Της Βιβής Δερμιτζάκη
Ο,τι και να πω για το Μιχάλη Φαρσάρη μοιάζει σίγουρα τετριμμένο αλλά είναι για μένα αναγκαίο. Περνούσε σοβαρός, αλλά χαιρετούσε πάντα χαμογελαστός, όταν μικρό παιδί μέναμε στην ίδια γειτονιά του κέντρου. Είχα μεγάλη περιέργεια για τον άνθρωπο αυτόν και σιγά - σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τον οικογενειάρχη, το δικηγόρο, τον αγωνιστή, τον άνθρωπο.
Φοιτήτρια ακόμη τον επισκέφτηκα στο γραφείο του για υπόθεση μας και από την συζήτηση, πέραν αυτής, κυριολεκτικά εγκλωβίστηκα στις απόψεις του.
Αισθάνθηκα πολύ υπερήφανη, νέα τότε δικηγόρος, που ανήκα στην ομάδα που διεκδικούσε την Προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου το 1987. Δύσκολο εγχείρημα για την ομάδα, την ΑΚΙΔ (Ανεξάρτητη Κίνηση Δικηγόρων), αλλά καθόλου δύσκολο για Εκείνον. Η προσωπικότητά του, οι ιδέες του, ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα, η ακεραιότητά του ήταν γνωστά σε ΟΛΟΥΣ, εκλέχτηκε Πρόεδρος τότε και δύο ακόμη φορές και αν ήθελε θα ήταν ακόμη Πρόεδρος.
Επί της Προεδρίας του ο ΔΣΗ άρχισε να αποκτά οντότητα και συνδικαλιστική ταυτότητα, να διεκδικεί, να συσπειρώνει τους συναδέλφους, να ανοίγεται στην κοινωνία όπως αρμόζει στο πρώτο επιστημονικό σύλλογο της πόλης. Ζητήματα καθημερινότητας των δικηγόρων τέθηκαν, προβλήθηκαν και λύθηκαν τότε ή αργότερα και άλλα σοβαρότερα, όπως το μεγάλο θέμα Εφετείο, το Δικαστικό μέγαρο, η απλή αναλογική άρχισαν να διεκδικούνται.
Επί των ημερών του ο Σύλλογος έγινε ισότιμος συνομιλητής των θεσμικών οργάνων της Πολιτείας και οι παρεμβάσεις του στα τοπικά και πολιτικά θέματα ήταν ιδιαίτερης βαρύτητας. Θεωρούσε σημαντικό να υπάρχει επαφή και γνωριμία όλων των συναδέλφων για αυτό φρόντισε ο ΔΣΗ και συσπείρωσε τους συναδέλφους με εκδόσεις, επιτροπές, θεατρικές παραστάσεις, συνεστιάσεις ακόμη και εκδρομές όπως εκείνη στην Αλβανία και πράγματι είναι σημαντική αυτή η επαφή για σχέσεις εμπιστοσύνης και μεταξύ μας σεβασμό στο δύσκολο αυτό λειτούργημα.
Ο Μιχάλης Φαρσάρης υπήρξε μεγάλος Δάσκαλος για όλους εμάς που είμαστε κοντά του στο Διοικητικό Συμβούλιο, είτε ανήκαμε στην ομάδα του είτε όχι. Εκτός από το συνδικαλισμό, μας δίδαξε το σεβασμό προς τον άνθρωπο και τον συνάδελφο και την προσήλωση στις πανανθρώπινες αρχές και αξίες. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι η σύζυγός του και τα παιδιά του και μέσα στην φοβερή απώλεια να έχουν ως παρηγοριά το μέγεθος της προσωπικότητάς του.
Μιχάλη καλό ταξίδι!
