Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα…δεν προλαβαίνουμε! Έτσι για να θυμηθούμε στο πιο απαισιόδοξο τη φράση του πάντα επίκαιρου Νίκου Καζαντζάκη που το ίδιο θα θρηνούσε και εκείνος για τους 4 ανθρώπους που χάθηκαν από την μία στιγμή στην άλλη στα ορμητικά νερά ενός Γέρου (και μάλλον ξεχασμένου) ποταμού. Κατ’ ευφημισμόν ποτάμια, έτσι τα λέμε εμείς στην Κρήτη γιατί μόνο…ποτάμια που δεν είναι. Χείμαρροι, ρυάκια που ξαφνικά θυμούνται ότι έχουν …δρόμο μεγάλο προς τη θάλασσα, επανεστιάζουν τη διαδρομή του νερού και γίνονται θηρία ανήμερα! Και καταπίνουν ανθρώπους, αντικείμενα σαν να είναι το πρωινό τους.
Κάποιες τέτοιες ώρες η φύση- μετά από χρόνια νάρκης- ξυπνάει, αρχίζει να …ποταβρίζεται, παίρνει μερικές ανάσες βαριές και αυτό ήταν: λες και χάνεται ο κόσμος! Μας θυμίζει ότι είμαστε…τίποτα, ένα περαστικό καρυδότσουφλο το οποίο όσο και αν προσπαθεί να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων , δεν μπορεί παρά να χαθεί στο τέλος. Στα συντρίμμια μιας κατοικίας που έριξε ο Εγκέλαδος, στη φωτιά που ξέσπασε σε μια αλέα, στον πάτο της θάλασσας, στις λάσπες του ποταμού…
Τα στοιχεία της φύσης παραμένουν κυρίαρχα . Το νερό, η φωτιά, η γη κι ο αέρας θα κάνουν το δικό τους κουμάντο, θα μας πάνε εκεί που θέλουν όσο και αν ο άνθρωπος έχει την ψευδαίσθηση ότι έγινε δυνατός, ότι έχει το πάνω χέρι. Και στο φεγγάρι που πήγε, ένα μικρό κοσμικό βήμα έκανε στην ουσία. Βελτίωσε τη θέση του κατά μερικές μονάδες, αλλά παραμένει ένα μυρμήγκι στην προβοσκίδα του ελέφαντα- σύμπαντα κόσμου και με ένα φύσημα θα ξαναφάει η μούρη του χώμα.
Τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι στη φύση; Ποιο είναι το λάθος μας; Τι πάει κάθε φορά στραβά; Έχουμε να κάνουμε με ισχυρές δυνάμεις τις οποίες κάθε φορά αντί να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε, να εξηγήσουμε πως λειτουργούν αυτοί οι φυσικοί νόμοι και να πάμε με την πλευρά τους, κάνουμε τα δικά μας, προσπαθούμε βιαίως να τις καθυποτάξουμε. Ανοίγουμε δρόμους στα ποτάμια, χτίζουμε στα ρυάκια και στα δάση, κατακλέβουμε τον αιγιαλό. Κι όταν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάναμε…μαγκιά, υποτιμούμε την ίδια τη φύση, λέμε…ένα «έλα μωρέ…θα περάσω τώρα…μια γκαζιά είναι» και νάτα τα αποτελέσματα…Πόσο τραγικό λάθος…
Αλλά δεν είναι μόνο «λάθος». Ή δεν είναι πάντα «λάθος». Η τραγωδία με τους 4 συμπολίτες μας επαναφέρει τη συζήτηση για τις εγκληματικές ευθύνες. Εκείνων που θα έπρεπε να μεριμνούν κάθε φορά για μας πριν από μας. Εκείνων που δουλειά τους είναι να βάζουν ταμπέλες, σημάνσεις, να κλείνουν δρόμους όταν πρέπει. Να είναι Προμηθείς και όχι Επιμηθείς…αφού διαπραχθεί το έγκλημα.
Natura nihil fit in frustra, Η Φύση δεν κάνει τίποτα χωρίς λόγο, έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι. Γι αυτό το μόνο που μας σώζει είναι να είμαστε υπεύθυνοι και να τη σεβόμαστε!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
