Έχουν κι αυτοί μερτικό στη χαρά!

Της Μαρίας Λιονάκη

Σχολώντας χθες, Παρασκευή βράδυ, από το Καπετανάκειο, αναγκάστηκα να ανακόψω πορεία στο αυτοκίνητό μου, καθώς διέσχιζα πάροδο της οδού Ιερωνυμάκη, στο ύψος  παλιάς μαιευτικής κλινικής. Ένα αυτοκίνητο είχε παρκάρει κάπως στην άκρη, επειδή όμως ο δρόμος είναι στενός, δε χωρούσα να περάσω. Έμεινα λοιπόν παρατηρητής της σκηνής. 

Κάποιο άτομο προσπαθούσαν να επιβιβάσουν στο αυτοκίνητο το άτσαλα σταθμευμένο, μια κυρία κι ένας κύριος. Καθώς όμως η νύχτα είχε ήδη απλώσει τα φουστάνια της, τα μαύρα, τα γέρικα πάνω από τον κόσμο μας, η ορατότητα δεν μου επέτρεπε ευκρίνεια. Αν και ο καιρός ήταν καλός και οι νοτιάδες , που ράντιζαν με κομφετί- σκόνη την ατμόσφαιρα προηγούμενες μέρες, είχαν ταξιδέψει για άλλα καρναβάλια.  Αρχικά μόνο κινήσεις διέκρινα, συντονισμένες και κάπως βιαστικές, σαν μια παντομίμα ζωής σε θέατρο της πόλης μας. 

 Σχετικά νέοι κι αρκετά καλοντυμένοι, όχι όμως επίσημα ντυμένοι, τέτοια ώρα, έντεκα παρά το βράδυ, ήταν οι δυο  άνθρωποι , ο άντρας και η γυναίκα,  που φαίνονταν αγχωμένοι κάπως, να γίνουν όλα σωστά, λες κι ετοίμαζαν αναχώρηση προέδρου Δημοκρατίας και δεν έπρεπε τίποτα να λαθέψει. Ήταν βέβαια κι η ώρα κι ο δρόμος με την πιθανή κίνησή του που στρίμωχναν την ψυχολογία τους. Εγώ πάντως ήμουν αρκετά υπομονετική. Πού να τρέχω φουριόζα  να πάω τέτοια ώρα;

Δική τους λοιπόν, καταδίκη τους,  ήταν όλη εκείνη η ώρα!  Ακόμα κι ο χρόνος, ο Κρόνος όπως λέει ο Σταμπολίδης που καταβροχθίζει το Δία στον πίνακα,  στην περιοδική έκθεση ΝοΗΜΑΤΑ  του Μουσείου Ακρόπολης, είχε αφήσει τη δουλειά του να σπρώχνει τα λεπτά στην αμαξοστοιχία του κόσμου και παρατηρούσε. Επίσημη ή μάλλον τελετουργική , ιδιαίτερα  προσεκτική κι αργή ήταν η επιβίβαση στο αυτοκίνητο, στο κάθισμα του συνοδηγού ενός ατόμου που δυσκολευόμουν, λόγω θέσης να διακρίνω. Διέκρινα όμως, πέρα από τα διάπλατα ανοιγοκλεισίματα στις πόρτες του αυτοκινήτου, το μαλακό καθοδηγητικό ακούμπισμα ενός κεφαλιού, που το οδήγησε προσεκτικά, γνοιαστικά  μέσα στο αυτοκίνητο η κυρία, έτσι ώστε να μη χτυπήσει στην οροφή του. Διέκρινα ακόμη το δέσιμο της ζώνης ασφαλείας πάνω σε ένα σώμα , και τις τελευταίες ματιές επιβεβαίωσης μεταξύ τους ότι όλα είναι καλά. Ναι! ο πρόεδρος Δημοκρατίας (της δικής τους ζωής ) είχε επιβιβαστεί όπως όριζαν τα  πρωτόκολλα πολιτισμού, ελληνικής παιδείας και παράδοσης. Όπως όριζαν οι αξίες τους! 

Όπως δε, έκλεισαν οι πόρτες και πέρασα με το αυτοκίνητό μου, είδα, στυλώνοντας το βλέμμα επίμονα,  παραμερίζοντας λίγο τα σκοτεινά φορέματα της νύχτας, μια ηλικιωμένη κυρία, αδύνατη, μικροκαμωμένη, με τα λίγα, όχι μακριά, περιποιημένα της μαλλιά και το βλέμμα, το αλησμόνητο, το  κάπως αμήχανο, μα και ήρεμο, σοφό  βλέμμα της στυλωμένο  μπροστά. Στις μέρες που προσδοκά, στις μετρημένες πια μέρες μιας ζωής γεμάτης που την αξίωσε το παράσημο, να δέχεται τώρα τις περιποιήσεις απογόνων. Οι δικοί της την έπαιρναν προφανώς από την Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων που βρίσκεται στην Ιερωνυμάκη για να περάσει μαζί τους το τριήμερο των Αποκριών. Συγκινήθηκα βαθιά και χαμογέλασα γλυκά στην ηλικιωμένη, τη βυθισμένη στις σκέψεις της, που περίμενε μέρες, ίσως και χρόνια  τέτοιες στιγμές. Στέλνοντας νοερά τα μπράβο μου στο κατά τα φαινόμενα ζευγάρι. 

Ναι! Να τους νοιαζόμαστε τους ηλικιωμένους, όπου κι αν βρίσκονται. Πάντα, μα ιδίως μέρες που είναι…Εχουν κι αυτοί μερτικό στη χαρά!