Της Φρόσως Μαστορίδη
Λένε πως ο καλύτερος τρόπος να μάθεις μια χώρα και τους ανθρώπους της είναι μέσω των ταξιδιών. Όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, όσα ντοκιμαντέρ κι αν παρακολουθήσεις, δεν θα μπορέσεις να κάνεις πραγματικά δική σου μια γνώση, αν δεν βιώσεις την εμπειρία.
Τι κι αν έμαθα απ’ έξω τις πρωτεύουσες, τι κι αν έμαθα τα ονόματα από τους μεγαλύτερους ποταμούς στο Δημοτικό, τίποτα από αυτά δεν έμεινε στην μνήμη μου, μέχρι την ημέρα που τα είδα με τα μάτια μου, που μύρισα τους ποταμούς, που περπάτησα στους δρόμους των πρωτευουσών. Τα ταξίδια είναι τελικά το καλύτερο σχολείο.
Και τότε ήρθε το Κάιρο. Το οποίο με εξέπληξε από κάθε πλευρά. Η βρώμικη και φασαριόζικη πρωτεύουσα με τους ιδιαίτερους ανθρώπους της και τα αδέσποτα σκυλιά της, με τα μπαχαρικά της και τα ζαχαροκάλαμα σε κάθε γωνιά. Πολλά είναι αυτά που διαφέρουν από την εικόνα που έχεις στο μυαλό σου πριν το επισκεφθείς. Θες οι βρώμικοι δρόμοι; Η μυρωδιά της σκόνης στον αέρα; Θες οι κόρνες που χρησιμεύουν για επικοινωνία, για προσπέραση, για, για, για…
Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με την εντύπωση που σου αφήνουν οι κάτοικοι της. Η φτώχεια είναι εμφανής. Άνθρωποι σε κάθε γωνιά που ζητούν 1 δολάριο από τον τουρίστα, άνθρωποι κάθε ηλικίας, ξαπλωμένοι στο πάτωμα, άλλοι με το θάρρος να σου μιλήσουν, κι άλλοι που απλά βρίσκονται εκεί αμίλητοι.
Μαθήτριες που πουλάνε κάλτσες στο πεζοδρόμιο και παράλληλα κάνουν τα μαθήματά τους, τα ίδια που έκανες κι εσύ στο γραφείο του σπιτιού σου, Μαθηματικά, Φυσική.
Και κάπου εκεί τελείται το “θαύμα”! Εκείνο της αλληλεγγύης.
Ξέρεις, τίποτα δεν συγκρίνεται με το χέρι που τείνει ο ένας άνθρωπος στον άλλον, το χέρι βοηθείας, το χέρι στήριξης. Η δική μου εμπειρία λοιπόν, έχει ως εξής:
Σε μια έξοδο για φαγητό γνωρίσαμε τον Μάρκο, ο οποίος μας πήγε για food tour, να γνωρίσουμε τις τοπικές γεύσεις, να το ζήσουμε σαν ντόπιοι. Σε ένα από τα καταστήματα εστίασης που κάτσαμε περίσεψε φαγητό κι ο Μάρκος μας ρώτησε με περίσσια ευκολία “το φαγητό θέλετε να το αφήσουμε εδώ ή να το πάρουμε σε πακέτο και να το προσφέρουμε στους ανθρώπους στον δρόμο;”, η απάντηση ήταν μονόδρομος, από άποψη ανθρωπιάς, ή ακόμη κι από άποψη ντροπής και τύψεων αν θες. Κι έτσι έγινε, όταν μας πλησίασαν ξανά μια μικρή παρέα από παιδιά τους προσφέραμε μια σακούλα από μπολάκια, τα περισσεύματά μας. Η αντίδρασή τους ήταν έκπληξη, χαρά, και ευγνωμοσύνη. Έφυγαν γελώντας και κάνοντας παιχνίδια το ένα στο άλλο.
Και ξαφνικά, ξεκλειδώθηκε για εμάς ένα καινούριο αίσθημα, αλλά και μια καινούρια οπτική για την χώρα και τους ανθρώπους της. Αρχίσαμε να παρατηρούμε πόσο απλό ήταν για αυτούς και συνηθισμένο, και έγινε και για εμάς συνήθεια. “Ξέρετε, δεν θα το φάμε αυτό. Πάρτε το εσείς”, και ως αντάλλαγμα παίρναμε ένα μεγάλο, ειλικρινές χαμόγελο συνοδευόμενο από “σοκράν” (“ευχαριστώ” στα αραβικά).
Όλα τα σκυθρωπά πρόσωπα μετατρέπονταν σε χαμογελαστά, φιλικά.
Φωτογραφία: Pixabay
Το Κάιρο δεν είναι μόνο οι Πυραμίδες και οι Σφήκα, είναι το “welcome to Cairo”, και το “Thank you for visiting” που σου λένε μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, αντιλαμβανόμενοι πως είσαι τουρίστας. Και να σου πω κάτι; Το έκανα λίγο δικό μου, είναι φορές που θα το πω κι εγώ σε τουρίστα.
Καλώς όρισες ξένε, αυτός είναι ο τόπος μας, αυτοί είμαστε εμείς. Χαίρομαι που σε γνωρίζω.
Τελικά τα ταξίδια δεν είναι μονάχα ένας τρόπος να γνωρίζεις τους τόπους και τους ανθρώπους, αλλά κι ένας τρόπος να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να τον εξελίξεις.
Από αυτήν τη χώρα έφυγα με άλλη εικόνα για την ίδια αλλά για τον εαυτό μου. Θα μπορούσα με τις ώρες να σου μιλάω για το μάθημα ζωής που πήρα από αυτό το ταξίδι, αλλά θα σε αφήσω, να στα διηγηθώ μια άλλη φορά.
