Η Σάκκαρη, ο Τσιτσιπάς και η… εργαλειοποίηση τους!

Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής 

Ζούμε μεγάλες στιγμές στον ελληνικό αθλητισμό σ’ αυτό το δύσκολο ελληνικό καλοκαίρι, που τα πράγματα δεν πάνε καλά λόγω πανδημίας. Οι Έλληνες βγαίνουμε από μια δύσκολη συγκυρία με την οικονομία να μην πηγαίνει καλά, με τον τουρισμό να περιμένει τη χαμένη Άνοιξη του, με τις μάσκες, τους ανεμβολίαστους και τους περιορισμούς στην κυκλοφορία, την ψυχαγωγία και το δρόμο προς την κανονικότητα να αποτελούν ακόμα ένα άλυτο γρίφο. Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, κάθε είδηση που μας ανεβάζει, μας δημιουργεί αίσθημα ευφορίας και κυρίως καλό παράδειγμα σε μια νέα γενιά που μεταξύ του Facebook και της δύσκολης κατάστασης που περνάνε, αναζητούν κάπου να πιαστούν και μαζί μ’ αυτούς κι εμείς οι μεγαλύτεροι, είναι καλοδεχούμενη.

Μέσα σ’ αυτή την… παλιοκατάσταση, δυο νέα παιδιά, ο δικός μας Στέφανος και η δικιά μας Μαρία, δίνουν χρώμα στην ασπρόμαυρη ακόμα καθημερινότητα μας, κάνουν το αδύνατο δυνατό και αποδεικνύουν πως με σκληρή δουλειά, ταλέντο, επιμονή και υπομονή, μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια συναθλητές που έχουν πίσω τους παραδόσεις χρόνων, σχολές ολόκληρες και μεγαθήρια που ξαφνικά βρήκαν μπροστά τους δυο ελληνόπουλα, περίπου από το πουθενά!

Μπορεί να φάνταζε ως ανέκδοτο πριν από μερικά χρόνια πως δυο Έλληνες τενίστες θα βρίσκονταν στους ημιτελικούς του πιο σπουδαίου μαζί με το Γουίμπλεντον τουρνουά τένις στην Ευρώπη, αλλά είναι πραγματικότητα, είναι δική μας κι έχουμε κάθε δικαίωμα να τη χαρούμε σαν να παίζαμε εμείς οι ίδιοι κι ας μην έχουμε πιάσει( τουλάχιστον οι πιο πολλοί από μας) ποτέ ρακέτα παρά εκείνη της παραλίας. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον υπάρχουν κι εκείνοι που πάντα μας περιμένουν στη γωνία. Που απέναντι στα δικά μας ζήτω, σηκώνουν το δικό τους ανάθεμα.

Περιμένουν πως και πως να ορθώσουν τα δικά τους όχι, τη μιζέρια και τοξικότητα που κουβαλάνε, από το συνήθως δικό τους άρρωστο εσωτερικό κόσμο για να μας πουν πως η Σάκκαρη είναι το… γκομενάκι του γιου του Μητσοτάκη, άρα αυτό από μόνο του κουβαλάει ένα άγος που είναι αδύνατο να τους αφήσει να το χαρούν! Τι κι αν μέχρι χθες δεν ήξεραν αν τη λένε Σάκκαρη ή… Ζάχαρη, τι κι αν κουβαλά μια αλύγιστη ελληνική ψυχή, που δείχνει να ατσαλώνεται στα δύσκολα και να νικά αντιπάλους που ούτε καν το φανταζότανε, γι’ αυτούς… πέρα βρέχει!

Θα ενοχληθούν για το παιδάκι που κρατά την ομπρέλα για τον ήλιο, για τους… φιλελέδες που παίζουν τένις, αντί για ελληνορωμαϊκή ή ποδόσφαιρο, όπως πιθανότατα θα ταίριαζε στο γούστο ή την αισθητική τους και θα βρουν και πάλι ένα πεδίο δόξης λαμπρόν να διχάσουν, να ψεκάσουν και εν τέλει να πουν τη μπούρδα τους, μόνο και μόνο για να δείξουν την ιδεολογική προσέγγιση της ανοησίας που έχει κουρνιάσει μέσα στο μυαλό τους! Τι κι αν χιλιάδες νέα παιδιά αφήσουν το κινητό ή την ταμπλέτα τους που καταδυναστεύει τη ζωή τους και ψάξουν για μια ρακέτα για να μοιάσουν στα ινδάλματα τους, αυτό ποσώς τους ενδιαφέρει, αφού η εργαλειοποίηση ακόμα κι αυτού του επικού αγώνα είναι ένα βήμα προς την επανάσταση. Τώρα αν νομίζουν πως έτσι τη φέρνουν πιο κοντά… κακό του κεφαλιού τους! Αδυνατούν να κατανοήσουν την πραγματικότητα και χτυπώντας με δύναμη το κεφάλι τους στον τοίχο, προφανώς εκείνη ( η πραγματικότητα) δεν θ’ αλλάξει!

Για όλους εκείνους λοιπόν που πιστεύουν πως η επιτυχία της Σάκκαρη είναι ένα ακόμη σατανικό σχέδιο της οικογένειας Μητσοτάκη, για να διαιωνίσει την παρουσία τους στα πράγματα, τότε ας καταλάβουν πως με τέτοια αντιπολίτευση, όχι τον αγώνα δεν θα πάρουν αλλά μάλλον ούτε… γκέιμ. Μπορεί να μην είναι επιπέδου EURO 2004, αλλά αυτά τα δυο παιδιά, όσο κι αν ενοχλεί κάποιους μικρόψυχους, μας έκαναν να πανηγυρίσουμε αθλητικά μετά από 17 χρόνια… λίγο δεν το λες!

Άντε παιδιά πάμε για τα καλύτερα!