Αναμένοντας τον... Αίολο

Του Δημήτρη Καρατζάνη

''Η Ιθάκη σ έδωσε ωραίο ταξίδι...''γράφει ο Καβάφης στο πολύ γνωστό και φιλοσοφημένο, ομώνυμο ποίημα του.''Ο στρατός μας΄έδωσε ωραίο ταξίδι'',θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε κι εμείς για τον εαυτό μας ,παραφράζοντας τον παραπάνω στίχο.Και μπορεί να μη συναντήσαμε στο μακρύ  δρόμο μας  ''εμπορεία Φοινικικά ''και να μη ''μας έδωσε σεντέφια και κοράλια ,κεχριμπάρια κι έβενους.'',όπως συνέβη με τον ποιητή, μας  έδωσε όμως στο 34 χρονο ταξίδι μαζί του, γνώσεις ,εμπειρίες και συγκινήσεις ,τόσο δυνατές που σημάδεψαν  τη ζωή μας.

Τέτοιες μάλιστα  γιορτινές μέρες,όλες αυτές  οι αναμνήσεις  ανεβαίνουν απρόσκλητες στην κορφή του νου και μας γυρίζουν  δεκαετίες πίσω..
Μια τέτοια ανάμνηση μας ήρθε στο μυαλό σήμερα,παραμονή Πρωτοχρονιάς , απο μια αντίστοιχη μέρα, κάπου  εκεί, στα μέσα της μακρινής  δεκαετίας του 70.

Ήταν λοιπόν χειμώνας του 197..
Μια εξαιρετικά δύσκολη από κάθε άποψη εποχή.
Στο εσωτερικό της χώρας επικρατούσε βαθιά απογοήτευση από την πρόσφατη τραγωδία της Κύπρου ,και ανησυχία από κάποιες αποσταθεροποιητικές κινήσεις  ανεγκέφαλων που ,ενέτειναν την  ανησυχία για το μέλλον της πατρίδας .
Αυτή τη γενικευμένη αίσθηση  απαισιοδοξίας ενίσχυε η προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας,που ,με τον αέρα της εύκολης νίκης στην Κύπρο, είχε αποθρασυνθεί εντελώς και προέβαλε απαράδεκτες αξιώσεις  ,ενώ έστελνε κάθε τόσο και το ερευνητικό σκάφος της,το ''Σισμικ'',στο Αιγαίο ,πιέζοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα..

Βρεθήκαμε εκείνη την εποχή, να διοικούμε ένα συγκρότημα -αργότερα έγινε Τάγμα-στο ''ακροτελεύτιο'' βορειοανατολικό μας σύνορο ,το νησί της Σαμοθράκης .Ένα απότομο ,γιγάντιο βράχο που η κορυφή του , το ''Φεγγάρι'',ξεπερνούσε τα 1600 μέτρα και τις καλοκαιριάτικες φεγγαροβραδιές ,,βλέποντας το κανείς ,του δημιουργόταν η αίσθηση ,πως συντρόφευε στον ουρανό τον συνονόματό του χλωμό  ταξιδευτή ..

Έχοντας πλήρη γνώση των περιορισμένων δυνατοτήτων των αμυντικών μας μέσων,καθώς και τη δυσκολία της ''εξωθεν'' ενίσχυσης σε περίπτωση κρίσης, επιδοθήκαμε με ζέση ,στην προσπάθεια μεγιστοποίησης της Αμυντικής μας ικανότητας, εμπλέκοντας σ αυτήν και τους κατοίκους του νησιού.
Εκείνοι ανταποκρίθηκαν με συγκινητική προθυμία στην έκκληση μας συμμετέχοντας ενεργά ,τόσο στην Κυριακάτικη εκπαίδευση που καθιερώσαμε,όσο και στην προσπάθεια   αμυντικής θωράκισης του νησιού με πρόχειρα έργα (ορύγματα ,πολυβολεία κλπ) ,που, μέχρι τότε, εστερείτο  εντελώς
Μέσα σ αυτόν το δημιουργικό πυρετό και την αίσθηση της ικανοποίησης από το επιτελούμενο έργο, δεν καταλάβαμε για πότε πέρασε ο καιρός και πως φθάσαμε στις γιορτές των Χριστουγέννων.   . 

Για άδεια βέβαια λογω των ημερών και  δική μας κάθοδο στην Αθήνα ,όπου βρισκόταν η οικογένεια - σύζυγος και δυο γιοί τεσσάρων και δύο χρόνων- με την κατάσταση που επικρατούσε, ούτε λόγος..Συμφωνήσαμε όμως με τον Διοικητή μου στη Λήμνο,αφού κάνω  Χριστούγεννα με τους στρατιώτες ,να μεταβώ για δυο μέρες - την πρωτοχρονιά και την επομένη- στην Αλεξανδρούπολη, όπου θα ανέβαινε  και η οικογένεια από την Αθήνα. ,για να γιορτάσομε τουλάχιστον  τον καινούργιο χρόνο μαζί ..

Ολα  έγιναν όπως είχαν σχεδιαστεί .Η οικογένεια το πρωί της παραμονής έφθανε με τ αεροπλάνο στην Αλεξανδρούπολη και κατέλυε στο  ''Ξενία'',ενώ εγώ κατέβαινα γεμάτος προσμονή στο λιμανάκι της Καμαριώτισσας,.πανέτοιμος να επιβιβαστώ στον  ''Αίολο'',το καραβάκι της γραμμής, που θα με πήγαινε απέναντι . 
.Αν είδατε όμως εσείς τον ''Αίολο'', τον είδαμε κι εμείς ,γιατί, τα εννιά τόσα μποφώρ του Θρακικού πελάγους ,τον κρατούσαν άπραγο στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης .
Μια άλλη  προσπάθεια που επιχειρήσαμε,να μεταβούμε απέναντι, με  ψαροκάικο φίλου  που προσφέρθηκε  εθελοντικά, πήγε κι αυτή άπατη ,γιατί προσέκρουσε στην ηχηρή  άρνηση του λιμενάρχη ,που τόνισε πως ''δεν είχε καμιά διάθεση να ...γίνει συνένοχος στον πνιγμό μας.''

Ετσι, υποδεχτήκαμε,- η οικογένεια κι εμείς- τον καινούργιο χρόνο  κρεμασμένοι -κυριολεκτικά- στο τηλέφωνο για τις ευχές και μόλις  το απόγευμα  της πρωτοχρονιάς, είδαμε, επιτέλους τον σημαιοστολισμένο ''Αίολο'' ,να μπαίνει στο λιμάνι  της Καμαριώτισσας..Περιττό να πούμε, πως ήταν σχεδόν  σκοτεινά όταν αποβιβαστήκαμε στην Αλεξανδρούπολη , όπου περίμενε γεμάτη  αγωνία η οικογένεια

Ο Διοικητής  πάντως που πληροφορήθηκε την αναποδιά με τον καιρό,  στάθηκε ι  ...γενναιόδωρος. Παρέτεινε την άδεια μας μια... ολόκληρη μέρα !