Του Δημήτρη Καρατζάνη
Συνάντησα τον παλιό συμμαθητή στο ΠΑΓΝΗ ,όπου είχα μεταβεί χθές το πρωί για μια εξέταση ρουτίνας. Είχαμε καιρό να ιδωθούμε ,γι αυτό με ευχαρίστηση δέχτηκα πρόταση του , να πιούμε παρέα έναν καφέ στο κυλικείο .Όσα χρόνια και αν περάσουν ,βλέπεις,ο δεσμός του ''θρανίου'', εξακολουθεί να διατηρεί τη γοητευτική του νοσταλγία.
-Λοιπόν ,''πως πάει'', έκανα τη μάλλον τυπική ερώτηση, μόλις ήπιαμε τη πρώτη ρουφηξιά του καφέ
-Φοβούμαι, πως δεν... πάει, είπε με το γνωστό ''τσιγκρωμένο'' του ύφος, που στα μαθητικα χρόνια τού χε χαρίσει το παρατσούκλι ''γκρινιάρης''.Μέχρι να πληρώσεις την εφορία ,συνέχισε,πλακώνει ο ΕΝΦΙΑ ,και μέχρι να ξεμπερδέψεις απ αυτόν, σου χτυπούν την πόρτα τα τέλη κυκλοφορίας , η ασφάλεια. η ΔΕΗ και δεν ξέρω γώ, ποσοι άλλοι. Άστα στο διάλο λοιπόν.
Ζούμε μπλιο μόνο για να πληρώνομε , αν και, στην περίπτωση μου τουλάχιστον, θεωρώ, πως αυτό δεν είναι και το χειρότερο.
-Και ποιο είναι , τον προκάλεσα.
-Το χειρότερο είναι ,απάντησε ,πως έχομε μείνει πια δυο ''κουτσούρια ολομόναχα.'Εγώ κι η γυναίκα μου ,γιατί τα παιδιά ,ο ένας από επαγγελματική επιλογή κι η άλλη από... έρωτα εγκαταλείψανε τον τόπο μας, την Κρήτη .Η κόρη μου μάλιστα ,όι μόνο την Κρήτη , μα και την Ελλάδα .Κι αυτό είναι που δεν παλεύεται. Και δεν υπερβάλλω καθόλου αν σου πω , πως, αν δεν ήτανε ο ένας μήνας του Καλοκαιριού,πού ρχονται δω και μας βλέπουν και γεμίζομε τις μπαταρίες μας ,φοβούμαι, πως δε θα μπορούσαμε ν αντέξομε την απουσία τους
-Εχεις δίκιο, παραδέχτηκα. Πολύ δύσκολο ν αποχωρίζεσαι τα παιδιά σου ,ιδιαίτερα όταν η ηλικία αρχίζει να τραβά την.. ανηφόρα . Αλλά όταν είναι για το δικό τους καλό ,όταν η θυσία έχει αντίκρυσμα ,κάνεις κουράγιο .Η δική τους ευτυχία αποζημιώνει τη δική μας στέρηση .Μην ξεχνάς τι λέει με την Ανατολίτικη σοφία του γι αυτή τη σχέση ο Χαλίλ Γκιλμπραν ''Είμαστε το τόξο και είναι το βέλος'' .Ας ακολουθήσουν λοιπόν το δρόμο τους και ας τα συνοδεύουν οι ευχές μας
Εύκολο να το λές ,αλλά δύσκολο να το ζεις ,μουρμούρισε ξεφυσώντας με θόρυβο
-Ώστε το χαριτωμένο ''μαιμουδάκι'' σου ερωτεύτηκε και ...από δω πάνε κι άλλοι; εκτός Ελλάδος πια; είπα ,προσπαθώντας να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα .
- Από καιρό τώρα ,είπε ,ανάβοντας το τρίτο του τσιγάρο.
-Ε, ποιος σου φταίει, που έβγαλες ...ερωτιάρηδες στην οικογένεια ;Εσένα, είναι γνωστό, πως και τα ...καναρίνια σου ερωτεύονται ,τον πείραξα
-Θα θυμήθηκες το Νίκυ, είπε γελώντας. Και αυτόματα ζωντάνεψε στη μνήμη μου η ιστορία με το καναρίνι του φίλου μου και ο ..έρωτας του με την κανάρα ,που του έβαλαν στο κλουβί του για να ζευγαρώσει .
Ήταν ένα πολύ όμορφο πουλί που το θαύμαζαν όλοι , γνωστοί και φίλοι για το αξεπέραστο κελάιδημα του Μια αληθινή θάλασσα από ήχους, που σ έκανε ν απορείς ,πως έβγαινε αυτή η πανδαισία της μουσικής, από ένα σώμα μισής γροθιάς κι ένα λαρύγγι όχι φαρδύτερο απ το κεφάλι μια καρφίτσας .
-Σ αυτόν λοιπόν, τον πρώτης κλάσεως... τενόρο, βάλανε ''συντρόφισα'' στο κλουβί μια πανέμορφη καναρα ,με την έλπίδα ,πως τα μικρά που θα βγαιναν απ το ζευγάρωμα τους ,θα ήταν , το λιγότερο, οι ...Πλάσιντο Ντομίνγκος των πουλιών.
Πουλάκια βέβαια το ...''ζεύγος'' -για άγνωστο λόγο -δεν κατάφερε να βγάλει. Ήτανε όμως ,πραγματική απόλαυση να παρακολουθείς τη συμβίωση τους στο κλουβί. Τρώγανε δίπλα- δίπλα ,πίνανε νερό μαζί ,''ψείριζε'' το ένα το άλλο και κελαιδούσανε απ το πρωί ως το βράδυ. Ιδιαίτερα ο Νίκυ, έδειχνε ολοφάνερα, πως έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Και εκδήλωνε αυτή του τη διάθεση τραγουδώντας ασταμάτητα από το ξημέρωμα. Ποτέ δεν τον είχαμε ξανακούσει να κελαιδά τόσο χαρούμενα ,τόσο θριαμβευτικά ,με πιο πολύ κέφι.
Τ' αφεντικό της κανάρας όμως, βαρέθηκε να περίμένει τους ''διαδόχους'' του ζευγαριού κι ένα πρωί αποφάσισε να πάρει πίσω, την ''κοπελιά',' γιατί ''τα παιδιά του την είχαν αναζητήσει'', όπως είπε.
Παίρνοντας την όμως ,ήταν σα να πήρε ταυτόχρονα και την ψυχή τού Νίκυ. Όχι μόνο σταμάτησε ''μαχαίρι'' να τραγουδά ,αλλά σταμάτησε και να τρώει ακόμα και να πίνει νερό
Καθόταν όλη μέρα βουβός και μαζεμένος πάνω στην κούνια, το αγαπημένο μέρος που συνήθιζε να μοιράζεται με την κανάρα ,εντελώς ξένος κι αδιάφορος για ότι συνέβαινε γύρω του. Σε λιγότερο από μια βδομάδα αφότου έφυγε η κανάρα,τον βρήκαν ένα πρωί ψοφισμένο .Ένα παγωμένο άκαμπτο κουβαράκι σε μια γωνιά του κλουβιού
-Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα ,ρώτησα το φίλο μου ,καθώς έκλεινε το μονόλογο του.
-Τετάρτη, είπε,κοιτάζοντας με ερωτηματικά
-Εκτός από Τετάρτη όμως ,είναι και του Αγίου Βαλεντίνου, του ΄Αγιου των ερωτευμένων . Μην ξεχάσεις λοιπόν,το μεσημέρι που θα πας στο σπίτι ,να κρατάς και μια όμορφη ανθοδέσμη στη γυναίκα σου Οχι μόνο -είμαι βέβαιος- θα χεις ένα εξαιρετικό γεύμα, αλλά και θα επαναβεβαιώσεις το ...ερωτικό DNA της οικογένειας. Κι αν θες και κάποια παραπάνω περιποίηση ,πρόσθεσα, ψυθίρισε της το στίχο του Γκιλμπράν:
Ελα αγαπημένη Ας πιούμε τα στερνά
από τα δάκρυα του Χειμώνα
μέσα απ τα κουπάτα κρίνα
