Η πικρή αλήθεια και εμείς

Του Δημήτρη Καρατζάνη 


Η τοποθέτηση του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ για το θέμα των Ελλήνων στρατιωτικών που βρίσκονται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Αδριανούπολης ,που, όχι μόνο ''ένιψε'' τα χέρια του για το συμβάν ,αλλά έπλεξε και το εγκώμιο της Τουρκίας ,αποδίδει με ενάργεια τη διαχρονική θέση  της Συμμαχίας , όταν δημιουργείται θέμα στο οποίο εμπλέκεται η  χώρα μας και ο εξ Ανατολών γείτονας.

Διότι, μας αρέσει ή όχι, η Τουρκία λόγω θέσης και ισχύος (στρατιωτικής  ,οικονομικής ,πληθυσμιακής) ,έχει για τη Συμμαχία μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τη δική μας . 
Ειδικό βάρος που σήμερα μεγεθύνεται ακόμα περισσότερο, λόγω του  προσφυγικού προβλήματος  και της απολυταρχικής-και απρόβλεπτης- ηγεσίας που διαθέτει.

Η πικρή διαπίστωση λοιπόν που βγαίνει ύστερα και από τις τελευταίες εξελίξεις σε ότι αφορά τη στάση των συμμάχων και εταίρων μας απέναντι στις διαφορές μας με την Τουρκία, συνοψίζεται σε δυο μόνο λέξεις: ''βρείτε τα''. Και είναι γνωστό από τον Θουκυδιδη , πως τα ''βρίσκει'' κανείς με τον  ''απέναντι'' του ,όταν εκείνος συμβαίνει να είναι εμφανώς ισχυρότερος Το  ζήσαμε άλλωστε -το θυμούνται οι παλιότεροι- με  τραγικό τρόπο το 74.

Είμαστε λοιπόν εκ των πραγμάτων μόνοι,  απέναντι σε μια Τουρκία που έχει υιοθετήσει μια νέα, πολύ πιο επιθετική  στρατηγική εναντίον μας.Και μπορεί  να μην εμπίπτει στις  επιδιώξεις της η γενικευμένη σύγκρουση και η στρατηγική  ήττα της χώρας μας, την εξυπηρετεί όμως θαυμάσια   η  απειλή  χρησιμοποίησης βίας εναντίον μας , ως εργαλείο εξαναγκασμού  σε υποχωρήσεις από μέρους μας. Υποχωρήσεις που συνοψίζονται   στην αποκόμιση Γεωπολιτικού οφέλους, τόσο ως προς το καθεστώς του  Αιγαίου, όσο και ως προς τα ενεργειακά.

Αυτή τη νέα Στρατηγική , δυστυχώς,εμείς δεν την εκτιμήσαμε εγκαίρως .Και όχι μόνο αυτό ,αλλά τα τελευταία  χρόνια  εναποθέσαμε και την πολιτική ευθύνη του στρατιωτικού βραχίονα της χώρας , σ ένα τελείως  ακατάλληλο πρόσωπο. Έναν ''πολυπράγμονα'' και flamboyant υπουργό που το μέτρο που βάραινε σε κάθε του  ενέργεια, δεν ήταν η ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων ,αλλά  το  επικοινωνιακό αποτέλεσμα , η προσωπική προβολή και το εκλογικό κέρδος 
Αν λοιπόν η χώρα  θέλει να αποφύγει  το καθεστώς της  ''φινλανδοποίησης'' που επεξεργάζεται και μεθοδεύει για εκείνη βήμα -βήμα  ο επιθετικός  γείτονας , οφείλει να αφυπνιστεί άμεσα από τη χαλαρότητα  και την αμεριμνησία και  να προσαρμόσει τη στρατηγική, αλλά και την τακτική της στα νέα δεδομένα. Ποια θα είναι τα επί μέρους στοιχεία  αυτής της αλλαγής, υπάρχουν άνθρωποι που διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις επιστημονικές και στρατιωτικές για  να τα συγκεκριμενοποιήσουν .

Δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε -ενδεικτικά- το γεγονός πως 44 χρόνια μετά την ήττα στην  Κύπρο- γιατί για ήττα  πρόκειται -εμείς μιλάμε ακόμα για ''ανάγκη συγκρότησης  Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας''. Ούτε  μπορούμε  να εμμένομε ακόμα  στην 9μηνη θητεία και στη ''χαλαρή'' εκπαίδευση για να μη στεναχωρήσουμε  κάποιες κομματικές νεολαίες, όταν  οι επιχειρησιακές Μονάδες αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα  επάνδρωσης. Ούτε βεβαίως  να διατηρούμε ενεργές  Μονάδες που δεν υπηρετούν κανένα  επιχειρησιακό σκοπό , αλλά υπάρχουν, απλώς και μόνο για να βολεύονται κάποια ''βύσματα'' ή για να εξυπηρετούνται συμφέροντα τοπικών κοινωνιών. 
 
''Η Ελλάς προόρισται να ζήσει και θα ζήσει'' είναι η ιστορική φράση που είχε πεί  ο Χαρίλαος Τρικούπης. Πολύ φοβούμαστε πως αν συνεχίσομε με τα ίδια μυαλά, αν όλες οι προσπάθειες μας εξαντλούνται στο πως θα βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου και πως θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές ,αργά ή γρήγορα ο Τρικούπης θα διαψευστεί. 

Το αναλογίζεται αυτό  ο πολιτικός κόσμος και αναμετρά άραγε  τις ευθύνες του. καθώς, όπως προειδοποιεί ο ιερός Χρυσόστομος, ''Εν τω άδη ουκ έστι μετάνοια'' .
''Έχομεν αμεσωτάτην ανάγκην μιας κυβερνήσεως. Μιας κυβερνήσεως αποφασισμένης να κινήση απάσας τας εθνικάς δυνάμεις προς εξασφάλισιν της υπάρξεως μας ως κράτους..'' ,έστελνε προς κάθε κατεύθυνση την απελπισμένη της έκκληση  η εφημερίδα ''Πολιτεία'' τον Αύγουστο του 22. Δυστυχώς κανείς δεν άκουε τις προειδοποιήσεις και κανείς δεν έβλεπε  τη συμφορά που ερχόταν αμείλικτη .
Τα αποτελέσματα, τα έζησαν στο πετσί τους ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι.Ελπίζομε , να μην τα δούμε  επαναλαμβανόμενα  στις μέρες μας ή σε κείνες των παιδιών μας.