Οι ειδικοί του καναπέως και οι...άχρηστοι

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

«Πρωταθλητής είναι αυτός που σηκώνεται όταν δεν μπορεί», έλεγε ένας κορυφαίος πυγμάχος και η φράση του ταιριάζει γάντι σε ένα κορυφαίο Έλληνα αθλητή, τον Στέφανο Τσιτσιπά. Ο οποίος από χθες μπορεί να μην βρίσκεται, όπως θα ήθελε, στο νο1 της παγκόσμιας κατάταξης του τένις, αφού δεν μπόρεσε να κερδίσει το πρώτο μεγάλο (grand slam) τουρνουά της καριέρας του. Δεν τα κατάφερε απέναντι σε ένα θρύλο του παγκόσμιου αθλητισμού, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι τυχαίος πρέπει να σηκωθεί τώρα ! Να παλέψει ακόμη πιο σκληρά, να κατακτήσει αυτό που ονειρευόταν.

Δεν πέτυχε, λοιπόν, να πάρει τον τίτλο και το Νο 1 του κόσμου. Για τον ίδιο η διαφορά είναι μεγάλη: Το ένα, με το δύο απέχει έτη φωτός στον αθλητισμό, οι Αμερικάνοι συνηθίζουν να λένε ότι ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος τίποτα.

 Κι εμείς; Γκρίνια; Απογοήτευση; Προφανώς με την ανοησία που μας δέρνει δεν θέλει πολύ να…αρχίσει μια κριτική του καναπέως με 10 εκατομμύρια προπονητές. Κάνω εικόνα τις χειρονομίες στο καφενείο,  για τον…άμπαλο, τον ακαμάτη και τον ατάλαντο που «δεν μπορεί να χτυπήσει μια μπάλα» και να κερδίσει. Δεν μπορεί να πάρει ένα τάι μπρέικ». «Ελα βρε άχρηστε να μπω μέσα να σου δείξω εγώ»! Τι όχι; Σε όλα δεν είμαστε έτσι; Ξερόλες; Παντογνώστες και κουτσαβάκηδες; Το τένις θα μας γλίτωνε;

Αυτό που εμείς δεν καταλαβαίνουμε- κι ας περνιόμαστε για έξυπνοι- είναι ότι αυτά τα παιδιά βρίσκονται ήδη στην κορυφή του παγκόσμιου τένις!  Και δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα ούτε στον κυρ Θανάση από τα Καμίνια, ούτε στην Μαρίκα από την Καρδίτσα.

Εάν το έλεγες αυτό πριν μερικά χρόνια θα ακουγόταν ως ανέκδοτο. Ένας Έλληνας να βρίσκεται στην ελίτ αυτού του απαιτητικού σπορ, του τόσο δημοφιλούς και άκρως τηλεοπτικού -και γι αυτό προσοδοφόρο- αθλήματος στο οποίο σχεδόν υποκλίνονται οι πρωταγωνιστές των άλλων σπορ. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.

Ήδη από τότε που ο νεαρός Στέφανος είχε αρχίσει να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της κατάταξης και να κερδίζει έπαθλα, σε συνδυασμό με την άνοδο της Σάκκαρη, είχε φανεί ότι η Ελλάδα από παρίας του συγκεκριμένου αθλήματος μπαίνει στον χάρτη, συμμετέχει σε όλα τα μεγάλα πάρτι που οργανώνονται. Και εμείς ζούμε ξεχωριστές στιγμές με την ελληνική σημαία, τις συμμετοχές σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Ταυτόχρονα βέβαια έρχεται η συνήθης ελληνική μιζέρια με την…προεξόφληση της επιτυχίας, θεωρούμε ότι τα παιδιά αυτά είναι…υποχρεωμένα να κερδίζουν, να μην αφήνουν τίποτα να μην το πάρουν λες και δεν παίζουν άλλοι! Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ξεχνάμε που ήμασταν 5-6 χρόνια πριν, εκλαμβάνουμε ως σχεδόν δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι αθλητές πρέπει να είναι πάντα νικητές, να μην δείχνουν κανένα έλεος στους αντιπάλους. Το πόσα…λίγα ξέρουμε φαίνεται και από την σφοδρή κριτική που έχει υποστεί το δίδυμο Τσιτσιπά- Σάκκαρη είτε για άστοχα σχόλια που έχουν κάνει- λες και όλοι εμείς στα…22, 23 χρόνια μας ήμασταν Πλάτωνες και σοφοί- είτε για προσωπικές τους σχέσεις!

Δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε ούτε το μείζον, ούτε το ουσιαστικό. Ίσως γιατί η ιδεοληψία και τα χάλια μας δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά την μεγάλη εικόνα. Να μην μείνουμε σε ένα σχόλιο, σε ένα μαλλί, σε μια ατυχή δήλωση, τα κουτσομπολιά στα κοινωνικά δίκτυα. Πίσω από όλα αυτά, τις διεθνείς επιτυχίες, τα έπαθλα και τα χρήματα υπάρχει κάτι πιο μεγάλο. Η σκληρή δουλειά, η καταπόνηση, ο κάματος. Τίποτα δεν χαρίζεται.  Όπως έγινε με τον Γκάλη στο μπάσκετ πριν πολλά χρόνια, με τον Αντετοκούμπο τώρα, με τον Τεντόγλου στο στίβο έτσι και με τους αθλητές του τέννις τα παιδιά, οι νέοι βρίσκουν πραγματικά πρότυπα, οι αφίσες τους ανοίγουν δρόμους, κάνουν τους πιτσιρικάδες να ονειρεύονται. Κι ακολουθούν τη στάση ζωής που λέει ότι χωρίς δουλειά δεν πας πουθενά ή όπως έλεγε ο Εμίλ Ζολά «καλλιτέχνης δεν είναι τίποτα χωρίς το ταλέντο, αλλά το ταλέντο δεν είναι τίποτα χωρίς τη δουλειά»!

Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος