Ο δράκος της ασφάλτου διψά

Του Δημοσθένη Μαράκη

Είναι σίγουρο. Έχουμε συνηθίσει, μην πω έχουμε εθιστεί. Διψάμε για αίμα. Ταυτόχρονα, έχει γίνει τόσο οικεία η εικόνα που θεωρούμε, περίπου δεδομένο, πως θα ξαναγίνει.

Το περιμένουμε. Γι' αυτό και δεν μας κάνει καμία αίσθηση, πλέον (εκτός και αν συμβεί στον στενό οικογενειακό μας κύκλο). Ο δράκος της ασφάλτου διψά. Εμείς τον θρέφουμε, με το παραπάνω μάλιστα. Με την συμπεριφορά μας κάθε μέρα μεγαλώνει, ενώ εμείς, μέρα με τη μέρα, περισσότερο εξοικειωμένοι με την ιδέα, με την εικόνα. Κάποιος, κάποια, κάποιοι, θα "φύγουν" ΚΑΙ σήμερα. Περιμένουμε καρτερικά. Ο δράκος διψά. Έχοντας συνηθίσει στο άκουσμα, στην εικόνα, δεν μας ενοχλεί πλέον το συμβάν, αλλά η "επανάληψη" της είδησης. Λες και αυτή χαλά την γαλήνη μας και, όχι αυτό καθαυτό το γεγονός. Νέοι, κατά κύριο λόγο, χάνονται. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για γενοκτονία. Συμφωνώ (δυστυχώς).

Συνήθειες δεν αλλάζουμε. Εικόνες παραβιάσεων του ΚΟΚ περνούν από μπροστά μας κατά δεκάδες καθημερινά. Το συνηθίσαμε, τις συνηθίσαμε. Θεωρούμαστε τυχεροί, αν σε μια διαδρομή δεν είμαστε εμείς, εσείς, εγώ, ένα από τα αθώα θύματα του ακήρυκτου αυτού πολέμου που αποδεκατίζει τις νέες γενιές. Ακούμε εξαγγελίες κατά καιρούς. Εξαγγελίες ανάλογες του μεγέθους του προβλήματος, μιας και τα οδικά ατυχήματα είναι η πρώτη αιτία θανάτου σε ηλικίες 15-29 ετών, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και η 8η αιτία θανάτου συνολικά, με αριθμό μεγαλύτερο από εκείνον που οφείλεται σε ασθένειες, χρήση ναρκωτικών, αυτοκτονίες και γεγονότα που σχετίζονται με πόλεμο.

Δυστυχώς, ακούμε μόνο λόγια και μακρόπνοα σχέδια που στην πορεία μένουν από……. βενζίνη. Από πράξεις, ελάχιστες. Οι δράσεις κοστίζουν. Κοστίζουν σε χρόνο, δεν αποδίδουν άμεσα και πρέπει να χτίσει κάποιος νέες νοοτροπίες πάνω τους. Το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που προκύπτει από τους θανάτους, τους τραυματισμούς και τις υλικές ζημιές των καταγεγραμμένων ατυχημάτων ξεπερνάει τα 3 δισ. ευρώ ετησίως στην χώρα μας, ενώ το κόστος των τροχαίων ατυχημάτων στην Ευρώπη υπολογίζεται ετησίως στα 120 δις ευρώ. Αλλά κυρίως κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές.

Πρέπει να σπάσουν αβγά. Περιμένω να δω τρόπους αντιμετώπισης. Πέραν των ευχολογίων, δράσεις. Περιμένω να δω τροχαία έξω από τα σχολεία για την αποτροπή συμπεριφορών από γονείς, που παραπέμπουν σε χώρες της Κεντρικής Ασίας, μεταφοράς παιδιών ως τσουβάλια με πατάτες, χωρίς ζώνες, χωρίς κράνος, με κίνηση ανάποδα σε μονόδρομους, με την δικαιολογία εύκολη στα χείλη, πάντα. Περιμένω να δω αν θα επιτραπεί η κυκλοφορία έστω και ενός σχολικού λεωφορείου που δεν θα έχει ελεγχθεί για ελαστικά και ζώνες. Περιμένω να δω κίνηση των αστυνομικών δυνάμεων σε όλη τη περιφέρεια, με περιπολικά ή και συμβατικά οχήματα. Περιμένω να δω ακόμα και ομοιώματα περιπολικών σε διάφορα σημεία, κύρια του ΒΟΑΚ. Περιμένω να δω το άμεσο κλείσιμο των παράνομων παράδρομων από την αφαίρεση κιγκλιδωμάτων. Περίμενα να δω αλκοτέστ έξω από τα πανηγύρια. Μάταια.

Περιμένω να δω!

Όλοι συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως "δεν έχουμε οδική παιδεία". Πίσω από αυτή την κουρτίνα (που ίσως μας βολεύει) κάνουμε τις περισσότερες οδικές παραβάσεις. Το τέλειο άλλοθι του..... φόνου. Διαμαρτυρόμαστε όλοι. Λέγεται πως, το επίπεδο οδικής ασφάλειας μιας χώρας είναι δείκτης πολιτισμού, αλλά οι σημερινές επιδόσεις της Ελλάδας δεν συνάδουν με την ιστορία και τον πολιτισμό της.

Όλοι απαιτούμε καλύτερη αστυνόμευση, ενώ μόλις περάσουμε από μπλόκο τρέχουμε να ανακοινώσουμε για "ύπαρξη .... λαδιών". Ενώ ο ευρωπαϊκός μέσο όρος θανάτων από τροχαία είναι 50/1.000.000 κατοίκους, η Ελλάδα κατέχει άλλη μια θλιβερή πρωτιά με 75.

Ο δράκος διψά. Και εμείς τον θρέφουμε με τις συμπεριφορές μας. Χρέος έχουμε όλοι όσοι έχουμε βιώσει την απώλεια.

Να βγούμε μπροστά, να μιλήσουμε για την απώλεια. Για το κενό που δημιουργεί.

Είναι δύσκολο. Φέρνει θύμησες. Πρέπει να μιλήσουμε. Πρέπει να μιλήσουμε για την τροπή που παίρνει η ζωή όλης της οικογένειας μετά από μια απώλεια ή μετά από συμβάν που θα καθηλώσει σε αναπηρικό αμαξίδιο μέλος της οικογένειας (στην καλύτερη περίπτωση) ή σε κρεβάτι κέντρου αποκατάστασης. Μελό θα μου πείτε. Η απάντηση είναι μία, όπως ακριβώς παρουσιάζεται σε ταινία μικρού μήκους που κυκλοφορεί τελευταία. "Αν δεν έχεις πάει σε κηδεία 20χρονου, βγάλε το σκασμό και κοίτα".

Και σκέψου, θα συμπληρώσω!