Επάγγελμα πρώην πρωθυπουργός - η πιο άχρηστη δουλειά στη χώρα!

Του Δημήτρη Καρυωτάκη

Την αφορμή την έδωσε ο Αντωνης Σαμαράς αλλά το πρόβλημα με την παρουσία των πρώην πρωθυπουργών στη χώρα μας είναι γενικότερο! Δες τε τι ακριβώς συμβαίνει: αφού έκαναν ότι έκαναν- καλώς ή κακώς καμωμένο θα το κρίνει η ιστορία, ενώ έκλεισαν τον πολιτικό τους κύκλο εμμένουν να παραμένουν απόντες-  παρόντες. Στην Ευρώπη όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί αποσύρονται. Δεν τους ματαβλέπουμε καθώς πάνε πιο πίσω και ασχολούνται με άλλα πιο γήινα πράγματα. Ξαναείδε κανείς τη Μέρκελ ή τον Ολάντ; Ακούσαμε κάτι για το φασαριόζο Μπόρις Τζόνσον; Τίποτε! Ακόμα και στην Αμερική, μετά την αλλαγή φρουράς  παίρνουν το δισάκι τους και τραβάνε για άλλες παραλίες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. 
Μόνο εδώ τους έχουμε… παντρευτεί εφ’ όρου ζωής και μας καταδιώκουν σαν τα φαντάσματα. 

Καταλαμβάνουν μια θέση στα έδρανα της Βουλής χωρίς να χρειάζεται να μπαίνουν στη βάσανο της σταυροδοσίας, στερώντας στην εκλογική περιφέρεια που εκείνοι επιλέγουν από έναν μάχιμο βουλευτή που εκείνος τρέχει προεκλογικά για να έχει η αυτού μεγαλειότητα ο πρώην τη θέση στα έδρανα χωρίς κόπο αλλά και χωρίς καμμία διάθεση να προσφέρουν στους συντοπίτες τους. Δεν παράγουν πολιτική  αλλά παραπολιτική, δεν προσφέρουν το παραμικρό κοινοβουλευτικό έργο και μένουν εκεί κυρίως για λόγους ματαιοδοξίας αλλά και για να δημιουργήσουν προβλήματα στο διάδοχο τους, είτε σε κυβέρνηση είτε σε κόμμα. 

Καραμανλής, Σαμαράς, Παπανδρέου, Τσίπρας. Τέσσερις πρώην με πολλά κοινά στοιχεία. Οι δυο πρώην της Δεξιάς αφού είδαν και απόειδαν πως ουδείς τους παίρνει στα σοβαρά όταν βήχουν, όταν στραβοκοιτάζουν και όταν παραφάνε την προηγούμενη, σαν κακομαθημένα παιδιά αποφάσισαν αφού δεν υπήρχε αντιπολίτευση να παίξουν το ρόλο εκείνοι. Ο Σαμαράς σε ρόλο κακού σαν τα σπαγγέτι γουέστερν του Λεόνε κι ο Καραμανλής σε ρόλο Βούδα σαν σε ταινία - παρωδία του Νίκου Ζερβού, παίρνουν στο κατόπι εκδηλώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων για να πουν,  τι στην αλήθεια, πως ο Μητσοτάκης έχει πετάξει στις καλένδες τα ιερά και τα όσια της παράταξης και πως εκείνοι αποτελούν τη συνείδηση της ΝΔ. Πως; Εκ του ασφαλούς βεβαίως! 
Όχι βγαίνοντας στα ανοικτά- παιραιτούμενοι-  αλλά με αυτόν τον μπαμπέσικο τρόπο που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν σε αυτό το κόμμα της βαρωνίας και των φυλάρχων χωρίς φυλή !

Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Δυο πρώην, Παπανδρέου και Τσίπρας, τόσο διαφορετικοί μα και τόσο ίδιοι, σαν οι δυο όψεις ενός νομίσματος, που τους ενώνει η κοινή επιθυμία τους να αναζητήσουν ρόλο που η ιστορία τους τσιγκουνεύτηκε. Με ιδρύματα, με διεθνή (!) πορεία και με διάθεση να αμφισβητήσουν μέχρι τελικής πτώσεως τους διαδόχους τους. Παρότι βετεράνοι και απόμαχοι, παρότι ο ένας έβριζε τον άλλο ( για να είμαστε ειλικρινείς ο Παπανδρέου λόγω αστικής ευγένειας δεν το έκανε ποτέ, ο Αλέξης ήταν που είχε στείλει στο πολιτικό απόσπασμα το ΓΑΠ) τώρα… τακίμιασαν αναζητώντας ένα νέο σχέδιο για την κεντροαριστερά. Ευτυχώς δεν τους άκουσε ούτε  η ιστορία ούτε οι ψηφοφόροι τους. Και βέβαια δημιουργώντας προβλήματα στους διαδόχους τους, θέλοντας να αποτελούν ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς στα κόμματα τους και αρνούμενοι να δεχτούν πως έκαναν τον κύκλο τους, η ιστορία ότι τους έδωσε, τους έδωσε…ας χαρούν λίγο την οικογένεια, τα παιδιά και τους φίλους τους.

Για να είμαι σωστός υπάρχει πάντως  κι ένας που ξεχωρίζει. Ο Κωστας Σημίτης που δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό της πολιτικής ματαιοδοξίας και του εσωτερικού υπονομευτή στο κόμμα του. Που προτίμησε να σιωπήσει ακόμα κι όταν είχε πολλά να πει. Και που αφήνει τους ιστορικούς του μέλλοντος να αποτιμήσουν ότι πραγματικά πρόσφερε. Με τους άλλους, τους αργόσχολους δεν ξεμπερδεύουμε ποτέ, μόνο αν υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που δεν θα τους επιτρέπει να μπαίνουν στη Βουλή από το παράθυρο και να έχουν κοινοβουλευτικό βήμα χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό.