Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, τα πάντα περιπλέκονται από την παρουσία της …αντίπαλης ομάδας συνήθιζε να λέει ο φιλόσοφος και φίλος του ποδοσφαίρου Ζαν Πωλ Σαρτρ.
Η αλήθεια είναι ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα τόσο με την αντίπαλη ομάδα, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό! Είμαστε δυστυχώς χειρότεροι και από εκείνους τους συντρόφους που δεν ξέρανε με ποιο ΚΚΕ να πάνε! Είμαστε δύο και τρωγόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως και όταν μένει ένας…αυτοκτονεί αφού δεν έχει με ποιον να διασπαστεί!
Αλήθεια τι σχέση έχει ο αθλητισμός και το ευ αγωνίζεσθαι, η άμιλλα και το ήθος με τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό πρωτάθλημα; Προφανώς καμία! Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός έχουν καταστεί βιομηχανία θεάματος, αυστηρών κανόνων και τήρησης των αποφάσεων που έχουν ληφθεί αφ’ ης στιγμής οριστικοποιήθηκε η μετάβαση σε ένα πιο επαγγελματικό μοντέλο- κι αφού φυσικά πέρασε όλο αυτό το οικοδόμημα από σαράντα κύματα, θρήνησαν και νεκρούς , αλλά αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο!
Κι εμείς ; Υποτίθεται ότι θα κάναμε το ίδιο.. Ήρθε κάποια στιγμή η παρακμή η οποία , ειρήσθω εν παρόδω , συνέπεσε με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και με την έλευση του επαγγελματισμού! Και τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Πώς γίνεται; Κι όμως γίνεται! Από τη μια το στομάχι γέμιζε, οι τσέπες φούσκωναν με τις επιδοτήσεις και το μυαλό άδειαζε!
Ένα θέαμα που σαγηνεύει όλο τον πλανήτη εδώ κατέληξε να γίνεται βίαιο καρτούν θέλοντας να ταυτιστεί με τη φτήνεια της ζωής σε μια χώρα της πλάκας.
Και προς Θεού δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Τα αίσχη είναι παντού. Είναι δίπλα μας. Δείτε τι χουλγικανισμοί γίνονται στο πόλο, τι γίνεται στο μπάσκετ και το βόλευ γυναικών! Να ακούσετε τι λένε σε…παιδικούς αγώνες κολύμβησης (τι φωνάζουν οι γονείς…), νιώστε τον φανατισμό σε μια μίνι ακαδημία. Μην σας φανεί παράξενο να δούμε τις ίδιες σκηνές αύριο στο πινγκ πονγκ και στο σκάκι (σσ στο σκουός δεν θα δούμε γιατί χωρίς γήπεδο αύριο δεν θα παίζει κανείς πια...)
Το αθλητικό τερέν μετατρέπεται πια σε συγκρουσιασκό πεδίο αξιών και υποβάθμισης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ίσως για να δικαιωθεί ο Ουμπέρτο Έκο που έλεγε ότι αγώνας μετατοπίζεται σε καθαρά "πολιτικό" επίπεδο. Η φλυαρία πάνω στην αθλητική φλυαρία έχει όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της πολιτικής συζήτησης. Και σε αυτό το πολιτικό νταραβέρι, στα πάθη και τα μίση είμαστε σίγουροι πρωταθλητές!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
