Αμπελουργία ή αλλιώς... κυκλική οικονομία!

Τελικά η αμπελουργία έχει μέλλον ή μπαίνει στο χρονοντούλαπο της λησμονιάς και της λήθης, κλείνοντας ένα μεγάλο κεφάλαιο για το νομό μας μιας και εκεί στηρίχτηκε και χτίστηκε ένα ολόκληρο Ηράκλειο με τη σταφίδα μας;

Εγώ θα έλεγα, απεναντίας, ότι έχει πολύ μέλλον ασχέτως αν κάποιοι γελάσουν με την παραδοχή που θα παρουσιάσω παρακάτω, στηριζόμενος σε πραγματικά μεγέθη χωρίς καμία διάθεση να ωραιοποιήσω μια κατάσταση. Έχουμε και λέμε...

Ένα αμπέλι σουλτανίνας είκοσι στρεμμάτων με υποστύλωση και με σύστημα στάγδην άρδευσης, έχει πέντε χιλιάδες κουρμούλες που μπορούν να αποδώσουν κάθε χρονιά πάνω από πενήντα με πενήντα πέντε τόνους πρώτη ύλη, δηλαδή σταφύλια, αν πάρουμε από κάθε πρέμνο δέκα με δώδεκα κιλά.

Α, να μην ξεχάσουμε και τα φύλλα που είναι πλέον δυσεύρετα και πανάκριβα, που και από εκεί υπάρχει ένα πολύ σοβαρό εισόδημα, αν ασχοληθεί κάποιος συστηματικά με την συλλογή τους και τη διάθεση τους στο εμπόριο.

Συνεχίζουμε λοιπόν έχοντας στα χέρια μας μια πολύ μεγάλη ποσότητα σταφυλιών που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε με πολλούς τρόπους, αφού αυτό το ευλογημένο φυτό, το αμπέλι μας, μπορεί να δώσει προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας.

Κυρίαρχο είναι η σταφίδα μας που, αν δεν κάνω λάθος, πέρυσι έφτασε την τιμή των τεσσάρων ευρώ, η καλή ποιότητα, άρα από τους πενήντα τόνους σταφύλια θα πάρουμε γύρω στους δεκαπέντε τόνους σταφίδα, αν την πολλαπλασιάσουμε με τα τέσσερα ευρώ, έχουμε ένα οικονομικό αποτέλεσμα που ξεπερνά τις εξήντα χιλιάδες ευρώ! Ε, δεν το λες και λίγο...

Αν υποθέσουμε ότι θα τα πουλήσουμε νωπά σταφύλια βιολογικής  καλλιέργειας, εκεί θα έχουμε ένα αποτέλεσμα γύρω στις σαράντα χιλιάδες ευρώ, βάζοντας μια τιμή γύρω στα εβδομήντα λεπτά το κιλό, με τη σταφίδα να υπερέχει αλλά και πάλι βγαίνει ένα σημαντικό νούμερο προς είσπραξη.

Τώρα, αν το κάνουμε ακόμα πιο λιανά και προχωρήσουμε σε μια μορφή οικοτεχνίας κι ένα ζευγάρι νέοι αγρότες ασχοληθούν επαγγελματικά με την καλλιέργεια του αμπελιού και την τυποποίηση των παραγμένων προϊόντων, τότε τα νούμερα θα αλλάξουν άρδην προς τα πάνω.

Τι άλλο μπορεί να παράξει ένα κιλό σταφύλια; Τα πάντα θα πω εγώ, δίνοντας το σύνθημα για αυτούς που πραγματικά θέλουν να ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα.

Μπορούμε να κάνουμε γλυκό σταφυλιού που έχει μια πολύ καλή αγορά αφού σχεδόν όλα τα μαγαζιά εστίασης το προσφέρουν ως κέρασμα στο τέλος του γεύματος.

Το ξεχασμένο πετιμέζι που αποτελεί ένα προϊόν γλυκαντικής ουσίας ανώτερο από τη ζάχαρη και σίγουρα πιο υγιεινό από αυτήν, βάζοντας το σε πολλές συνταγές της κρητικής διατροφής. 

Την τσικουδιά μας που και αυτή έχει μια πολύ καλή τιμή και μια σίγουρη κατανάλωση, καθώς πλέον αποτελεί κέρασμα σε όλα τα μαγαζιά εστίασης και όχι μόνο στα καφενεία που την βρίσκαμε παλαιότερα.

Τη μουσταλευριά ή αλλιώς τα κιοφτέρια μας, που όποιος τα τυποποιήσει, θα φιλήσει και τα δάχτυλα του μιας και είναι ένα γλυκό που όμοιο του δεν υπάρχει στην αγορά. 

Το ξύδι που μπορεί να βγάλει και βαλσάμικο με την προσθήκη σταφιδοπολτού, έχοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα- τύφλα να έχουν τα ξύδια που κυκλοφορούν στην αγορά! 

Την αγουρίδα που χρησιμοποιούσαν παλιά οι νοικοκυρές στην Κρήτη στο φαγητό αντί για τα λεμόνια που δεν υπήρχαν τότε. 

Ακόμα και κρασί μπορεί να βγάλει η σουλτανίνα που έχει κωδικούς για οινοποίηση 

Και για να το τερματίσω, και τα κλήματα που πετάμε από τα κλαδέματα μπορούν να γίνουν καύσιμη ύλη με την βοήθεια ενός θρυμματιστή και μιας μηχανής για παραγωγή πέλετ. 

Αυτό και αν είναι κυκλική οικονομία!

Μπορεί να ξεχνώ κάποιο άλλο αλλά αν όλα αυτά μέσω ενός εργαστηρίου οικοτεχνίας που μπορεί να είναι και επισκέψιμο εκμεταλλευόμενο τα εκατομμύρια τουρίστες που έρχονται κάθε χρόνο στο νησί μας. 

Αν όλα αυτά λοιπόν μπουν στο μπουκάλι μπούνε σε συσκευασίες τυποποιημένα, τότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι με είκοσι στρέμματα αμπέλι μια οικογένεια αγροτών μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και να παραμείνει στον τόπο τους μεγαλώνοντας νέες γενιές αγροτών που τόσο ανάγκη έχει η χώρα μας.