Του Δεκανέα Αλλαγής
Είναι η φράση που πάνω της ακουμπά όλη η Ελλάδα. Που αποτυπώνει όσα νιώσαμε, όσα είδαμε κι όσα καταλάβαμε πως συνέβησαν εκείνη τη μοιραία στιγμή, προχθές το βράδυ, που ο χρόνος σταμάτησε στα Τέμπη το ρολόι.
Λέμε πολλές φορές οι δημοσιογράφοι στερεοτυπικά πως μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις, να που η ώρα ήρθε για να πούμε, τέσσερις λέξεις ίσον μια ολόκληρη χώρα.
Που τα είπε όλα η φράση, χωρίς να πει τίποτα. Που περιγράφει μια κοινωνία που όλο αυτοϊκανοποιείται πως βελτιώνεται για να έλθει μια κατραπακιά για να καταλάβει πως είμαστε ακόμα πολύ πίσω. Που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της και ζαλισμένη σταματά και κουτρουβαλιάζεται.
Που στέλνει τα παιδιά της να σπουδάσουν και δεν ξέρει αν θα τα καταφέρουν να φτάσουν με ασφάλεια στον προορισμό τους.
Που στην εποχή της ψηφιοποίησης, του προωθημένου άυλου Πιερακάκη, θέλει ακόμα το σταθμάρχη της για να μοιράσει δυο τρένων τις ράγιες.
Που βαυκαλιζόμαστε πως κάνουμε άλματα εκσυγχρονισμού μα που στηριζόμαστε ακόμα στο ανθρώπινο χέρι για να γυρίσει το κλειδί.
Που μόλις κατακάτσει η σκόνη και η πυρά των σιδερικών και της λαμαρίνας των τρένων, θ’ αρχίσει ο κομματικός καβγάς για το ποιος φταίει περισσότερο για το εθνικό μας χάλι.
Και που γνωρίζουμε καλά πως μπλε σταθμάρχης, κόκκινος σταθμάρχης, ίδια είναι η επιπολαιότητα και η εγκληματική αμέλεια διαχρονικά.
Που ιδιωτικός και δημόσιος τομέας, χέρι χέρι απότυχαν να συντηρήσουν, να εκσυγχρονίσουν και να διατηρήσουν ασφαλή τη σχεδόν μια και μοναδική σιδηροδρομική γραμμή στη χώρα μας.
Που στην εποχή που ακόμα και το δρομολόγιο του ντελιβερά μας παρακολουθείται ηλεκτρονικά, εμείς στηριζόμαστε στον ένα και μοναδικό άνθρωπο να μην ξεχαστεί, να μην κάνει λάθος, να μη λειτουργήσει ψυχωτικά για να στείλει δεκάδες ανθρώπινες ζωές στα κυπαρισάκια.
Θυμάμαι πριν από χρόνια πολλά σε ένα ταξίδι στη Γαλλία είχα ρωτήσει έναν πολύ γνωστό σήμερα συμπατριώτη μας δημοσιογράφο, που ζει μόνιμα εκεί, να μου πει πια είναι η γνώμη των Γάλλων για τη σύγχρονη Ελλάδα.
Μου είχε πει τότε πως ναι οι Γάλλοι μας αγαπάνε, αλλά μην γελιέσαι μας θεωρούν πολύ πίσω, κάτι σαν τους Τούρκους της Ευρώπης.
Δεν ξέρω γιατί κάτι τέτοιες στιγμές όπως αυτήν στα Τέμπη νομίζω πως ο συμπατριώτης μου (αλλά και οι Γάλλοι) έχουν απόλυτο δίκιο!
Όλο πάμε μπροστά ( στα λόγια) κι όλο περιμένουμε περίπου στην τύχη να βγούμε στο ξέφωτο, ελπίζοντας πως το φωτάκι που βλέπουμε απέναντι μπορεί να μας βγάλει από το τούνελ.
Μόνο που κάποιες φορές πιθανά να 'ναι και το τρένο που έρχεται απέναντι και τότε καταλήγουμε σε Εθνική Τραγωδία… το στοιχείο μας!
