Οι ήρωες του 1821

Ο Κολοκοτρώνης λέει στην απολογία του είμαι στρατιωτικός. Κρατάω 49 χρόνους στο χέρι το σουλντάδο (σ.σ.: ντουφέκι) και πολεμώ για την πατρίδα. Πολεμούσα νύχτα-µέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα µια ζωή. 

Είδα τους συγγενείς µου να πεθαίνουν, τ’ αδέρφια µου να τυραννιούνται και τα παιδιά µου να ξεψυχάνε µπροστά µου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά µας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω.

Καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ελληνικό Κράτος που και αυτός το απελευθέρωσε από τον τούρκικο ζυγό τελικά φυλακίστηκε και στο τέλος έμεινε ελεύθερος μετά από τη χάρη που του δόθηκε.

Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδος διέθεσε όλη του την περιουσία για να βοηθήσει το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος και το αποτέλεσμα ήταν η δολοφονία του από τους Έλληνες για να τον ευχαριστήσουν για την προσφορά του στην πατρίδα.

Ιωάννης Μακρυγιάννης. Άλλος ένας γενναίος επαναστάτης που τον Μάρτιο του 1853, δικάστηκε σε στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και χωρίς σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία καταδικάστηκε σε θάνατο.

Τελικά, τη γλίτωσε και αυτός, αφού του απονεμήθηκε χάρη για την προσφορά του στην πατρίδα που συνέβαλε και αυτός να ελευθερωθεί.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν γενναίος οπλαρχηγός της επανάστασης του 1821. Πολέμησε μέχρι το 1820 για λογαριασμό του Αλή Πασά και στη συνέχεια αγωνίστηκε για την επανάσταση. Το 1825 κατηγορήθηκε για συνεργασία με τους Τούρκους και φυλακίστηκε στην Ακρόπολη των Αθηνών όπου και δολοφονήθηκε από τον Γκούρα. Ακούστε όνομα..." Γκούρας", πριν δικαστεί στις 5 Ιουνίου του ίδιου χρόνου.

Νικηταράς ο τουρκοφάγος. Άλλος ένας ήρωας που έπειτα από την δολοφονία του Ι. Καποδίστρια διώχθηκε ως συνωμότης κατά του Βαυαρού Μονάρχη Όθωνα, με εντολή των αντιβασιλέων. Προφυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1840 αλλά αθωώθηκε στο δικαστήριο λόγω έλλειψης στοιχείων.

Στην κατάθεση του, αρνήθηκε τις κατηγορίες και ορκίστηκε “Να με φάει το σπαθί του Νικήτα, αν σας λέγω ψέματα”. Η κράτηση του όμως παρατάθηκε, κατά την διάρκεια της οποίας υπέστη φρικτούς βασανισμούς και απερίγραπτους ξυλοδαρμούς με αποτέλεσμα ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία του. Κατόπιν απειλητικής επέμβασης του Μακρυγιάννη, αποφυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1841, τυφλός πλέον και σακατεμένος.

Ο ίδιος ισχυριζόταν πως τόσο πόνο δεν αισθάνθηκε ποτέ σε κάποια μάχη. Μετά την εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου και την παραχώρηση συντάγματος, του απονεμήθηκε τιμητικά από την Πολιτεία ο βαθμός του Υποστράτηγου και του αποδόθηκε μια πενιχρή σύνταξη “αναγνωρίζοντας” την προσφορά του στον Αγώνα. Λίγο μετά, του παραχωρήθηκε και άδεια επαιτείας, καθότι πάμφτωχος, αδυνατούσε να συντηρήσει την οικογένειά του.

Δηλαδή για το "ευχαριστώ" το Ελληνικό κράτος του έκανε την χάρη και τον έκανε επίσημα ζητιάνο! Τι λες ρε φίλε, τέτοια χάρη να σου πετύχει. 

Μαντώ Μαυρογένους: Διέθεσε όλη την περιουσία της στον αγώνα, ούσα από πλούσια οικογένεια με πολλά πλοία που τα έριξε όλα στον αγώνα για την ελευθερία. 

Το αποτέλεσμα την δικαίωσε, αφού η χώρα ελευθερώθηκε και αυτή για τις υπηρεσίες στην Ελλάδα έφτασε να ζει σε κατάσταση εξαθλίωσης, στερήσεων και φτώχειας, και δεν έλαβε κάποια σημαντική τιμητική σύνταξη (απλά, κατόπιν υπομνήματός της, εγκρίθηκε γι' αυτήν ένα μικρό βοήθημα που τότε δινόταν σε απομάχους της ζωής), ούτε της αποπληρώθηκε κάποιο ποσό από τα χρήματα που είχε δώσει για τη χρηματοδότηση των διάφορων μαχών. 

Πέθανε από τυφοειδή πυρετό στην Πάρο, τον Ιούλιο του 1840, μόνη, λησμονημένη και πάμφτωχη, έχοντας ξοδέψει όλη της την περιουσία για τον αγώνα για την ελευθερία.

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα:  Όταν ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση, είχε σχηματίσει δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τους οποίους αποκαλούσε «γενναία μου παλικάρια». 

Είχε αναλάβει να αρματώνει, να συντηρεί και να πληρώνει τον στρατό αυτό μόνη της όπως έκανε και με τα πλοία της και τα πληρώματά τους, κάτι που συνεχίστηκε επί σειρά ετών και την έκανε να ξοδέψει πολλά χρήματα για να καταφέρει να περικυκλώσει τα τουρκικά οχυρά, το Ναύπλιο και την Τρίπολη. Έτσι τα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία.

Το τέλος της τραγικό, αφού δολοφονήθηκε από  την οικογένεια πλούσιων Ελλήνων που δεν ήθελαν να γίνει ο γάμος του γιου της με την κόρη τους μιας και αυτή πλέον ήταν πάμπτωχη ειρωνεία. Ε, να τους ελευθερώσει και αυτοί να τη σκοτώσουν τι λαός είμαστε ρε παιδιά!

Και τόσοι άλλοι ήρωες της Ελληνικής επανάστασης που μπορεί να ξεχνάω, είχαν δυστυχώς την ίδια τύχη ή μάλλον την ίδια αντιμετώπιση από το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Ήρωες, που αν δεν υπήρχαν, θα είμασταν ακόμα κάτω από τον Τούρκικο ζυγό.

Εγώ να πω "Τιμή και δόξα στους ήρωες του 1821" και να θυμόμαστε όταν είμαστε μονιασμένοι κάνουμε θαύματα αλλά όταν είμαστε διασπασμένοι δεν έχουμε καμία τύχη. Το έχει δείξει άλλωστε και η ιστορία με δύο φορές εμφύλιο στην πατρίδα μας.