Δουλειά σου είναι μόνο λάλιε!

Της Μαρίας Λιονάκη

   Λένε  πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται όταν έχει να διαχειριστεί πολλά πράγματα μαζί σε καθεστώς πίεσης. Λένε πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται   από τη συμπεριφορά του προς εκείνους απ’ τους οποίους δεν έχει κάτι να κερδίσει, από  τη συμπεριφορά του προς τους υφιστάμενους του, τους  ανθρώπους που έχει στη δούλεψή του. Λένε ακόμη πως, αν θες να τσεκάρεις τον χαρακτήρα κάποιου, δες πως συμπεριφέρεται σε σερβιτόρους, καθαριστές, ταμίες ή πωλητές. Έτσι συνηθισμένο ήταν στην προ κορωνοϊού εποχή  να ζητάμε από το γκαρσόνι να μας φέρει τώρα μια χωριάτικη, μετά από πέντε λεπτά μια μπύρα και αμέσως μόλις την απόθετε στο τραπέζι μας ένα αναψυκτικό ακόμα. Κουνώντας το μπουκάλι επιδεικτικά προς χάριν επιβεβαίωσης. Χωρίς καν ένα «παρακαλώ» ή τη φράση «όταν θα ξανάρθετε».  Γιατί να είμαστε ευγενικοί  άλλωστε, δουλειά του δεν είναι; Γιατί να μπούμε στη θέση του και να σκεφτούμε από τι ώρα είναι στο πόδι, πόση ορθοστασία έχει καθημερινά στην δουλειά του, πόσα αμέτρητα πήγαινε- έλα  έχει κάνει ως τώρα, πόσες ώρες θα περάσουν μέχρι να σχολάσει, ώστε να προσπαθήσουμε να είναι όσο γίνεται πιο μαζεμένη η παραγγελία μας; Συνηθισμένο ακόμη ήταν να μπαίνουμε στα εμπορικά και να δοκιμάζουμε πέντε παντελόνια κι εφτά μπλούζες,  απασχολώντας την υπάλληλο να μας εξυπηρετεί,  πάντα με το χαμόγελο και με ευγένεια, φέρνοντας για ώρα  από την αποθήκη διάφορα ρούχα  και διπλώνοντας ακόμη περισσότερη ώρα μετά, όσα πετούσαμε ένα κουβάρι, αφού στην ουσία δε θέλαμε να πάρουμε κάτι ή δεν ξέραμε τι θέλουμε. Απλά  είχαμε βγει στην αγορά για την απόλαυση του shopping therapy,  δουλειά της εξάλλου δεν ήταν όλο αυτό;

Στο ίδιο φάσμα εντάσσεται και η συμπεριφορά που ήρθε με βίντεο στο φως, η απάνθρωπη συμπεριφορά, προς τη γυναίκα οδοκαθαριστή από τη μεσήλικη «κυρία» του δευτέρου ορόφου. Που  φάνηκε από το βάδισμα της ότι έχει κάποια δυσκολία κινητική , αλλά που σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί την προσβλητική συμπεριφορά της προς την εργαζόμενη που θα μπορούσε να είναι η κόρη της. Σχεδόν πάνω στο κεφάλι της, της  πετούσε απανωτά  κούτες, με ύφος προκλητικό, επιδεικτικό, σα να μην είχε να κάνει με άνθρωπο, αλλά με ένα μηχάνημα ή μια δούλα στη δουλεία της αρχαιότητας ή ένα κατώτερο ον σε καθεστώς φυλετικών διακρίσεων. Η στάση της αυτή φυσικό ήταν να προκαλέσει την αγανάκτηση της εργαζόμενης και την άρνησή της  να μαζέψει τα σκουπίδια που της έρχονταν ουρανοκατέβατα,  με τόσο απαξιωτικό  τρόπο. Η άρνησή της  να τα μαζέψει ήταν δικαιολογημένη στα πλαίσια  αξιοπρέπειας κι αυτοσεβασμού, που συνήθως περισσεύει σε ανθρώπους χαμηλά αμειβόμενους, ανθρώπους απλούς, του μόχθου,  σε τέτοιες δύσκολες θέσεις εργασίας.  Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχε ρωτήσει, αν είχε πει τη δυσκολία της να κατεβάσει τις κούτες, αν είχε μιλήσει ευγενικά, αν είχε φερθεί ανθρώπινα; Πότε θα σταματήσουμε να ικανοποιούμε, να τρέφουμε έναν άρρωστο εγωισμό με τέτοιες συμπεριφορές, πότε θα καταλάβουμε ότι κι ο σερβιτόρος, η πωλήτρια, ο οδοκαθαριστής είναι άνθρωπος, πιο «άνθρωπος» από πολλούς που μας είχαν θαμπώσει οι τίτλοι και τα αξιώματά τους κι αποδείχτηκε τι ήταν; Πως αξίζει κάθε άνθρωπος, όπως κι αν βιοπορίζεται,  το σεβασμό μας;  Πότε θα καταλάβουμε πως δε μας στοιχίζει ένα ευχαριστώ, ένα παρακαλώ, μια ενθαρρυντική ματιά, τόσο ακριβά για τον άλλο; Πότε θα μάθουμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου; Πότε  ακόμη θα σταματήσουμε να αφήνουμε το βρώμικο «φιλοδώρημα» μας, σε όποιο τόπο επισκεπτόμαστε με πλαστικά ποτηράκια, τενεκεδένια κουτάκια, χαρτιά και σακούλες; Ποιος δηλαδή θα τα μαζέψει μετά; Ποιο επίπεδο πολιτισμού  δείχνουμε, σε τι πόλεις θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να ζούμε;

Διαβάστε επίσης:

Τα ιπτάμενα σκουπίδια και η έλλειψη σεβασμού!