του Δημοσθένη Μαράκη
Το έχω πει και θα το ξαναπώ. "Δεν αλλάζουμε". Κλαίμε μέχρι τον επόμενο. Μέχρι τότε κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μην επιστρέψουμε σώοι στο σπίτι. Ως ωτακουστής σε παρέα δίπλα μου, μου ήρθε η επιβεβαίωση. Από τις 10 κουβέντες, οι 8 αφορούσαν ρακές, κούπες και μεθύσια. Και μετά, τιμόνι. Φυσικά μας έγραψαν στα ευγενή τους όργανα, μπαφιάζοντας όλους και κυρίως ένα νεογέννητο μωρό στο διπλανό τραπέζι, γιατί απλά "ετσά κάνουνε οι γιάντρες". Κατά τα λοιπά, όταν αναρτηθεί στο στύλο η μούρη, "ήτανε καλός άθρωπος", "ο καλύτερος, άθρωπος τση παρέας", "οικογενειάρχης". Αναίσθητος ήταν, μιας και δεν σέβονταν κανέναν!
Αλλά ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Θα προσπαθήσω να μεταφέρω την αγωνία μέσα από απαντήσεις φίλων σε σχετική ανάρτησή μου. Αγωνία που αποτυπώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, μιας και αφορά κυρίως το μέλλον αυτού του τόπου, που δεν είναι άλλο από την διαπαιδαγώγηση των νέων.
Προτείνει λοιπόν η Μαρία Π : «…. το σημαντικότερο κατά την γνώμη μου είναι οι νέοι γονείς να γαλουχούν τα παιδιά τους σωστά, ώστε να μην επαναλαμβάνονται αυτά τα λάθη, γιατί από τα νέα παιδιά εξαρτάται αν θα μείνουμε στο παρελθόν, με όλα αυτά τα λάθος πρότυπα, ή θα προχωρήσουμε μπροστά!»
Να σας θυμίσω λοιπόν πως, οι γονείς αυτοί είναι το χειρότερο παράδειγμα. Ναι, αυτός που περιμένουμε να γαλουχήσει σωστά τη νέα γενιά! Σας θυμίζω ότι ο νέος αυτός γονιός δίνει ρακή στο νεογέννητο κοπέλι γιατί "πρέπει να μάθει". Είναι δε, ο ίδιος γονέας που μεταφέρει το παιδί ή τα παιδιά, σαν τσουβάλι πατάτες στο μηχανάκι, ανάποδα στο μονόδρομο, κάθε πρωί για το σχολείο, γιατί "πώς θα τα πάω", φυσικά χωρίς κράνος. Είναι ο ίδιος που το κρατά στην αγκαλιά και οδηγεί, είναι ο ίδιος που το κρατά μπροστά του στη θέση του συνοδηγού ως αερόσακο, είναι ο ίδιος που δεν χρησιμοποιεί καθισματάκι και ζώνη ασφαλείας γιατί "κλαίει το παιδί και τί να κάνω", είναι ο ίδιος που καπνίζει στο αυτοκίνητο με κλειστά τα τζάμια "για να μην κρυώσουν τα παιδιά", είναι ο ίδιος που δίνει το 45αρι στο κοπέλι να "παίξει" στο γάμο, γιατί "έτσα κάνουν οι γιάντρες επαέ στη λεβεντογένα Κρήτη". Και πόσα άλλα.......
Αντίθετα, ο Αντώνης Μ προτείνει : «Αν και είμαι αντίθετος στη σύνεση μέσω τιμωρίας, τη δεδομένη στιγμή θεωρώ ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα παιδείας στην κοινωνίας μας... Με δεδομένο αυτό λοιπόν θα πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση (εννοείται ότι δεν υπάρχει) και να εφαρμοστεί πολιτική πέραν των οικονομικών κριτηρίων. Τιμωρίες κοινωνικής υποχρεωτικής εργασίας σε ΤΕΠ, ορθοπεδικές κλινικές, ακόμα και ΕΚΑΒ.... Και φυσικά να μη μπορεί ο γνωστός, κουμπάρος, συγγενής, κολλητός βουλευτής να το αποτρέψει για τον κάθε παραβάτη του ΚΟΚ.... Γεμίσαμε καπεταναίους που νομίζουν ότι ο ανδρισμός και η μαγκιά συνδέονται με τα ml αλκοόλης στο αίμα, το θράσος και την έλλειψη σεβασμού στον πολίτη.... Θα υπάρξει ποτέ κάποιος να πάρει την ευθύνη;;»
Κύριοι, μάλλον θα σας δυσαρεστήσω. ΜΟΝΟ εμείς φταίμε, κανείς άλλος. Ούτε οι δρόμοι, ούτε η αστυνόμευση, ούτε οι νόμοι. ΜΟΝΟ η κακή νοοτροπία μας. Έχουμε κάνει μόδα το να είσαι λιώμα και αυτοκαταστροφικός. Να θέτουμε το εαυτό και τους τριγύρω μας σε κίνδυνο γιατί «έλα μωρέ σε μένα θα τύχει;». Πόσα ακόμα παιδιά πρέπει να σκοτωθούν για να βάλουμε μυαλό;
Κύριοι, ένα μεγάλο βάρος, ένα τεράστιο φορτίο, ανήκει σε όλους εμάς που έχουμε βιώσει την απώλεια. Προσωπικά, έχοντας ζήσει την απώλεια συγγενούς προσώπου πρώτου βαθμού σε τροχαίο δυστύχημα, έχω δικαίωμα να μιλήσω και να πω τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Σε ένα τροχαίο δυστύχημα υπάρχει ο θύτης, το θύμα και ο ηθικός αυτουργός. Ακούω να λένε. Όχι τώρα, το θύμα είναι ακόμα ζεστό. Όχι τώρα. Πότε λοιπόν; Μα κάθε μέρα προστίθεται άλλος ένας στη λίστα και η λίστα δεν τελειώνει. Δεν αναφέρομαι στο θύμα, όπου μπορεί να είναι και θύτης και ηθικός αυτουργός. Αναφέρομαι στις συνθήκες. Αυτές που αγνοούμε ή αψηφούμε. Ξέρουμε ΟΛΟΙ ότι, αλκοόλ, ζώνη, κράνος, κούπες όπου η άρνηση είναι αιτία παρεξηγήσεως και πολέμου, κόπωση, κινητό, έλλειψη συγκέντρωσης, οδηγούν σε καταστάσεις όχι ευχάριστες. Όλοι θεωρούμε πως είμαστε αθάνατοι. Μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο. Τότε όλα αλλάζουν. 26 χρόνια ακούω αυτό το τηλέφωνο! Δεν θα σταματήσει ποτέ. Ας το καταλάβουν αυτοί που με τη συμπεριφορά τους θέτουν άλλους σε κίνδυνο! Γιατί όλοι έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν σώοι στο σπίτι!
Είμαστε επικίνδυνοι στη Κρήτη. Όλοι ξέρουμε πως, αν δεν πίνεις ή δεν έχεις όπλο, δεν σε θεωρούν επαρκές αρσενικό. Να σημειώσουμε δε ότι είμαστε πρώτοι σε όλη την Ευρώπη σε κατανάλωση αλκοόλ σε παιδιά κάτω των 18 και πρώτοι σε τροχαία δυστυχήματα. Συνδυασμός που (κυριολεκτικά) σκοτώνει! Πρώτοι δε πανευρωπαϊκά σε κακοποίησης ζώων. Και όλα αυτά λόγω κακής νοοτροπίας των με και ανοχής ή και συγκάλυψης των δε. Και η ανοχή είναι συνενοχή! Υπάρχει πρόβλημα, κύριοι στο νησί. Ας μην εθελοτυφλούμε άλλο! Η τρομακτική συχνότητα των κατάπτυστων γεγονότων δημιουργεί τους κανόνες. Κανόνες ανομίας και μόνιμης παραβατικότητας. Πρέπει να σταματήσουμε να τα θεωρούμε ως μεμονωμένα περιστατικά. Όλα εμπίπτουν στην (διαχρονικά) πολιτική συγκάλυψη, προς άγραν ψήφων.
«Αυτός ο όμορφος τόπος πρέπει να γυρίσει στις αξίες και στα πιστεύω του πατέρα μου, του δικού σου, που έλεγαν στα παιδιά τους ότι, η λεβεντιά είναι στην ψυχή και στο καθαρό βλέμμα των κρητικών. Αυτό μου έλεγε ο πατέρας μου και αυτό ηχεί ακόμα μέσα μου. Ας μεταφέρουμε λοιπόν αυτές τις αξίες στα παιδιά μας και αυτά με την σειρά τους στα δικά τους παιδιά. Ίσως κάτι να καταφέρουμε» συμπληρώνει η Μαρία, που θεωρώ τα είπε όλα σε πέντε λέξεις, γιατί «Εγώ θα φταίω»…...
Για να μην λειτουργήσει ως «λύτη τριών ημερών» που έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου και αυτός ο άδικος (;) θάνατος.
