του Δημήτρη Καρατζάνη
Kαθώς ξεσκαλίζαμε το προσωπικό μας αρχείο , αναζητώντας τα απαραίτητα στοιχεία για να υπολογίσομε το μέγεθος του ''ακρωτηριασμού'', που θα επιφέρει στη σύνταξη μας ο επανυπολογισμός της με τη ...μέθοδο Κατρούγκαλου, το μάτι μας έπεσε σε μια κιτρινισμένη από τον καιρό πρόσκληση που μας καλούσε στα εγκαίνια του ναού του Αη -Γιώργη -ανήμερα της γιορτής του- πάνω στο όρος Μπέλες(Κερκίνη ) στα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα.
''Ο Διοικητής της VI ης Μεραρχίας υποστράτηγος... σας προσκαλεί στα εγκαίνια του ιερού ναού του Αγίου Γεωργίου στο Ελληνικό φυλάκιο Οχυρό (πρώην Ιστίμπεη, Μπέλες). Η εκδήλωση περιλαμβάνει Όρθρο, Θεία Λειτουργία και μικρή τελετή '', έλεγε η πρόσκληση του παλιού καλού φίλου, που μας την είχε στείλει κάποιες δεκάδες χρόνια πριν . Μια πρόσκληση που ξύπνησε αυτόματα μέσα μας -ποτάμι ορμητικό- λησμονημένες θύμησες . Εικόνες σκεπασμένες ολότελα σχεδόν από την ''πατίνα'' του χρόνου.
Και μας γύρισαν οι θύμησες αυτές πενήντα και βάλε χρόνια πίσω.Τότε που, νεαρός ανθυπολοχαγός, με τα υπάρχοντα μου όλα κλεισμένα σε δυο βαλίτσες -ρούχα και βιβλία σε ίση αναλογία-και χιλιάδες όνειρα που δε χώραγαν πουθενά, βρέθηκα σε κείνη την πολύπαθη περιοχή.
Μια περιοχή στραπατσαρισμένη άγρια από την αδελφοκτόνο σύγκρουση του '46-4'9 και άδεια από ενεργό πληθυσμό ,αφού οι νέοι ,αλλά και οι μεγαλύτεροι την είχαν εγκαταλείψει ,αναζητώντας καλύτερη τύχη στη Γερμανία .Τη χώρα της οποίας ο στρατός ,λιγότερο από μια γενιά πριν ,είχε περάσει σαν οδοστρωτήρας από κει, σκορπίζοντας το θάνατο και την καταστροφή.
Κι ήταν αβάσταχτη η πίκρα των γονιών που τα παιδιά τους είχαν ξενητευτεί αναζητώντας ''ζήση'' στη χώρα, που τα εγκλήματα των στρατιωτών της σε βάρος τους ήταν ακομα ολοζώντανα στη μνήμη τους.
Έχοντας πρόσφατες τις περιγραφές από τον τιτάνιο αγώνα των οχυρών ενάντια στο Γερμανό εισβολέα ,θεωρήσαμε υποχρέωση μας να τα επισκεφτού με, το που πατήσαμε το πόδι μας στην περιοχή. Να δούμε με τα μάτια μας τα θρυλικά ονόματα που πέρασαν στην ιστορία.Τα οχυρά Ιστίμπεη, Κελκαγιά, Αρπαλούκι. Ποποτλίβιτσα, Παλιουριώνες, Ρούπελ Καρατάς ,Κάλη. Έξοχα έργα της ελληνικής οχυρωματικής τέχνης και αδιάψευστα στοιχεία της ελληνικής πολεμικής αρετής που αναγνώρισαν και οι ίδιοι οι Γερμανοί με ομολογία του αρχηγού τους μέσα στο Ράιχσταγκ την 4/5/41:
''Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω ότι από όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμε, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία''παραδέχτηκε ο ίδιος ο δικτάτορας
Εγκαινια ,λοιπόν , του ναού τ Άη -Γιώργη-προστάτη του πεζικού- στο ηρωικό Ιστίμπεη . Στο οχυρό που δέχτηκε τη Γερμανική επίθεση τον Απρίλη του 41 και οι υπερασπιστές του ξεπέρασαν κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής ,αντιμετωπίζοντας τις ασύγκριτα υπέρτερες γερμανικές δυνάμεις .Το Ιστίμπεη που έκανε τον εχθρό να λυσσάξει, όταν του κατέρριψε τρία αεροσκάφη την πρώτη κιόλας μέρα της επίθεσης και οι Γερμανοί, τότε μόνο καταφεραν να το κάνουν να ''σιγήσει'', όταν ειδικά εκπαιδευμένοι Αλπινιστές διοχέτευσαν δηλητηριώδη αέρια στις στοές του.
-Τι είναι παιδί μου το Ιστίμπεη ,ρώτησα την πρωτοεγγονή μου ,γυμνασιοκόριτσο πια και πολύ καλή μαθήτρια.
Με κοίταξε με απορία .
-Δεν τόχω ξανακούσει ,παππού ,αυτό το όνομα ,ομολόγησε .
Που να τ ακούσει το παιδί στα πλαίσια της ...Γαβρόγλειας παιδείας , αφού δεν έχει ...αριστερό πρόσημο. Σε μια παιδεία που ακόμα και η τραγωδία της Σμύρνης έγινε...συνωστισμός ;
Μακάρι αγαπητέ φίλε ,είπαμε μέσα μας, κοιτάζοντας τη φθαρμένη από την πολυκαιρία πρόσκληση,,να βρισκόμασταν για άλλη μια φορά -για λίγο έστω- στη θεική κορφή.
Να ατενίζαμε από κει ψηλά το τεράστιο ασημένιο φίδι του Στρυμόνα ,όπως ξεδιπλώνεται νωχελικά στην αγκαλιά της καρπισμένης Μακεδονίτικης γης. Μακάρι να μπορούσαμε ν ακούσομε τον Όρθρο και τη Λειτουργία τόσο κοντά στο Θεό. Τη Λειτουργία που τότε θεωρούσαμε προνόμιο, όταν-στη χάση και τη φέξη - την απολαμβάναμε κάτω απ τα δέντρα , όποτε ξέπεφτε κατά τα μέρη μας στρατιωτικός ιερέας.
Ας είναι καλά , σκέφτηκα, όσοι συνέβαλαν στην ανέγερση του ναού του προστάτη Άγιου του πεζικού μας. Η καλύτερη συντροφιά για τις ψυχές εκείνων που 77χρόνια πρίν, βίωσαν την υπέρτατη αγωνία στα έγκατα της γής
Έριξα μια τελευταία ματιά στην κιτρινισμένη πρόσκληση και την ξανάβαλα στη θέση της στο ντοσιέ-αρχείο, με σεβασμό και τρυφερότητα .Αυτό το ταπεινό ''χαρτάκι'' που -παραμονή της εορτής του Άγιου παληκαριού-ήρθε να μας θυμίσει με θαυμαστή ενάργεια ,πως ένα μέρος της ζωής μας, ίσως το ωραιότερο ,το περάσαμε σε κείνες τις κορφές γεμάτοι πίστη, ελπίδα και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο ,δικό μας και τις πατρίδας.
Ένα όνειρο που -δυστυχώς- στις μέρες μας εξελίχθηκε σε εφιάλτη, χωρίς μάλιστα να αποδοθούν ευθύνες !
