Στο Παλαίκαστρο Σητείας, η παραλία του Κουρεμένου με τη γαλάζια της σημαία είναι μια πολύ χαρούμενη και ήσυχη παραλία. Είναι μια οικογενειακή παραλία. Αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως ότι όλα εδώ οργανώνονται από τους λουόμενους -σε αντίθεση με αλλού- αβίαστα και σε πλήρη συμφωνία κατά τη λογική της απλότητας. Δεν υπάρχουν αντιφάσεις, όλα ρέουν ήσυχα και διακριτικά. Δεκαετίες τώρα που γνωρίζω αυτή την παραλία, ως ντόπιος πλέον, έτσι ήταν. Η ίδια ελπίζω και να παραμείνει. Μακριά από τη λαίλαπα του υπερτουρισμού.
Εδώ έρχονται οι άνθρωποι για να ξεκουραστούν, απολαμβάνοντας τη δωρική ηρεμία του λιτού τοπίου. Τα αλμυρίκια προσφέρουν αφειδώλευτα δωρεάν και υπομονετικά την πολύτιμη σκιά τους. Οι χαμηλόφωνες συζητήσεις σε παρέες υπενθυμίζουν ευγενικά ότι δεν είναι ανάγκη η πολυκοσμία να συνοδεύεται από την οχλαγωγία. Α, είναι και εκείνες οι γλυκόλαλες φωνές των παιδιών που παίζουν ξέγνοιαστα και δεν χαλούν με κανένα τρόπο την ηρεμία του τοπίου. Αντίθετα, λειτουργούν ως προστιθέμενη αξία στον πολιτισμό της περιοχής. Μπροστά μου βλέπω να ξεδιπλώνονται ολοζώντανες εικόνες από το Αναγνωστικό του Δημοτικού των παιδικών μου χρόνων. Τα παιδιά παίζουν με τη ψυχή τους και το ευχαριστιούνται. Τρεχαλητά, βουτιές, μπάλες, νεροπίστολα, κουβαδάκια, ποτιστήρια, φτυαράκια, τσουγκράνες, τρεχαλητά, κάστρα στην άμμο - ακόμα λίγο μαμά σε παρακαλώ. Πολλά παιδιά, μέσα σε χρώματα, πολλά χρώματα.
Ούτε μουσικές, ούτε ντάμπα ντούμπα ακούγονται πουθενά για να σε υποχρεώνουν να ξεχωρίζεις ακαριαία, μέσα στον εκνευρισμό, τον ήχο από τον αναιδή θόρυβο. Κοσμική ηρεμία.
Φωτογραφία: Δήμος Σητείας
