Τουριστική πολιτική. Αλήθεια, ποιος (δεν) ασκεί;

Γράφει ο Δημοσθένης Μαράκης

Κατά την επίσκεψη μας σε πόλεις του εξωτερικού εύκολα μπορεί να κατανοήσει ο ταξιδιώτης τις διαφορές νοοτροπίας μεταξύ των λαών. Διαφορές που προκύπτουν από τον τρόπο ζωής και τη διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων. 

Περπατάς σε ιστορικά κέντρα πόλεων, με αξιοζήλευτη καθαριότητα, παρά την παρουσία χιλιάδων ταξιδιωτών, με χώρους στάθμευσης μονίμων κατοίκων, με ΜΜΜ που αλληλοσυμπληρώνονται για την καλύτερη εξυπηρέτηση πολιτών και ταξιδιωτών, με πράσινο παντού, ποδήλατα και κυρίως σεβασμό προς αυτούς. Οι περισσότερες χώρες κατά κύριο λόγο που ζουν από τον τουρισμό, έχουν διαμορφώσει τρόπους ζωής και συμπεριφορές που αντανακλούν τον πολιτισμό στον επισκέπτη. Γιατί απλά, έχουν καταλάβει το αυτονόητο. Τουριστική πολιτική δεν ασκεί (μόνο) ο υπουργός Τουρισμού. 

Δεν καθορίζεται (μόνο) από την συμμετοχή μας ή μη στις μεγάλες εκθέσεις του εξωτερικού. Δεν ασκούν (μόνο) οι ιδιοκτήτες πεντάστερων ξενοδοχείων με spa και εξαιρετικού επιπέδου υπηρεσίες. Δεν ασκούν (μόνο) τα gourmet εστιατόρια με αστέρια Michelin και χρυσούς σκούφους. 

"Ασκεί" ο εκάστοτε Δήμος, η Περιφέρεια, το υπουργείο Πολιτισμού, η αρχαιολογική υπηρεσία, αλλά και ο υπάλληλος καθαριότητας, ο υπάλληλος του πρασίνου, ο οδηγός ταξί, ο περιπτεράς, ο "επαναστάτης" που με ένα spray ασελγεί στους τοίχους δημοσίων και μη κτηρίων, ο ταξιδιωτικός πράκτορας που εισπράττει εκδρομές και εξαφανίζεται πριν την αναχώρηση, ο καθένας από εμάς, που με την συμπεριφορά του προδιαθέτει θετικά ή αρνητικά τον επισκέπτη. 

Ο σεβασμός προς τα άτομα με αναπηρία, το περιβάλλον, τα μνημεία, τα αδέσποτα, τους πεζούς, τους ποδηλάτες. Η συμπεριφορά μας στο δρόμο, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο! 

«Ασκώ» ΕΓΩ, ο ασυνείδητος, που πετώ μπάζα και σκουπίδια παντού, ρυπαίνοντας τη θάλασσα, τις ακτές, τα ρέματα, την ίδια την πόλη μου, χωρίς κυρώσεις! Γιατί «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»

Πιστέψτε με, δεν ενδιαφέρει τον ταξιδιώτη, αν οι υπηρεσίες δεν είναι πλήρως στελεχωμένες ή αν υπολειτουργούν. 

Δεν ενδιαφέρεται για τον τρόπο και χρόνο πρόσληψης του προσωπικού καθαριότητας στα μουσεία που επισκέπτεται. Δεν ενδιαφέρεται να μάθει αν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις καθαριότητας. Θέλει απλά να απολαύσει ένα περιβάλλον αντάξιο του πολιτισμού της χώρας που επισκέπτεται. 

Και (δυστυχώς) διαμορφώνει την επιθυμία επόμενης επίσκεψης στηριζόμενος σε λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες  που μετατρέπονται σε προτροπή ή αποτροπή του φιλικού περίγυρού του. Λεπτομέρειες που είναι λυμένες σε ανταγωνιστικές χώρες που διαθέτουν ανάλογα χαρακτηριστικά με τη χώρα μας, που φυσικά κάνουν τη διαφορά. 

Ψηλά γράμματα θα μου πείτε, "αν δεν τους αρέσει να μην ξανάρθουν", αλλά ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Ο τουρισμός αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της χώρας. 

Δυστυχώς μετράμε μόνο αφίξεις και όχι το ποσό που ξοδεύει ο κάθε επισκέπτης και πώς αυτό μετατρέπεται σε πλούτο. 

Και παρόλα αυτά ο αριθμός των επισκεπτών αυξάνει χρόνο με το χρόνο, σε μια χώρα χωρίς υποδομές, με τη νοοτροπία της αρπαχτής, ο τουρισμός επιβιώνει και δίνει χιλιάδες θέσεις εργασίας. 

Το ερώτημα απλό. Υπάρχει κανείς που ΔΕΝ ασκεί τουριστική πολιτική τελικά;

Υπάρχει;

Δεν νομίζω!

Ευχαριστώ!