Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Ο αθλητισμός δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό, για να παραφράσω τον τεράστιο Μπιλ Σάνκλυ. Είναι τόσο σημαντικό για μία χώρα να αναπτύξει το αθλητικό της δυναμικό, να έχει υποδομές και σπουδαίο επίπεδο στον τομέα αυτό; Ναι, είναι και δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική. Το ξέρουν άπαντες εκτός από τους ντόπιους πολιτικούς, που νομίζουν ότι εξακολουθούμε να έχουμε ανάγκη τα καθρεφτάκια , σαν αυτά που μοίραζε ο Βαρθολομαίος Ντε Λας Κάζας στους Αραουάκους ιθαγενείς.
Αντίστοιχο πολιτισμικό σοκ με τους Απάτσι και τους Σίου μπορεί να υποστεί κάποιος που πάει στο «εθνικό κολυμβητήριο Ηρακλείου». Και όχι μόνο. Και στον Άγιο Νικόλαο, στο Ρέθυμνο...παντού! Θα δει πραγματικά πόσο εύκολα καταπίνουμε τον…εθνικό σανό.
Ξέρετε, ακόμη και στην ανατολική Γερμανία ,από την στιγμή που σχεδόν οι μισοί πολίτες της χαμένης από τον πόλεμο χώρας βρέθηκαν στο άλλο μπλοκ, κατάλαβαν ότι έπρεπε να βρουν τρόπους και μέσα για να επιβιώσουν σε ένα δύσκολο κόσμο, με τον ψυχρό πόλεμο στην κορύφωσή του.
Ειδικά μετά την κατασκευή του Τείχους στο Βερολίνο οι Ανατολικογερμανοί που δεν είχαν τις οικονομικές δυνατότητες των δυτικών συμπατριωτών τους βρήκαν πολύ σύντομα το «διαβατήριο» που άνοιγε τις πόρτες: ο αθλητισμός και οι διακρίσεις. Σε όλα τα επίπεδα, με κάθε κόστος . (Τόσο μάλιστα που έφτασαν στο απόλυτο άκρο. Οι αθλήτριες και οι κολυμβήτριες από τη Λαϊκή Δημοκρατία σημείωναν επιδόσεις που ακόμα προκαλούν δέος. Η Πέτρα Σνάιντερ, η Κοχ, όλες άφησαν εποχή και…ακατάρριπτα ρεκόρ ακόμη και σήμερα. Και έκαναν εξαγωγή…τεχνογνωσίας της ντόπας στο δυτικό κόσμο.)
Υποδομές, σχέδιο, αθλητικά καλεντάρια ήδη από τη δεκαετία του ΄60 και του ΄70. Κάτι που έγινε φυσικά σε όλες τις χώρες και όχι μόνο στην ανατολική Γερμανία την οποία θυμήθηκα ως σύμβολο του «χειρότερου» εταίρου στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά και…πρωταθλητή στο θέμα του αθλητισμού. Εάν πάντως δεν είχε πέσει το τείχος, η χώρα εκείνη θα είχε μείνει πιθανώς στο…’70 και στο ΄80.
Όπως μείναμε εμείς! Σε υποδομές της δεκαετίας του ΄70, 10χρονα παιδιά να είναι στο κολυμβητήριο το οποίο κατασκευάστηκε τότε και έκτοτε παρέμεινε το ίδιο. Να κολυμπάνε σαν Σπαρτιάτες μέσα στο κρύο , στη βροχή και στους κεραυνούς που πέφτουν γύρω γύρω. Σε άθλιες συνθήκες, απαράδεκτες καταστάσεις για μια περιφέρεια που συμβάλλει τα μέγιστα στο ταλαιπωρημένο ΑΕΠ της χώρας. Μαζί τους και οι ήρωες προπονητές, φροντιστές, στελέχη των συλλόγων. Και οι μαχητές γονείς να ξεροσταλιάζουν στο ξεροβόρι! «Βάλε το μπουρνούζι, βάλε του μπουφάν!» κραυγάζουν αντί να εμψυχώνουν τους αθλητές- όπως κάνουν με μια δόση υπερβολής τα Καλοκαίρια...Απέναντι σε όλα αυτά οι πολιτικοί, οι καρεκλοκένταυροι και οι λογής λογής παραγοντίσκοι που διορίζονται κατά καιρούς σε κομματικές θέσεις.
Πόσο …άχρηστοι πολίτες πρέπει να είμαστε σε αυτό τον τόπο να μην απαιτούμε τα στοιχειώδη; Να μην ζητούμε μια βασική ανταπόδοση των όσων αποδίδουμε; Τόσο πολύ μας έχει παραμορφώσει την πραγματικότητα ο κομματικός φακός μας τόσα χρόνια; Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο ακόμη θα αντέξουμε αυτούς τους πολιτικούς γίγαντες που χρόνια μας δίνουν χαϊμαλιά και σανό;
«Ο αθλητισμός ωφελεί μέχρι να κοκκινίσουν τα μάγουλά σου. Από κει και πέρα είναι βλαβερός και καταστρέφει το μυαλό.» έλεγε ο Διογένης. Το ίδιο ισχύει και για τους ψηφοφόρους.
ΥΓ: Και μου λέει ο φίλος: «Σιγά να μην φτιάξουν κλειστό κολυμβητήριο. Εδώ δεν μπορεί να βρεθεί μια αίθουσα 70 τετραγωνικών»!
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ
