Του Δημήτρη Μιμή
Ψυχολόγου
Σήμερα, όλα τα πολιτικά κόμματα διακατέχονται από βαθιά κρίση. Κρίση ταυτότητας θα την ονόμαζα, που χρειάζεται ένα ισχυρό πολιτικό λόγο για να ξεφύγουν από τα λιμνάζουσα νερά που έχουν εγκλωβιστεί. Αυτός ο πολιτικός λόγος απουσιάζει απ΄ όλα τα κόμματα αλλά και τα πολιτικά πρόσωπα του περίγυρου μας. Μέχρι τώρα, αυτόν τον ισχυρό πολιτικό λόγο δεν τον έχουμε ακούσει ακόμα.
Από την άλλη πλευρά, το ασφαλιστικό, η φορολογία, η ανεργία που μας οδηγούν στο αδιέξοδο και την καταστροφή και η κοινωνία να δείχνει σαν να μην έχει καταλάβει τι συμβαίνει.
Γράφω αυτά τα λόγια γιατί νοιώθω επαναστατημένος για όλα αυτά που συμβαίνουν, κυρίως τα παράλογα, χωρίς καμία πρωτοβουλία, απ΄ αυτούς που πρέπει να την πάρουν. Το μυαλό μου συνειρμικά πάει στον μεγάλο Γάλλο, Αλγερινής καταγωγής συγγραφέα Albert Camus. Συγκεκριμένα πηγαίνει στο βιβλίο του “Ο επαναστατημένος άνθρωπος”, όπου γράφει ότι η εξέγερση είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε το παράλογο. Η επανάσταση για τον Albert Camus είναι εκ βαθέως πολύ θετική γιατί διεγείρει αυτό που στον άνθρωπο είναι πάντα σε υπεράσπιση.
Στο μυαλό μου, όμως, έρχονται και λόγια μεγάλων θεωρητικών του σοσιαλισμού όπως του Ιταλού Antonio Gramsci και τα οποία συνιστώ στους σημερινούς πολιτικούς των αριστερών κομμάτων: «πρώτιστο καθήκον του κόμματος είναι ο αγώνας ενάντια στον φιλελευθερισμό». Το τοπίo θα ξεκαθαρίσει όταν όλοι μας καταλάβουμε ότι ένας είναι ο εχθρός και αυτός είναι ο φιλελευθερισμός, μεταφράζοντας ελεύθερα τα λόγια του Antonio Gramsci. Τ΄ αριστερά κόμματα οφείλουν, στο λαό που εκπροσωπούν, να προχωρήσουν ενωμένα διότι έχουν καθυστερήσει, με τη δική τους αδράνεια, μπροστά στον φιλελευθερισμό που ετοιμάζεται να ξανακυβερνήσει τον τόπο μας χωρίς κανένα εμπόδιο, δείχνοντας ακαταμάχητος, κατά τη γνώμη μου φαινομενικά.
‘Ας δείξουν τ΄ αριστερά κόμματα ότι είναι μία συμπαγής ομάδα, σίγουρα για τη δύναμη τους. Τότε μόνο θα παίξουν ενεργά το ρόλο που τους αρμόζει και για τον οποίο έχουν δημιουργηθεί.
Ποτέ άλλοτε δεν έχει φανεί στον τόπο μας τόσο μεγάλη η ανάγκη για μια δραστηριοποίηση όλων των αριστερών – κοινωνικών δυνάμεων προς μια αλλαγή, αλλά κυρίως σήμερα κάτω από την οικονομική κρίση που περνάμε.
Αν οι αριστερές δυνάμεις δεν δραστηριοποιηθούν αυτό θα είναι εις βάρος του ελληνικού λαού. Οφείλουν να ξεπεράσουν τις διαμάχες που υπάρχουν στους κόλπους τους και να αποκαταστήσουν τις μεταξύ τους σχέσεις, χωρίς προκαταλήψεις κυρίως γύρω από τα κοινωνικά προβλήματα, γιατί αυτά είναι σήμερα στο προσκήνιο. Έτσι θα γίνουν εμπόδιο στο δρόμο της εξάπλωσης του φιλελευθερισμού. Η περιχαράκωση γύρω από τον εαυτό τους δεν θα τους επιτρέψει να αντιμετωπίσουν το παιχνίδι των συμφερόντων του φιλελευθερισμού.
Ο νεοφιλελευθερισμός σήμερα εκμεταλλεύεται την κοινή γνώμη που είναι απογοητευμένη από το αριστερό κυβερνόν κόμμα. Βλέπουμε τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης που είναι υπέρ του, και αυτό οφείλεται στην υπάρχουσα κοινωνική δυσφορία, λόγω κρίσης, που μετατρέπει τους πολίτες άπραγους και με αντιπάθεια προς την πολιτική.
Μέχρι σήμερα τ΄ αριστερά κόμματα ως κυβερνήσεις αλλά και ως αντιπολίτευση, δεν έπαιξαν το ρόλο τους, δεν πολέμησαν τον φιλελευθερισμό και δεν εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του. Θα ήταν παράλογο να το αρνηθούμε αυτό και δεν πρέπει να ρίξουμε ευθύνες στους ηγέτες των κομμάτων αυτών. Τώρα, έστω και αργά όλα τ΄ αριστερά κόμματα, με ίσους όρους ας κάνουν τη ρήξη μαζί του. Απαιτούνται, όμως, δείγματα γραφής και όχι κανιβαλισμός, απαιτείται ομόνοια και όχι ανθρωποθυσίες για να πιστέψουμε ότι, οι αριστερές δυνάμεις θα ξαναβρούν τη χαμένη ταυτότητα τους.
