Της Κατερίνας Μυλωνά
Ας παραδεχτούμε κάτι, χωρίς καμία διάθεση για χιούμορ: ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ!
Γιατί μας παραξενεύει, μας "παγώνει", μας στεναχωρεί, μας εξοργίζει η είσοδος των Σπαρτιατών, της Νίκης και η δεύτερη θητεία του Βελόπουλου στη Βουλή;
Δε χρειάζεται καμία βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση, καμία ιδιαίτερη εμπειρία στα εκλογικά δρώμενα.
Ρίξτε μια ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δείτε λίγο τι έγινε με την Πύλο μόλις λίγες μέρες πριν τις εκλογές, τις δεύτερες, που αν οι πρώτες ταρακούνησαν κάποιους, οι επαναληπτικές μας δώσανε μια και μας έριξαν από τα σύννεφα.
«Να πνιγείτε», «Καλά να πάθετε», «Οι νεκροφόρες είναι ελληνικές», «Να φύγετε, να πάτε αλλού...» Τα πιο λάιτ σχόλια για τους εκατοντάδες μετανάστες που πνίγηκαν στο τραγικό ναυάγιο.
Δε μας ένοιαξε ποτέ πόσοι πραγματικά ήταν, πόσα παιδιά. Δεν αναρωτηθήκαμε γιατί έφυγαν από τη χώρα τους, ποια ήταν τα όνειρά τους, τι σκέφτονταν όταν συνειδητοποίησαν ότι το τέλος πλησιάζει, πόσους άφησαν πίσω τους…
Εξυψώσαμε τον Ομπάμα γιατί είπε αυτό που θέλαμε: μας εκθείασε κι εμείς σαν τους ιθαγενείς κρατούσαμε καθρεφτάκια.
Δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να πει «Μα, η Αμερική δε φταίει που οι άνθρωποι προτιμούν να βρεθούν στον πάτο της θάλασσας από το να μείνουν στην εστία τους;»
Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά μας βγάζει από τα ρούχα μας είναι ότι ακόμα και οι μετανάστες μας σνομπάρουν.
Η Γη της Επαγγελίας δεν είναι η Ελλάδα. Κι εμείς φεύγουμε μετανάστες σε άλλες χώρες σε Ευρώπη και Αμερική αλλά εμείς εξάγουμε μυαλά (ναι... καλά).
Τα αποτελέσματα της κάλπης τα αντιμετωπίζω με μια απάθεια. Όχι ότι δε με ενδιαφέρει αλλά με κουράζουν τα «Καληνύχτα, Κεμάλ» και τα η «Η βλακεία νίκησε».
Ας κοιταχτούμε λίγο σε αυτά τα καθρεφτάκια που κρατάμε στα χέρια μας. Ο Κεμάλ δεν είναι φίλος μας, τον πνίξαμε κι αυτόν μαζί με την αξιοπρέπειά μας, την ιστορική μνήμη και τους προγόνους μας που στριμώχνονταν στη Σμύρνη…
Photo by Rishabh Dharmani on Unsplash
