Του Δημήτρη Καρατζάνη
Δε γνωρίζουμε αν έτυχε να δείτε την ταινία ''οι τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ του Μιζούρι''.
Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία του Μάρτιν Μακ Ντόνα,παραγωγής 2017 , που ήταν υποψήφια για πέντε χρυσές σφαίρες και απέσπασε τελικά 2 βραβεία Οσκαρ .Ένα από τη Φρανσις Μακ Ντορμαντ.. για τον Ά γυναικείο ρόλο και ένα από τον Σαμ Ρόκγουελ. για τον Β ανδρικό ρόλο..
Η υπόθεση της αναφέρεται σε μια μητέρα που ζει στη μικρή πόλη του Έμπινγκ στο Μιζούρι ,και βίωσε μια φοβερή τραγωδία. Το βιασμό και το φόνο της κόρης της από αγνώστους. Ενα αποτρόπαιο έγκλημα ,το οποίο ,αν και πέρασαν μήνες από την τέλεση του ,δεν υπήρξε καμιά αξιόλογη πρόοδος στην διαλεύκανση του ,εξ αιτίας της χαλαρής στάσης ,αν όχι της αδράνειας του τοπικού σερίφη.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει η τραγική μητέρα ,που έχει στο μυαλό της ολόκληρη λίστα ενεργειών ,που θα πρεπε να δρομολογηθούν και θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον εντοπισμό και πιθανώς στη σύλληψη του δράστη.
Αποφασίζει λοιπόν να αγνοήσει τους υπευθύνους και να δράσει μόνη της, με ανορθόδοξο τελείως τρόπο.Ενοικιάζει τρεις εγκαταλειμμένες διαφημιστικές πινακίδες στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην πόλη ,με σκοπό να ''επικοινωνήσει'', μέσω αυτών, στους συμπολίτες της τρία καίρια ερωτήματα , ,αδιαφορώντας αν έτσι στρέφει εναντίον της τις αρχές και κοινή γνώμη:.
''Βιαζόταν ενώ πέθαινε''; ,''καμία σύλληψη ακόμα ;'',και ''πως κι έτσι αστυνόμε Γουίλομπι ;''είναι τα τρία καυτά ερωτήματα της
Οι πινακίδες με τα ερωτήματα προκαλούν αναστάτωση στη μικρή πόλη και μέσα από ένα ανεμοστρόβιλο αντικρουόμενων συναισθημάτων ,και πολύπλοκων καταστάσεων, το δράμα της μητέρας ,οδηγείται τελικά σε μια απρόβλεπτη ''κάθαρση''.
Πως έγινε και θυμηθήκαμε τώρα ,αυτή την ταινία ,είναι ίσως ένα πολύ λογικό ερώτημα των followers του Cretalive. .Θα εξομολογηθούμε λοιπόν την... αμαρτία μας ,μια και η εξομολογημένη ,παύει πια να είναι αμαρτία.
Θυμηθήκαμε λοιπόν την εν λόγω ταινία, διαβάζοντας το Σαββατοκύριακο στον τύπο κάποιες ιδιαίτερα ''χτυπητές'' ειδήσεις. Λόγου χάρη, τις 21924 προσλήψεις που έγιναν από τα παράθυρα των Συριζανέλ , το κόστος λειτουργίας των γραφείων κάποιων υπουργών (300 χιλιάδες Ευρώ κόστος για τον κ. Παπά και 225 για τον κ. Παπαγγελόπουλο ) ή τέλος για τα 200 εκατομμύρια Ευρώ που βγήκαν από το έκτακτο αποθεματικό για δαπάνες, που... πόρρω απέχουν από το να είναι έκτακτες.
'Εχοντας λοιπόν υπόψη την παραπάνω ταινία με τις πινακίδες στο Μιζούρι ,σκεφτήκαμε ,πως,μια και η κυβέρνηση αδιαφορεί για τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει και που αποτελούν τη minimum προϋπόθεση, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να επιστρέψουμε στην ''κανονικότητα'',αναρωτιόμαστε μήπως θα απέβαινε πιο αποτελεσματική η χρήση της μεθόδου του Μιζούρι;
Μήπως δηλαδή η αντιπολίτευση θα έπρεπε να εξασφαλίσει τις πιο... ευμεγέθεις πινακίδες που θα μπορούσε και να αναρτά πάνω τους, όπως στην ταινία , τις κραυγαλέες οικονομικές -και όχι μόνο - παρασπονδίες της.κυβέρνησης,για να μεταδίδονται αυτές, από στόμα σε στόμα, παντού;
Μα σε τέτοιο επίπεδο λαϊκισμού, θα περιπέσομε, ,είναι ο λογικός αντίλογος .
Δυστυχώς ο λαϊκισμός , ,δεν αντιμετωπίζεται με το σταυρό στο χέρι . Κι όπως έλεγε ο Μικρασιάτης παππούς μου, ''το κακό , μόνο με αντίκακο πολεμιέται."
Κι εν πάσει περιπτώσει ,εμείς απλώς μια ...ιδέα καταθέτουμε
