Κοινωνικά ζητήματα λόγω κορωνοϊου

Του Δημήτρη Μιμή

Και ενώ είχαμε ξεχάσει ότι μπορεί να υπάρχουν επιδημίες τόσο βίαιες και μεταδοτικές και ότι η ζωή μας μπορεί να είναι τόσο εύθραυστη μας ήρθε ο κορονοιός  να αναστείλει την κατάσταση της κοινωνίας μας.  

Έτσι ξαφνικά ο πλανήτης μας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.  Πολλά ερωτήματα μπορεί να τεθούν, ερωτήματα που τίθενται με ένταση δεδομένου ότι η σημερινή επιδημία έχει σαν χαρακτηριστικό της  το ότι κάθε άτομο θα γίνει επιφυλακτικό προς τον συνάνθρωπο του. Παράλληλα μέσω αυτής της επιδημιολογικής μόλυνσης ο άνθρωπος θα ρίξει φως στο μυστήριο της δικής του ταυτότητας. Η συμπεριφορά των ανθρώπων θα αλλάξει, ο κόσμος θα γίνει χωρίς σκοπό, μονότονος και χωρίς μέλλον. 

Ξαφνικά μέσα στην επιδημία όλοι μας διαπιστώνουμε ότι  έρχεται στο προσκήνιο το άτομο και η κοινότητα. Ο διπλανός μας ξαφνικά γίνεται απειλή για εμάς. Ο κορονοϊός θα κάνει τους ανθρώπους ν΄ αλλάξουν τη φύση τους. Θα κάνει την ανθρωπότητα να διαχωρίζει τους υγιείς από τους άρρωστους και θα αποκαλύψει μια ουσιαστική συνέχεια μεταξύ ζώου και ανθρώπου. 

Η διασπορά του υιού με υψηλή ταχύτητα μπορεί να γίνει ένα εφιάλτης.  Μόλις αντιμετωπίσει την ευθραυστότητα του ανθρώπου και το αφόρητο γι΄ αυτόν  θα είναι ότι ο άνθρωπος θα καταστεί ανήμπορος μπροστά σ΄ αυτήν την απειλή. 

Ο κορονοιϊός θα δοκιμάσει την κοινότητα μας και εμείς πρέπει να του αποδείξουμε ότι ήμαστε ακόμα δυνατοί. Απαιτείτε λοιπόν μεγάλη προσοχή ούτως ώστε να μην αποσυρθούμε  στον εαυτό μας. Αυτή η επιδημία μας κάνει επιφυλακτικούς προς όλους αυτούς που είναι δίπλα μας. Δεν χρειάζεται να υποτιμήσουμε τον κορονοϊό γιατί τότε δεν θα απορέσουμε να αναπτύξουμε μέτρα για να τον αντιμετωπίσουμε. Το αντίθετο, δηλαδή αν υπερεκτιμήσουμε τις καταστροφές της επιδημίας μπορεί να προκαλέσουμε αποκαλυπτικές παραληρητικές ιδέες. 

Με τους περιορισμούς που σωστά μας επιβάλλονται αυτό θα γίνει μια  αφόρητη κατάσταση για τον άνθρωπο. Συμβολικά ο αναγκαίος περιορισμός του ανθρώπου σε ακινησία ισοδυναμεί με θάνατο.  Δεν μας επιτρέπεται να έχουμε σχέσεις με άλλους παρά μονάχα μέσα από το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και κάθε άλλη μορφή ηλεκτρονικής επικοινωνίας, τα οποία είναι μια μορφή ψυχαγωγίας που όμως εδώ  δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να δώσουμε στον άλλο. Ο καθένας αισθάνεται επισφάλεια εμπρός στην ευθραυστότητα της ζωής του και παράλληλα αισθάνεται αυτό που του λείπει. Στο τέλος θα ανακαλύψουμε ότι χωρίς τους άλλους η ζωή μας δεν είναι σχεδόν τίποτα. 

Γι΄ αυτό απαιτούνται αυστηρά μέτρα  και να γνωρίζουμε ότι η βούληση του να μην πανικοβληθεί  ο πληθυσμός καθυστερεί τη λήψη αποφάσεων.