Μια μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε

*Του Στ. Τζεδάκη

Το 2009 το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Από τη μια είχαμε τεράστιο δημόσιο χρέος και πρωτογενές έλλειμα τα οποία δημιούργησε στο μεγαλύτερο βαθμό η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή.

Ο Γιώργος Παπανδρέου μη έχοντας και πολλές επιλογές, αλλά και με αδυναμία άμεσης κατανόησης της τραγικότητας της κατάστασης, οδήγησε τη χώρα στο πρώτο μνημόνιο και το ΔΝΤ. Ενώ από την άλλη η Ευρώπη δεν διέθετε χρηματοδοτικά εργαλεία και μηχανισμούς στήριξης. Την ίδια στιγμή κυριαρχούσαν στην Ευρώπη δεξιοί πολιτικοί (Μέρκελ, Σαρκοζί, Μπαρόζο).

Ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ μιλούσαν για τα Ζάππεια, διέγραψαν την Ντόρα Μπακογιάννη επειδή ψήφισε το 1ο μνημόνιο και μετά που βγήκε κυβέρνηση ο Σαμαράς διέγραψε 25 βουλευτές που δεν ψήφισαν το 2ο μνημόνιο της ΝΔ (Η απόλυτη κυβίστηση).

Ο δε Τσίπρας ήρθε υποσχόμενος ότι θα καταργήσει με ένα άρθρο όλα τα μνημόνια, αντί αυτού πέρασε και αυτός το 3ο μνημόνιο το πιο επώδυνο αλλά και αχρείαστο. Με τους «ζουρνάδες» και τους λεονταρισμούς του μετέτρεψε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του σε ΝΑΙ και οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών. Έφτασε μάλιστα ο κύριος Τσίπρας να «συμβουλεύει» τον Ιταλό πρωθυπουργό να συμβιβαστεί με τους θεσμούς, όπως ο ίδιος αναγκάστηκε να το κάνει για να διασώσει τον εαυτό του και την εξουσία του.

Τι κόστισε αυτή η αντιμνημονιακή ρητορεία των δύο μετέπειτα μνημονιακών;

• Διόγκωση του χρέους
• Φαινόμενο Χρυσής Αυγής
• Φαινόμενο Βαρουφάκη
• Απαξίωση Πολιτικού Συστήματος
• Απογοήτευση των νεών Ανθρώπων

Το ΠΑΣΟΚ παρά τα λάθη και τις ευθύνες του είχε την πιο υπεύθυνη και πατριωτική στάση στα χρόνιά της κρίσης. Παρόλα αυτά δεν καταφέραμε να επαναπατρίσουμε ψηφοφόρους που πήγαν κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε έκτοτε μία φθίνουσα πορεία. Τα νούμερα είναι ενδεικτικά. Στις ευρωεκλογές του 2014 ο ευρύτερος χώρος Ελιά, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ άθροιζε στο 16%. Η Ελιά είχε δυο ευρωβουλευτές και το Ποτάμι άλλους δυο. Στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, όπου έγινε και η διάσπαση, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΔΗΣΟ, το Ποτάμι και η ΔΗΜΑΡ άθροιζαν στο 14%.Φτάσαμε λοιπόν στον Ιούλιο του 2019, όπου το Κίνημα Αλλαγής έλαβε μόνο 8,1 %.

Toν Νοέμβριο του 2017 προσήλθαν 212.000 φίλοι και μέλη για να εκλέξουν τον νέο αρχηγό της Κεντροαριστεράς, του σοσιαλδημοκρατικού χώρου δηλαδή. Μία διαδικασία πρωτόγνωρη και αδιαμφισβήτητη. Η προσδοκία αυτών των ανθρώπων ήταν να μπορέσει η παράταξη να ξαναβρεί το βηματισμό της και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Δυστυχώς ύστερα από όλα αυτά το ΚΙΝΑΛ πήρε 8,1% και ο ΣΥΡΙΖΑ που είπε τόσα ψέματα στον ελληνικό λαό και απαξίωσε τους θεσμούς πήρε 31,5%. Δεν μπορεί να ψηφίζουν για εκλογή προέδρου 212.000 φίλοι και μέλη και στις εθνικές εκλογές να παίρνουμε 450.000 και στη Χαριλάου Τρικούπη να πανηγυρίζουν. Όλο αυτό το διάστημα έγιναν πάρα πολλά λάθη και η στεναχώρια μου είναι ότι πολλά δεν έγιναν από αμέλεια.

• Έπαψε να υπάρχει θεσμική και δημοκρατική λειτουργία στο κόμμα, η διαφορετική άποψη πλέον θεωρείται υπονόμευση ή «εσωστρέφεια», επειδή έτσι καλύπτουμε τις αδυναμίες και μετακυλούμε τις ευθύνες.
• Στην εκλογή προέδρου οι 212.000, όπου και αυτό είναι μεγάλο νούμερο, θα ήταν τουλάχιστον 350.000, αν δεν υπήρχαν οι αντιδικίες για το πως θα γίνουν οι εκλογές.
• Διατηρήθηκαν δύο κοινοβουλευτικές ομάδες ΔΗΣΥ και Ποτάμι, αντί για να υπάρξει μια κοινή κοινοβουλευτική ομάδα με ενιαία δράση και άποψη. Έτσι μάλιστα θα ήμασταν και τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη πάνω από τη Χρυσή Αυγή.
• Δημιουργήθηκε μία πολυκομματική Βαβέλ όπου αντί τα κόμματα να εισηγούνται στο νέο φορέα και αυτός να παίρνει την τελική δεσμευτική για το κόμμα και την Κ.Ο απόφαση, ο καθένας έλεγε και έπραττε τα δικά του.
• Διορίστηκαν αντί να εκλεγούν τα όργανα του ΚΙΝΑΛ στο όνομα κάποιων ισορροπιών που βόλευε ορισμένους.
• Η ασάφεια του πολιτικού μας λόγου μάς έδειχνε μια να ταυτιζόμαστε με τη ΝΔ και την άλλη με τον ΣΥΡΙΖΑ (πχ λέγαμε Αναθεώρηση συντάγματος από την παρούσα Βουλή και την επόμενη εβδομάδα λέγαμε εκλογές εδώ και τώρα)
• Η λάθος διαχείριση με το Βενιζέλο. Οι συζητήσεις για τις επιλογές αυτές έπρεπε να γίνουν πολύ νωρίτερα και όχι ένα μήνα πριν τις εθνικές εκλογές.

Φτάσαμε λοιπόν τώρα από τη μία να θριαμβολογούμε για το αποτέλεσμα και από την άλλη να ψάχνουμε Δούρειους Ίππους για το θετικό (sic) αποτέλεσμα.

Οι Δούρειοι Ίπποι λοιπόν για κάποιους είναι η νέα γενιά της παράταξής που στάθηκε στα δύσκολα χωρίς να προσμένει εξουσία και δάφνες. Ε, λοιπόν Δούρειοι Ίπποι είναι αυτοί που διόρισαν και έδωσαν ρόλους σε ανθρώπους, οι οποίοι τώρα δεν βρίσκονται στη παράταξή. Είναι αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει να μεγαλώσει η παράταξη και είναι αυτοί που θέλουν ένα κόμμα μικρό ελεγχόμενο, είτε για να εκλέγονται βουλευτές είτε για να διατηρούν μία θέση.

Θα πρέπει λοιπόν να δούμε με ρεαλισμό το αποτέλεσμα, να γίνουν ανοικτές νομαρχιακές σε όλη τη χώρα, να ειπωθούν τα αίτια που μας οδήγησαν έως εδώ αλλά κυρίως να δείξουμε ότι είμαστε παρόντες και αλλάζοντας οι ίδιοι, με ένα σαφή και αυτόνομο πολιτικό λόγο, να καταφέρουμε να πορευθούμε στο αύριο. Η υπόθεση ανάταξης της παράταξης δεν είναι εσωκομματική, είναι εθνική υπόθεση.

*Σταύρος Τζεδάκης, Μέλος Κ.Ε ΚΙΝΑΛ