της Μαρίας Λιονάκη
Πρωινό ημέρας απλής, συνηθισμένης. Απ’ αυτές τις ημέρες τις καθημερινές, τις πλύνε βάλε. Πρωινό ημέρας ανοιξιάτικης, παρά μία εποχή, καλοκαιρινής. Που επιστρέφουν τα χελιδόνια στις φωλιές τους κι οι αθλούμενοι στα γυμναστήρια. Να ρωτάνε ανυπόμονα τους γυμναστές σε πόσο καιρό θα χάσουν τα παραπανίσια κιλά. Που γίνονται πάλι της μόδας τα μαθήματα personal training, οι επισκέψεις σε διατροφολόγους, τα προϊόντα αδυνατίσματος, οι μπάρες δημητριακών, το ψωμί και τα δημητριακά ολικής, το πλιγούρι, η μαύρη ζάχαρη, η σόγια, η βρώμη, η κινόα κι όλα αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε μικροί.
Πρωινό ημέρας ανοιξιάτικης που σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου. Που κοιτάζεσαι στον καθρέπτη, που έχεις βάλει πάλι σε πρώτο πλάνο και τον ρωτάς: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο ωραία; Που ο ήλιος λάμπει, η φύση λουλουδίζει, τα πουλιά τιτιβίζουν, τα καράβια στη θάλασσα καλά αρμενίζουν, μα εσύ όχι. Εσύ τραγουδάς , που είναι τα χρόνια, ωραία χρόνια που είχα λουλούδια μες στην καρδιά. Με το παράπονο του Ελύτη στα μάτια, βαθυστόχαστα και κατασταλαγμένα, απαγγέλλεις ποίηση, αναστενάζοντας μέσα στη σιγαλιά του δωματίου: «Στ’ αληθινά, στα ψεύτικα το λέω και τ’ ομολογώ, σα να’ μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα.» Κι ο αέρας παίρνει τη φωνή σου, την κάνει πουλί κι απ’ το ανοιχτό παράθυρο τη σκορπίζει παντού, τη στέλνει να ανταμώσει όλη την παραπονεμένη πλάση. Πρωινό ημέρας πλύνε βάλε, που κλείνεις το μάτι ναζιάρικα στη ζυγαριά, να δείξει λίγη επιείκεια την παρακαλείς, μα αυτή άτεγκτος δικαστής, σκληρός και χαιρέκακος άνθρωπος σου απαντά: Σούζυ τρως και ψεύδεσαι και τρως!
Αργοπορημένη έφτασες και σήμερα στο γυμναστήριο. Αφού για αρκετή ώρα το πάλεψες, το διαπραγματεύτηκες με τον εαυτό σου. Έχει κακό καιρό, σκέφτηκες, ενώ κοιτούσες απέναντι το δεντράκι ίσα ίσα να λικνίζει τα φύλλα του, να λυγάει στο ελαφρύ αεράκι. Να ξεκουραστείς σχεδίαζες κι ας είχες ίσα ίσα βάλει την ηλεκτρική σκούπα χθες. Ισα ίσα πρόλαβες τελικά το πρόγραμμα το ομαδικό, αφού σαν το Θανάση Βέγγο έτρεξες. Στην υποδοχή του γυμναστηρίου έναν παπά συναντάς. Να δεις, σκέφτεσαι, που απογοητεύτηκαν οι υπεύθυνοι του γυμναστηρίου απ’ τις επιδόσεις μας τόσο καιρό , πως δεν αδυνατίζουμε με τίποτα φοβήθηκαν και κάλεσαν ενισχύσεις. Κάλεσαν έναν παπά λοιπόν να κάνει δέηση, να παρακαλέσει με προσευχές τον ‘Υψιστο! αναλογίζεσαι και γελάς.
Στην αίθουσα των ομαδικών επικρατεί πανδαιμόνιο. Πώς ξύπνησαν όλοι αυτοί τόσο νωρίς; Πώς έχουν όρεξη να κουβεντιάζουν; Παίρνεις ένα στρώμα, το τελευταίο, στα τελευταία σου, φούξια, αδύνατο και ξυπνητό και παρκάρεις πίσω πίσω, να μην πολυφαίνεσαι. Χρόνια τώρα εξάλλου στις αρένες, έχεις μάθει να κλέβεις στο απόγειο των ασκήσεων λίγο από δω, λίγο από κει. Στο pilates καλό είναι να βγάλεις τα παπούτσια. Λίγο πριν ο γυμναστής σου βγάλει την ψυχή. Ενώ η μουσική ντύνει αισθαντικά το χώρο με τους πολλούς καθρέπτες, τις αφίσες με τα τέλεια σώματα, τα βαράκια, τις μεγάλες και μικρές χρωματιστές μπάλες, τους ιμάντες , τα φολκλόρ αθλητικά ντυσίματα, τα αδιόρατα σχόλια και τη… διπλανή σου που βογκά με πόνο βαθύ, επαναλαμβανόμενο, αδιάκοπα. Σε κάθε άσκηση. Δεν τη βγάζει σήμερα! σκέφτεσαι.
«Ανάσκελα τώρα ξεκινάμε κοιλιακούς!» δίνει το πρόσταγμα ο λοχαγός, ο γυμναστής. «Πόδια σηκωμένα, λυγισμένα σε ορθή γωνία, ανοιχτό πηγούνι, σηκώστε τους ώμους απ’ το έδαφος, τα χέρια στηρίζουν τον αυχένα, κεφάλι ψηλά κοιτάζει το ταβάνι… πάνω είναι το ταβάνι!» λέει με φωνή δυνατή, οικεία, φωνή που εναλλάσσει την αυστηρότητα, με το χιούμορ, που προτρέπει για παραπάνω προσπάθεια. Για το φτάσε, όπου δεν μπορείς του Καζαντζάκη. «Μη σταματάτε, το καλοκαίρι έφτασε, πώς θα βγούμε στην παραλία; Πρέπει να μπείτε στα περυσινά σας μαγιό…»
Το καλοκαίρι δεν έφτασε ακόμα, μα αναμένεται Θεού θέλοντος. Όταν θα τελειώσουν τα παράπονα του χειμώνα και τα νάζια της άνοιξης. Καιρού επιτρέποντος. Κι όσο κι αν αυτό που πιότερο μετράει στον άνθρωπο είναι τα πνευματικά και ψυχικά χαρίσματά του, η μόρφωση και η καλή ψυχή, το γυμνασμένο σώμα μας κάνει πιο δυνατούς, ανθεκτικούς, συντελεί στην καλή υγεία, στην καλή διάθεση και ψυχολογία, προσφέρει ευεξία. Με δεδομένο ακόμα, ότι δεν υπάρχει μία παραλία για τον καθένα μας, για όποιον νιώθει, λαθεμένα κι άδικα σίγουρα, άσχημα με τις ατέλειες του, ώστε να κολυμπήσει ιδιωτικά, να απομονωθεί, ας κάνουμε όλοι τη μικρή ή τη μεγαλύτερη προσπάθειά μας. Με λίγο περπάτημα, τρέξιμο, γυμναστική κλπ. Άντε κι ο Θεός βοηθός!
