ουρανό να χαϊδέψει την αγγελική μορφή, που θα κάνει πιο πλούσιο τον κόσμο εκεί, πιο  όμορφο ακόμα τον κήπο της εκεί γης. Που σαν άστρο θα λάμπει φωτίζοντας το σκοτάδι  κάθε νανουρισμένου  παιδιού,  που θα συντροφεύει κάθε μάνα που ξενυχτάει δίπλα σε κούνια.   Κι όλοι ευχόμαστε να βρεθούν γρήγορα οι απάνθρωποι, οι αδίστακτοι, οι εγκληματίες οι στυγνοί και να πληρώσουν όπως πρέπει. Μακάρι το κλάμα του μωρού της Καρολάιν  να σφυρίζει εκκωφαντικά, επίμονα,  εφιαλτικά  στα αφτιά τους και να μην τους αφήσει ποτέ να ησυχάσουν. Κουράγιο στους δικούς της και θερμά συλλυπητήρια! Έχουν ένα σταυρό να σηκώσουν, μα τον αλαφρώνει η επίγνωση της θυσίας της ηρωικής δικής τους μορφής, της μάνας που τίμησε το ρόλο της, που  θα ζει πάντα  στην καρδιά του συντρόφου και του παιδιού της.

Καλό ταξίδι γενναία ψυχή, καλό ταξίδι σε μια μάνα αληθινή!