Της Ειρήνης Καραμπίνη
Κερδίσαμε το τζόκερ και μας κλήρωσε επταήμερες διακοπές σε σουίτα επτά αστέρων.
Εδώ κοντά…. στα πέριξ….
Είναι Παρασκευή, έρχεται τριήμερο, γιορτινό , χαρούμενο με καιρό ακόμη καλοκαιρινό, ιδανικά όλα….
Εμ, δεν έχεις ακούσει τη λαϊκή ρήση, «μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μη πεις»;
Από κακή εκτίμηση και φόβο, ένεκα τριημέρου, καταλήξαμε στα ΤΕΠ αντί στα νότια…
Ώρες ατέλειωτες ως την τελική διάγνωση, που καθώς κυλούσε ο χρόνος, όλα επιβεβαίωναν, ότι πράγματι, η αιτία που μας οδήγησε ως εκεί, ήταν υπερεκτιμημένη. Η βόλτα μας ετοιμαζόταν να ολοκληρωθεί , βράδυ πια, για να επιστρέψουμε θριαμβευτικά στο τριήμερο μας.
Αμ δε; Η λαϊκή σοφή ρήση, επαληθεύτηκε ακόμη μια φορά….
Μια συνηθισμένη ιατρική απροσεξία, μια παραπάνω ευαισθησία , την ώρα που ήμασταν σχεδόν στην έξοδο, μας έστειλε πίσω στη βραχεία νοσηλεία, τουλάχιστον ως το πρωί της επόμενης ημέρας….. και η επόμενη ημέρα, μας έστειλε ακόμη πιο πάνω, εκεί, στον τρίτο όροφο της παθολογικής κλινικής, όπου εκτίσαμε εβδομαδιαίες διακοπές σε επτάκλινη σουίτα…..
Στο θάλαμο, οι συνασθενείς, συμπαθέστατοι και οι συνοδοί καλοσυνάτοι, ο καθ’ ένας με το δικό του Γολγοθά και τη δική του ιστορία…
Οι μέρες και οι νύχτες, περνούσαν, με αρκετά παρατράγουδα, χωρίς ωστόσο, δυσάρεστα απρόοπτα , και η παρέα αποδείχτηκε ιδανική, δεδομένων των συνθηκών.
Οι κουβέντες, τα γλυκά, τα φαγητά κι οι πασατέμποι, προσφορά των επισκεπτών, προσέθεταν μια πιο ξεχωριστή και αισιόδοξη ατμόσφαιρα στο θάλαμο μας, προκειμένου να βγουν αυτές οι μέρες και οι νύχτες καλύτερα. Λίγο ακόμη να μέναμε και θα έφτανε σπέσιαλ ρακί, από φημισμένο χωριό του τόπου μας… Ίσα για να πνίξουμε τον καημό μας, μην μπερδεύεστε…
Στην παθολογική, δεν τηρείται επισκεπτήριο, και πως να τηρηθεί; Αφού οι συνοδοί εκπαιδεύονται σε 24ωρες εφημερίες, λόγω έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού. Και για να είσαι καλός και σωστός συνοδός, έπρεπε να αναλάβεις, σχεδόν ολόκληρη την νοσηλεία του ασθενή. Χάπια, πλύσιμο, αλλαγή σεντονιών, αλλαγή ορού, στις 10 ημέρες νομίζω, προβιβάζεται ο σύνοδος να αλλάζει και καθετήρα… κρίμα, δεν προλάβαμε….
Κι αν είχες κι απορίες για το πως γίνεται το καθετί ή απουσίαζες την ώρα που παραδιδόταν το μάθημα; Αλί και τρισαλί. Οι προσβολές σύννεφο και ο κίνδυνος μεγάλος, να κοπείς και να μην πάρεις πτυχίο…. Ευτυχώς υπήρχαν τα σκονάκια των εμπειρότερων συνοδών, αλλά και η πρόσχαρη νοσηλεύτρια που στα κρυφά σου έδειχνε τον τρόπο… και στο τσακίρ κέφι, σου έδινε και υποσέντονα με χαμόγελο!
Οι γιατροί, λόγω τριημέρου, άφαντοι και άντε ψάχνε εσύ στο νοσοκομειακό χάος για συνεννόηση κι ενημέρωση.
Φτάνει κάποτε η εργάσιμη Τρίτη και ξαφνικά… νιώθουμε λες και βρισκόμαστε στο Grey’s Αnatomy, με τη Meredith τον George και όλους τους αγαπημένους ειδικευόμενους, πριν γίνουν επίσημοι και διακεκριμένοι Doctors. Όλη εκείνη την ημέρα, οι συνοδοί, τη βγάλαμε έξω από τον θάλαμο, προκειμένου να γίνουν τα μαθήματα και οι νοσηλείες κατά το πρωτόκολλο. Και δώσε του ομάδες κι ομαδούλες ιατρών, μαθητών και νοσοκόμων, να παρελαύνουν συνεχώς, στους διαδρόμους και σε όλους τους θαλάμους, ως αργά το απόγευμα. Εμείς οι περήφανοι μελλοντικοί πτυχιούχοι νοσηλευτές, μια στέρηση τη νιώσαμε, ήμασταν χρήσιμοι εκείνη την ημέρα μόνο, για το ιστορικό του ασθενούς, πλήρης η απαξίωση για τις γνώσεις που είχαμε αρχίσει να αποκτούμε… Κι αν τύχαινε να κάνουμε και καμία ερώτηση για να ξεστραβωθούμε, άρχιζαν οι θεωρίες που συνήθως παρέπεμπαν σε άλλες ειδικότητες, διαφορετικές νοσηλείες και ακαταλαβίστικες έννοιες που προϋπέθεταν άλλο πτυχίο….
Τι να κάνουμε; Συμβιβαστήκαμε με την πραγματικότητα του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Όταν πια ήρθε η ώρα της μεγάλης φυγής, μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα παραμονής, ευχαριστήσαμε τους πάντες, ευχηθήκαμε καλή ανάρρωση στους εναπομείναντες, καλή αντάμωση σε άλλα μέρη, και επιστρέψαμε στην καθημερινότητα μας σώοι, με το ηθικό ελαφρώς τσακισμένο, αλλά, γεμάτοι γνώσεις, νέες εμπειρίες , νέες γνωριμίες και παρ’ ολίγον, ένα ακόμη πτυχίο!
*Οποιαδήποτε ομοιότητα με γεγονότα και καταστάσεις είναι προϊόν μυθοπλασίας και ίσως, δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στην πραγματικότητα . Η πραγματικότητα… ξεπερνά, κάθε φαντασία!
