Αξίζει να ζει;

Του Δημήτρη Καρατζάνη

Σαν σήμερα, 25η Οκτωβρίου του 1909, έκλεισε στα ναυπηγεία του Λιβόρνο της Ιταλίας η συμφωνία του Ελληνικού κράτους με τα εκει ναυπηγεία ΟΡΛΑΝΤΟ,για την αγορά του θωρηκτού ''Αβέρωφ'' .

Η συμφωνία έκλεισε στο ποσό των 22,5 εκατ.χρυσών  δραχμών, από τα οποία ,τα 8 εκατ, προέρχονταν από δωρεά του  Ηπειρώτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ - δόθηκαν ως προκαταβολή για να κλείσει η συμφωνία, και να προλάβουν έτσι τους Ιταλούς και τους Τούρκους που ενδιαφέρονταν για την απόκτηση του πλοίου -και τα υπόλοιπα από το  Ταμείο του Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ). Φορέας που είχε συσταθεί από την ανάγκη  ενίσχυσης του... απαρχαιωμένου  Ελληνικού στόλου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η αγορά του πλοίου στοίχισε 2 εκατ. δραχμές λιγότερο από το ποσό που πρόσφερε το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό για την απόκτηση του αδελφού- προς τον ''Αβέρωφ'' - πλοίου ΠΙΖΑ.

Αυτό δεν οφειλόταν μόνο στην ικανότητα της Ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας ,αλλά και στο γεγονός ότι ,όταν κάποιοι ''εκπρόσωποι' των Ιταλών, πλησίασαν τον επικεφαλής αξιωματικό του Πολεμικού μας Ναυτικού και αναφέρθηκαν στην ''προμήθεια'' του (Μιζα) ,εκείνος  ζήτησε -και επέβαλε - το  καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό της, να αφαιρεθεί από την τελική τιμή  πληρωμής του πλοίου.

Δε θεωρούμε σκόπιμο , να αναφερθούμε σε λεπτομέρειες σχετικές με τη δράση  του συγκεκριμένου πλοίου  κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1912 .Με δυο μόνο λόγια να πούμε ,ότι υποχρέωσε τον Τουρκικό στόλο να κλειστεί πανικόβλητος στο καταφύγιο του,στα ''Στενά'' , μετά τις νικηφόρες ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου,  απελευθερώνοντας το Άγιο Ορος και όλα τα νησιά του Βόρειου και Ανατολικού Αιγαίου ,συμπεριλαμβανομένων των υπό Τουρκική κατοχή σήμερα, Ίμβρο και Τένεδο.

Είναι χαρακτηριστικό, το τηλεγράφημα που έστειλε ο αρχηγός του Ελληνικού στόλου ναύαρχος Κουντουριώτης από τον ''Αβέρωφ'' ,στον Τούρκο αντίπαλο του, μετα την απελευθέρωση της Τενέδου:

''Καταλάβαμε Τένεδον .Αναμένουμε έξοδο του στόλου σας. Αν στερείσθε γαιάνθρακα προτίθεμαι να σας εφοδιάσω''.

Πόσο διαφορετικά τα πράγματα από σήμερα ,που, όπως  τα'χουμε  καταφέρει , όταν... φταρνίζεται ο Τούρκος υπουργός Άμυνας  Χουλουσί Ακάρ να ...κρυολογεί ο πρωθυπουργός μας και να αναγκάζεται να παγώνει μέσα σε 24 ώρες ,την    -κυριολεκτικά στο πόδι- εξαγγελία του ...Κίσσινγκερ των Βαλκανίων (κατ άλλους Ταλλευράνδου της συμφοράς) Κοτζιά, για την επέκταση  των χωρικών μας υδάτων  στο Ιόνιο. Μια κίνηση που έδωσε την ευκαιρία να  καταγράψουν οι Τούρκοι στο ''παλμαρέ'' της μεταξύ μας αντιπαράθεσης ,  μια ακόμα δική μας υποχώρηση και μόνο με την ''απειλή χρήσης  βίας'' . 

Κάναμε  τις παραπάνω σκέψεις βλέποντας χθες, έναν -ακόμη- πρώην κορυφαίο υπουργό, να οδηγείται σιδεροδέσμιος στον Κορυδαλλό .Χωρίς να προδικάζομε την ενοχή του, ομολογούμε ότι νοιώσαμε ντροπή και θλίψη για το θέαμα
Γιατί μόνο αυτά τα συναισθήματα μπορεί να νοιώθει κανείς, όταν ζεί σε μια  χώρα, που,ενώ αντιμετωπίζει επί χρόνια μια θανάσιμη εχθρική απειλή , βλέπει τους πολιτικούς προϊσταμένους των Ενόπλων της Δυνάμεων, να σέρνονται στα δικαστήρια, για ''ενθυλάκωση'' χρημάτων, προορισμένων να   ενισχύσουν την αμυντική της ικανότητα . Είναι μια θλιβερή διαπίστωση και ταυτόχρονα τραγική ,για το πως, μέσα σε 100 τόσα χρόνια ,διαβρώθηκε τόσο πολύ η χώρα !
Πριν λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μας μια συνέντευξη- η τελευταία ,αν δεν κάνομε λάθος- του αείμνηστου καθηγητή Αδαμάντιου Πεπελάση , όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και σε μια συνομιλία του με τον επίσης αείμνηστο αρχαιολόγο, Γιάννη Σακελλαράκη.

Του ''εξομολογείται''  λοιπόν -κατά τα λεγόμενα του Πεπελάση -ο σπουδαίος αρχαιολόγος τα εξής: ''Ρε συ Διαμαντή, τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις που καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά εκείνοι ήταν και κάτι άλλο .Είχανε ψυχή .Αυτό εννοώ λέγοντας φοβάμαι για το έθνος...''

Πόσοι αλήθεια σήμερα, πολίτες και ηγεσία, ανησυχούν και φοβούνται για ένα έθνος που έχει χάσει, όχι μόνο  την ψυχή του , αλλά και την περηφάνεια ,και το φιλότιμο και την τσίπα από το πρόσωπο του .Μπορεί να ζήσει ένα τέτοιο έθνος ή, αν θέλετε, αξίζει να ζεί;