Του Βασίλη Σπυριδάκη*
Η εκλογική διαδικασία των Ευρωεκλογών έφτασε στο τέλος της και προέκυψαν αρκετά συμπεράσματα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και στο εσωτερικό της χώρας μας. Από αυτήν την διαδικασία αναδείχτηκαν οι Ευρωβουλευτές που θα εκπροσωπήσουν την χώρα μας κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, οι οποίες επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό την καθημερινότητα μας εντός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Εντούτοις, δόθηκε η εντύπωση πως βρισκόμαστε σε μία περίοδο εθνικών εκλογών κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν, αν αναλογιστούμε πως οι Ευρωεκλογές αποτελούν ένα δυνατό κρας-τεστ για τους πολιτικούς αρχηγούς. Ωστόσο, δημιουργήθηκε έντονος προβληματισμός εξαιτίας του μεγάλου ποσοστού αποχής αλλά και της ανόδου αντισυστημικών κομμάτων, ενώ στην Ελλάδα συγκέντρωσαν ένα ποσοστό της τάξεως του 18%. Τις πταίει ("ποιος φταίει" δηλαδή, μια φράση που χρησιμοποίησε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1893 όταν και κήρυξε την χώρα σε κατάσταση χρεωκοπίας) και συνέβησαν όλα αυτά τα γεγονότα, που προκάλεσαν τριγμούς σε πολιτικό επίπεδο;
Ας σταθούμε αρχικά στην άνοδο των αντισυστημικών κομμάτων, καθώς είναι ένα θέμα που αφορά όλη την Ευρώπη. Προσωπικά, δεν μου προξενεί εντύπωση η μεγάλη άνοδος τους, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ως προδιαγεγραμμένη. Πλέον, ένα κύμα απογοήτευσης και ανησυχίας έχει κυριεύσει τους Ευρωπαίους πολίτες, όσον αφορά τις αποφάσεις των εθνικών κυβερνήσεων οι οποίες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μία σειρά κρίσεων στην ακρίβεια και στο μεταναστευτικό χωρίς ωστόσο να βρουν τις κατάλληλες λύσεις. Ο κόσμος αναζητά ασφάλεια, διότι πλέον ανησυχεί για το μέλλον τόσο της χώρας τους αλλά και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής ηπείρου, με αποτέλεσμα να βρίσκει το καταφύγιο σε αντισυμβατικά και συντηρητικά κόμματα, όχι εξ΄ολοκλήρου ακραία. Ηγέτες παραδοσιακών "μεγάλων" κομμάτων βρίσκονται πλέον σε δύσκολη θέση, όπως ο Εμμανουέλ Μακρόν στην Γαλλία, που δεν είχε αντιληφθεί την άνοδο του "Εθνικού Συναγερμού", του κινήματος της Μαρίν Λεπέν και του Ζορντάν Μπαρντελά, και την σημαντική επιρροή που ασκούν στην Γαλλική κοινωνία, ιδιαίτερα στους νέους, που είχε ως συνέπεια να προχωρήσει στην προκήρυξη εθνικών εκλογών στις 30 Ιουνίου.
Εάν θέλουμε να σταθούμε στο παράδειγμα της Ελλάδας, το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών απέδειξε ακριβώς αυτό το γεγονός. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είδε τα ποσοστά της να μειώνονται σημαντικά, καθώς θέματα όπως η ακρίβεια, η αμφισβήτηση του κράτος δικαίου και η διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και αποθάρρυναν τους πολίτες να την στηρίξουν. Παράλληλα επέλεξε το ρίσκο να υιοθετήσει νομοσχέδια τα οποία είναι κόντρα στην συντηρητική της βάση, χάνοντας παραδοσιακούς της ψηφοφόρους οι οποίοι επέλεξαν κόμματα όπως η "Ελληνική Λύση" ή η "Φωνή Λογικής". Κατά πολλούς, ωστόσο, πραγματικός νικητής των εκλογών υπήρξε η "αποχή", η οποία σημείωσε το μεγαλύτερο ποσοστό της για πρώτη φορά στα εκλογικά χρονικά. Σε αυτό συνετέλεσαν, μεταξύ άλλων, η κούραση από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, η έλλειψη κινήτρου και η αδυναμία των περισσότερων εκπροσώπων να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι έχουν την ικανότητα να προασπιστούν με επάρκεια τα εθνικά ζητήματα. Το μεγάλο ποσοστό αποχής προκάλεσε έντονο κύμα δυσαρέσκειας στους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίες καλούνται να ανασυνταχτούν ώστε να τους προσελκύσουν ξανά.
Παράλληλα, ένα θέμα στο οποίο, κατά την άποψη μου δεν δόθηκε ίσως η δέουσα σημασία, είναι τα ποσοστά που σημείωσε το μειονοτικό κόμμα στην Θράκη, το Κίνημα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ). Η δράση του και οι αντιλήψεις που το χαρακτηρίζουν, καθώς υποστηρίζει την ύπαρξη "τουρκικής μειονότητας" είναι γνωστές όλα αυτά τα χρόνια, σε συνδυασμό με την σημαντική υποστήριξη που λαμβάνει από το Τουρκικό Προξενείο. Γίνεται πλήρως κατανοητό πως πρέπει να υπάρξει η αναγκαία παρέμβαση και να παρθούν οι σωστές αποφάσεις, με βάση την Συνθήκη της Λωζάνης, ώστε να περιοριστεί η δύναμη που ασκεί και θέτει σε κίνδυνο τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι οποίες προβλέπονται ακόμα πιο θερμές στο άμεσο μέλλον.
Συμπερασματικά, η διαδικασία των Ευρωεκλογών είναι σημαντική γιατί καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις ζωές μας και το μέλλον το οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Κατανοώ πλήρως τις ανησυχίες και την απογοήτευση των συνομηλίκων μου, καθώς αδυνατούμε πλέον να ανταπεξέλθουμε σε μία καθημερινότητα γεμάτη αντιξοότητες και τοξικές καταστάσεις. Αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε με αυτή την απογοήτευση. Πρέπει να συμμετέχουμε στα κοινά και να ακουστεί επιτέλους η φωνή μας!
* Ο Βασίλης Σπυριδάκης είναι φοιτητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης
