Της Μαρίας Λιονάκη
Είναι μέρες τώρα που η ζωή μας έχει γίνει αλλιώς. Εκτυλίσσεται, όπως είπε εύστοχα η κόρη, όλη μπροστά από μια οθόνη, είτε είναι τηλεόρασης, είτε είναι κινητού, είτε υπολογιστή, σταθερού ή laptop. Έχουν περάσει επίσης δύο εβδομάδες και κάτι, από την Τετάρτη εκείνη που πρωτοακούστηκε πως θα αφήναμε τις τάξεις και θα τρέχαμε στα καταφύγια. Σε ουρές κυρίως καταστημάτων που πωλούσαν οθόνες, ουρές γνωστού πολυκαταστήματος, μα και σούπερ μάρκετ θυμάμαι μας βρήκε εκείνο το σούρουπο, όταν έβγαζε έκτακτο πολεμικό ανακοινωθέν ο ραδιοφωνικός σταθμός, εδώ Ελλάδα, εδώ Ελλάδα. Μα και στα τηλέφωνα ανάλογα με την προτεραιότητα που έθετε ο καθένας μας παραζαλισμένος εκείνη τη στιγμή. Έτσι με θυμάμαι εναγωνίως να παίρνω (θα το σηκώσει, δε θα το σηκώσει) τη Στεφανία την κομμώτρια μου στο κινητό, που καλά και μου είχε κόψει και το είχα αποθηκεύσει, ζητώντας τη να καλύψει την επιτακτική μου ανάγκη για ένα κούρεμα κι ένα ρεφλέ, να συμμαζευτεί όπως όπως το μαλλί , να πάμε παρακάτω κι έχει ο Θεός. Τόσες ευχές όσες πήρε από μένα εκείνο το απόγευμα γι’ αυτό το ραντεβού δεν τις έχει ξαναπάρει ποτέ. Ούτε άλλος άνθρωπος απ’ ό,τι θυμάμαι. Καθώς στη μαύρη αγορά τα ραντεβού στα κομμωτήρια. Αξέχαστα επίσης μου έχουν μείνει την επομένη τα γέλια μας, που ελπίζαμε να μη μας βγούνε ξινά, λέγοντας πως το επόμενο κούρεμα θα το κάναμε με τηλεδιάσκεψη. Εγώ θα κρατούσα το ψαλίδι, αυτή θα καθοδηγούσε.
Έτσι κύλησαν οι παραμονές της δεύτερης καραντίνας. Με κομμωτήριο, βιβλιοπωλείο για δυο λογοτεχνικά βιβλία, με καλύτερο της Σόφης Θεοδωρίδου το Ροδανθό (το τελευταίο πρόλαβα ) κι ένα λάστιχο. Όχι για το λαιμό, μα γυμναστικής. Γιατί είχα την ελπίδα πως θα με έπιανε ασυγκράτητος οίστρος γυμναστικής, που το ποδήλατο και τα βαράκια, προμήθειες της πρώτης καραντίνας, δε θα μπορούσαν να καλύψουν. Ο οίστρος βέβαια δεν έχει έρθει, αλλά έχει ο Θεός. Λίγες μετακινήσεις έξι μόνο λαμβάνουν χώρα, ξεψυχισμένες, ανόρεχτες σαν ξαναζεσταμένο φαγητό.
Έχουν περάσει επίσης δυο βδομάδες από τη Δευτέρα εκείνη που εγκαινιάσαμε με τους μαθητές μου την τηλεδιδασκαλία, του δευτέρου κύκλου επεισοδίων. Αφού είχε προηγηθεί ένα παρασκευο-σαββατοκύριακο πυρετωδών προετοιμασιών. Να διδαχθεί η Ελένη του Ευριπίδη όπως της αρμόζει. Αντάξια της επικής ομορφιάς της. Παράσταση στην Επίδαυρο να ετοιμάζαμε δε θα αγχωνόμαστε τόσο. Εγώ, οι δύο πληροφορικοί του σχολείου, του Εσπερινού Γυμνασίου, σε απευθείας τηλεφωνική σύνδεση κι ο γιος της γειτόνισσας του δευτέρου ορόφου, αυτοπροσώπως αυτός, καθώς είναι ευτυχώς εξπέρ στα κομπιούτερ και κατέβηκε χωρίς μήνυμα, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν ο καλός μου. Που ευτυχώς είχε την πατριωτική διάθεση να συνδράμει. Αυτουνού του έκανα εικόνισμα μεταξύ πρώτου και δευτέρου ορόφου και κάθε πρωί το προσκυνώ. Ήθελα λέει κι εγώ μεγαλεία. Να έχω το σταθερό υπολογιστή με νεότευκτη κάμερα συνδεδεμένη και μικρόφωνο, αυτόν που σταθερά είναι στο καθιστικό, παραπλεύρως της κουζίνας, εκ του σύνεγγυς με την εξώπορτα, να έχω κι ένα laptop με μικρόφωνο έξτρα από e-shop, όταν θα ήθελα να εκδράμω προς τα ενδότερα, να πάρω τον αέρα μου, για περισσότερο οίστρο να απομονωθώ. Περασμένα μεσάνυχτα ολοκληρώσαμε την παραγγελία μας και ευχαριστήσαμε νοερά το e shop και το θεό της τεχνολογίας, σβήνοντας τα φώτα στη γειτονιά για να μη δίνουμε στους χαλεπούς καιρούς στόχο.
«Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο σι, σι, σι. Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος, ήχος κανονικός κανονικής βροχής. Όμως ο παραλογισμός άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση μου 'μαθε για τους ήχους. Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή… βραδύγλωσση βροχή, σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί »
Αυτό το ποίημα ονομάζεται : « Τα πάθη της βροχής» της Κικής Δημουλά. Απόλυτα ταιριαστό με τις απουσίες αγαπημένων και φίλων αυτής της εποχής, με τις βροχές και τις καταιγίδες, τον κακό καιρό που κατατρύχει την εποχή μας. Τώρα βρήκε κι ο ουρανός να κάνει τηλεκπαίδευση με τη γη. Κι έχουν πλημμυρίσει ποτάμια και ρέματα της γης κι έχει πλημμυρίσει πίκρα και ανία η συλλογιστή ψυχή μας. Που περνάει τα δικά της πάθη, καθώς συνεχώς βρέχει αρρώστιες, ανεργία, βάσανα και ιούς. Εικόνες από φορεία, πράσινες στολές κι εντατικές μας ακολουθούν παντού. Στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μας. Τις ελπίδες και τα όνειρά μας. Τα βρεγμένα.
Όσο δε για τα πάθη της τηλεδιάσκεψης τι να πρωτοδιηγηθώ; Πως και οι δυο ευοίωνες προοπτικές ηλεκτρονικού εξοπλισμού δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αντάξιες των προσδοκιών, λόγω τεχνικών προβλημάτων, υπερφορτωμένων δικτύων και γραμμών; Πως δεύτερη παραγγελία ενός νέου laptop είναι εν πλω; Πως ο ήχος κάποιες φορές είναι συρτός, συλλογιστός, συνέρημος σε μια βραδύγλωσση σύνδεση, σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί; Πως συνυπάρχει η επιμονή με τις δυσκολίες σε όλο αυτό; Να κάνεις share κάποιο μικρό βίντεο με τη ζωή του Σολωμού και ύμνο να παίξει κι ας σέρνεται το δίκτυο σαν ερπετό; Να κάνεις γιορτή με ποιήματα και βίντεο να τιμήσεις το Πολυτεχνείο την παραμονή, σε πείσμα των δυσκολιών; Κι όμως όταν βλέπεις την απίστευτη, πρωτοφανέρωτη διάθεση των παιδιών να λειτουργήσει όλο αυτό, όλα τα ξεχνάς. Όταν βλέπεις μαθητές που έκαναν συχνά απουσίες να δίνουν πρώτοι το παρόν αναθαρρείς. Όταν βλέπεις τα μαθητούδια σου να περιμένουν νωρίς νωρίς στο lobby, ο Δημήτρης, η Αγάπη, η Μαρία, ο Γιώργος, η Θεανώ… και να φεύγουν ελάχιστα στο διάλειμμα, λες υπάρχει ελπίδα! Όταν βλέπεις πόσο στωικά χειρίζονται τα μικρόφωνα, τη νέα τεχνολογία και πως στηρίζουν το ένα το άλλο δίνοντας τα link των αιθουσών, πόσο πρόθυμα διαβάζουν, απαντούν σε ερωτήσεις και ανταλλάσσουν πληροφορίες για το ωρολόγιο πρόγραμμα, θετική ενέργεια, ενθάρρυνση, αισιοδοξία για το μέλλον, όταν βλέπεις τα πρόσωπα τους στην κάμερα να σου χαμογελούν, μαζί με την πιο εγκάρδια καληνύχτα, λίγο πριν σβήσει η οθόνη και μείνει πάλι ο καθένας μοναχός, αισθάνεσαι τυχερός για το σωσίβιο που έχεις στην τρικυμία αυτής της καραντίνας και θέλεις να προσπαθήσεις, χωρίς περιττή γκρίνια, για το καλύτερο…Ως να γίνει πάλι νηνεμία. Ως να επιστρέψουν εκπαιδευτικοί και μαθητές στις αίθουσες, που είναι ο φυσικός τους χώρος. Καθώς η δια ζώσης εκπαίδευση έχει πλεονεκτήματα που καμία τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
