Το πέρασμα, το τράνταγμα, το τακούνι και η πτώση

Του Στέλιου Βισκαδουράκη

Ως πολίτης, απευθυνόμενος προς τον νέο Αντιδήμαρχο Τεχνικών Έργων Ηρακλείου, θέλω να επισημάνω ένα πρόβλημα που έχει προκύψει στους καινούριους δρόμους (Δικαιοσύνης, μικρή Έβανς, 1821), οι οποίοι έχουν πεζοδρομηθεί. Έργο αναμφισβήτητα πολύ σημαντικό για τη λειτουργία του κέντρου της πόλης, που εδώ και δεκαετίες θα έπρεπε να είχε υλοποιηθεί. Είναι, ωστόσο, εύκολο να παρατηρήσει κάποιος ότι ο κόσμος που τους διασχίζει, στη συντριπτική του πλειοψηφία αποφεύγει να περπατήσει στα σημεία που έχουν στρωθεί οι κυβόλιθοι, προτιμώντας να περπατάει στις άκριες των πεζοδρομίων. Στη μέση του, ο δρόμος συνήθως είναι κενός. Κι αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει ένα στοιχείο που κάνει τη διέλευση και το περπάτημα, δύσκολα.

Μιλώ για τους κυβόλιθους, που πολύ σωστά έχουν μπει για να εμποδίζουν τη διέλευση αυτοκινήτων, μηχανών και την ταχύτητά τους. Και ενώ μέχρι εδώ όλα είναι καλά, προκύπτει ένα σοβαρό ζήτημα για άτομα με κινητικά προβλήματα. Το πέρασμα από τη μία πλευρά του ενός πεζοδρομίου στο άλλο, αποτελεί μια καθόλου ευχάριστη εμπειρία. Το δεδομένο τράνταγμα ενός ανθρώπου (ειδικά το επαναλαμβανόμενο) πάνω στην αναπηρική καρέκλα του, την ώρα που περνά πάνω απ’ τους κυβόλιθους, είναι κάτι πολύ δυσάρεστο, με την παράλληλη δυσκολία οι ρόδες του αμαξιδίου να μην μπορούν εύκολα να κυλήσουν εξαιτίας του δύσβατου του δρόμου. Κάποιες φορές είναι επώδυνο για το σώμα και με εμφανή τον κίνδυνο πτώσης. Αν περνάει τον δρόμο με συνοδό, είναι επίσης πολύ δύσκολο. Αν, δε, το άτομο με κινητικό πρόβλημα είναι μόνο του με το αμαξίδιό του, το εγχείρημα να μετακινηθεί στους συγκεκριμένους δρόμους φαντάζει σχεδόν αδύνατο.

Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και για τους άλλους πολίτες, που δεν έχουν αναπηρικό πρόβλημα, όπως οι μητέρες που τραβούν καροτσάκι, οι ηλικιωμένοι, οι ελαφρά τραυματισμένοι, αλλά και οι κυρίες που φορούν τακούνια, στην περίπτωση των οποίων, χωρίς υπερβολή, ο κίνδυνος ενός διαστρέματος είναι πάντα ορατός.

Προσωπικά, ως πολίτης, που αυτή η κατάσταση τον ταλαιπωρεί, αλλά  και προβληματίζει, προτείνω αν είναι δυνατόν, να γίνουν τρεις-τέσσερις μικροί λείοι διάδρομοι φάρδους 1-1,5 μέτρων και με απόσταση 20-25 μέτρων μεταξύ τους, κατά μήκος των τριών δρόμων, ώστε όλοι οι άνθρωποι, να μπορούν περνούν χωρίς να πατούν τους κυβόλιθους και τα κενά τους, απομακρύνοντας έτσι τους σχετικούς κινδύνους.

Στο άρθρο μου επισυνάπτω μια σχετική εικόνα, που εξηγεί ακριβώς αυτό που προτείνω, κατά μήκος των δρόμων που έχουν πεζοδρομηθεί.

Ελπίζοντας ότι αυτή η πρότασή μου θα εισακουστεί και θα τύχει της δέουσας προσοχής από τη νέα Δημοτική Αρχή του Ηρακλείου και τον αρμόδιο  Αντιδήμαρχο Τεχνικών Έργων του Ηρακλείου.

Με εκτίμηση