της Πέλας Σαλούστρου
Πόσο οικίες πια, μας είναι αυτές οι λέξεις! Σπεύδουμε να χαρακτηρίσουμε τις συμπεριφορές μας, τις δικές μας και των άλλων γύρω μας , προσπαθώντας να βρούμε, ποια από τις παραπάνω ταιριάζει περισσότερο.
Λες και δεν μιλάμε για ανθρώπους, λες και μιλάμε για άψυχα πράγματα που απλά δεν μπορούν να προσαρμοστούν στον «υπέροχο» κόσμο που ζούμε.
Σε μια κοινωνία που απαιτεί να είμαστε παραγωγικοί. Που δεν μας επιτρέπει να κουραστούμε, να είμαστε λυπημένοι, υποτονικοί θυμωμένοι, στεναχωρημένοι, απελπισμένοι.
Σε μια καπιταλιστική κοινωνία, που μας προβάλλει μέσω των ΜΜΕ, μοντέλα ανθρώπων που προχωρούν ευτυχισμένοι δίπλα στην τεχνολογία, που είναι γεμάτοι ζωντάνια και χαρά με το καινούριο τους αυτοκίνητο, που περπατάνε και πετάνε αν έχουν λούσει τα μαλλιά τους με το σαμπουάν που μυρίζει εκπληκτικά, λες και ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.
Η εικόνα αυτή που προβάλλεται δεν είναι αληθινή. Μας αναγκάζει να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους.
Προσπαθούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, αποκτώντας ότι μας υποδεικνύεται , χωρίς να τα καταφέρνουμε.
Και δεν είναι δυνατόν να αισθανόμαστε όμορφα , αφού αναγκαζόμαστε να προσαρμοστούμε σε κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες είναι απάνθρωπες.
Είναι απάνθρωπο να μην υπάρχει εργασία για τους νέους που είναι έτοιμοι να ανοίξουν τα φτερά τους.
Είναι απάνθρωπο για έναν γονιό να μην μπορεί να εξασφαλίσει το καθημερινό φαγητό των παιδιών του.
Είναι απάνθρωπο να εργάζονται οι άνθρωποι και να μην αμείβονται για την εργασία τους.
Είναι απάνθρωπο να μην υπάρχει αξιοκρατία, δικαιοσύνη και ασφάλεια για όλους τους πολίτες.
Τέλος είναι απάνθρωπο να τρέχουμε να προλάβουμε τις καθημερινές ανάγκες κι να μην έχουμε ελεύθερο χρόνο. Χρόνο για τους αγαπημένους μας, για τα παιδιά μας, για τον εαυτό μας. Χρόνο που να μπορούμε ξεκούραστοι να απολαύσουμε μια βόλτα.
Σ αυτήν λοιπόν την κοινωνία οφείλουμε, όχι μόνο να προσαρμοστούμε αλλά να είμαστε και ευτυχείς. Αν δεν τα καταφέρνουμε τότε μάλλον δεν είμαστε καλά, και απευθυνόμαστε στους ‘’ειδικούς’’, οι οποίοι θα μας δώσουν κάποια φάρμακα, για να προσαρμοστούμε ευκολότερα.
Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας και τους γύρω μας να είναι διαφορετικοί. Έχουμε δικαίωμα να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας πειράζει.
Έχουμε δικαίωμα να είμαστε στεναχωρημένοι, θυμωμένοι, κουρασμένοι ,γιατί πολύ απλά οι ρυθμοί και οι συνθήκες της καθημερινότητας, δεν είναι ανθρώπινες.
Ας αφήσουμε έξω από το λεξιλόγιό μας λέξεις που μας παραπέμπουν σε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Ας μιλήσουμε σε κάποιον δικό μας άνθρωπο, για ότι μας απασχολεί και αν δεν έχουμε κάποιον, τότε ας απευθυνθούμε σε κάποιον ‘’ειδικό’’.
Όχι πως δεν υπάρχουν ειδικοί, ο καθένας μας όμως, είναι Ο ΕΙΔΙΚΟΣ για τους ανθρώπους που αγαπάει, καθώς και για τον εαυτό του.
