Του Σταύρου Γαβαλά
Η "πανώλη" της κρητικής αμπελουργίας είναι στο νησί μας εδώ και αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα ο αμπελώνας να σβήνει χρόνο με το χρόνο, αφού δε βρήκαμε τη θεραπεία όλα αυτά τα χρόνια, σφυρίζοντάς αδιάφορα όλοι οι αρμόδιοι και οι έχοντες την εξουσία.
Και όταν λέμε πανώλη στην αμπελουργία, φυσικά και δεν εννοούμε τον ιό που χτυπάει τα αιγοπρόβατα, αλλά την αδιαφορία που δείξαμε όλα αυτά τα χρόνια για να προστατεύσουμε την άμπελο της Κρήτης που έχτισε ένα ολόκληρο Ηράκλειο, που μεγάλωσε γενιές γενεών, που σπούδασε γιατρούς και δικηγόρους.
Το όνειρο κάθε αγρότη εκείνη την εποχή ήταν να κάνει το παιδί του γιατρό και δικηγόρο και - προς θεου - όχι αγρότη, λες και δεν άξιζε τον κόπο να ακολουθήσει το επάγγελμά του πατέρα, ήταν υποτιμητικό να λες "το παιδί μου είναι αγρότης".
Τώρα λοιπόν, η αμπελουργία μας θα είναι μόνο σε ντοκιμαντέρ, σε καρτ ποστάλ για τους τουρίστες και σε κάποια ξεχασμένα αρχεία του κράτους. Αλήθεια, αυτή θα είναι η κατάληξη ή υπάρχει ακόμα ελπίδα να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση και να σώσουμε τον αμπελώνα της Κρήτης.
Κλιματική αλλάγη: ο μεγαλύτερος εχθρός
Έλλειψη νερού: ακόμα μεγαλύτερος
Έλλειψη νέου δυναμικού παραγωγών: τεράστιο πρόβλημα
Έλλειψη εκπαίδευσης ενημέρωσης και καθοδήγησης... Έλλειψη, έλλειψη, έλλειψη σε όλους τους τομείς. Κράτος, υπηρεσίες, Περιφέρεια, οργανώσεις - όλοι μα όλοι έχουμε μέρος ευθύνης για την κατάντια του κρητικού αμπελώνα άλλοι λιγότερο και άλλοι μεγαλύτερο.
Ας αναλάβουμε επιτέλους όλοι την ευθύνη που μας αναλογεί και να βάλουμε μπροστά την πολυπόθητη αναμπέλωση σε στέρεες γερές βάσεις, με πρόγραμμα, με στόχευση, με έρευνα και με τελικό αποτέλεσμα ένα νέο αμπελώνα, στηριζόμενο και στην παράδοση και στο καινούργιο και γενικότερα στο τι μπορεί να καλλιεργηθεί πλέον στο νησί, τις ανάγκες της ντόπιας αγοράς που είναι τεράστια με τα εκατομμύρια τουριστών που συρρέουν κάθε χρόνο στο νησί και σίγουρα στο κομμάτι των εξαγωγών και τις ανάγκες της παγκόσμιας αγοράς.
Αυτά είναι τα κύρια στοιχεία που πρέπει να πατήσουμε για να ξαναγεννηθεί ο αμπελώνας του νησιού και να μη φτάσουμε - που φτάσαμε ήδη - στο σημείο να τρώμε σταφίδα από το Ιράν, αμπελόφυλλα από την Τουρκία, κρασί από τη Βουλγαρία και οτιδήποτε παράγεται από το αμπέλι να είναι πλέον εισαγωγής και αμφιβόλου ποιότητας. Κακά τα ψέματα, τα φυτοπροστατευτικά πρωτόκολλά που έχει η Ευρωπαϊκή ένωση δεν έχουν καμία σχέση με τα τούρκικα ας πούμε, που χρησιμοποιούν δραστικές ουσίες στα όρια της καρκινογένεσης απαγορευμένα χρόνια σε εμάς.
Άντε να μπούμε στο αεροπλάνο μια δεκαριά νομάτοι, που λέμε και στην Κρήτη, με πρώτο τον Περιφερειάρχη μας, τους βουλευτές μας, τους φορείς και να πάμε στον υπουργό Γεωργίας - πριν τον αλλάξουν - και να βάλουμε επιτακτικά το θέμα της αναμπέλωσης.
Υπάρχει το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης, υπάρχουν τα χρήματα, υπάρχει πρόγραμμα για την αναδιάρθρωση καλλιεργειών, οπότε να το προκηρύξουν άμεσα, πριν απογοητευτεί τελείως ο κόσμος και δεν έχουμε ούτε μια αίτηση για νέο αμπελώνα μιας και όσο χάνουμε χρόνο ο κόσμος ξεπατώνει τα αμπέλια και φυτεύει ελιές.
