1η Οκτωβρίου : Μέρα των ηλικιωμένων

Του Δημήτρη Καρατζάνη

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ''αυξάνονται και πληθύνονται ''οι μέρες οι αφιερωμένες κάπου ή σε κάποιους - φορείς, κατηγορίες ατόμων, γενικές έννοιες,ασθένειες κλπ- με το ρυθμό δε που καθιερώνονται οι ''αφιερώσεις'' αυτές , πολύ αμφιβάλλουμε αν σε λίγο, υπάρχει μέρα του χρόνου απαλλαγμένη από το ''βάρος'' των υποχρεώσεων, κάποιας τέτοιας αφιέρωσης.

Έτσι από τις μέρες τις ''αφιερωμένες'' στον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ  και την... αποταμίευση, που γνωρίζαμε απo τα πρώιμα  μαθητικά  μας χρόνια ,φθάσαμε αισίως σήμερα, να διαθέτομε ολόκληρη... στρατιά τέτοιων ημερών : Η μέρα της Γης , του περιβάλλοντος , του βιβλίου ,της πολιτιστικής κληρονομιάς, της τέχνης , της φωνής,  της μητέρας ,του πατέρα , της γυναίκας, της υγείας ,του αθλητισμού ,της βιώσιμης κινητικότητας ,των ηλικιωμένων και  άλλες, ''ων ουκ έστιν αριθμός'' , τις οποίες δε βρίσκομε κανένα επαρκή λόγο να σας κουράζομε, αναφέροντας τις.

Βέβαια η αλήθεια είναι, πως όλες αυτές , οι κάπου ''αφιερωμένες'' μέρες , έχουν μικρό  πρακτικό αποτέλεσμα ,αφού καταλήγουν τελικά σε ρουτινιάρικες επαναλήψεις των ίδιων κάθε χρονιά δραστηριοτήτων, που μάλιστα,  περιορίζονται  σ ένα στενό και εντελώς συγκεκριμένο κύκλο ατόμων.
 Θα λέγαμε όμως ότι αυτό δεν ισχύει  , για την παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων που γιορτάζεται την πρώτη του  Οκτώβρη -σαν αύριο (σήμερα),δηλαδή -και έχει υιοθετηθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ από το 1990. 

Όχι μόνο γιατί ο αριθμός των  ατόμων αυτών σε παγκόσμιο  επίπεδο είναι εξαιρετικά υψηλός -υπερβαίνει το 1 δισεκατομμύριο παγκοσμίως και  τα 2,5 εκατομμύρια στη χώρα μας-  αλλά και για την ανεκτίμητη συνεισφορά των ηλικιωμένων , παππούδων και  γιαγιάδων κυρίως , στο κοινωνικό σύνολο και βέβαια στις οικογένειες τους.

Είχαμε την εμπειρία πριν μερικά χρόνια, να παρακολουθήσομε τον εορτασμό αυτής της μέρας σε κάποιο ΚΑΠΗ, ως μέλη της τότε Δημοτικής Αρχής , και πεισθήκαμε απολύτως, για το πόσο δίκιο είχαν εκείνοι που είχαν την έμπνευση να καθιερώσουν αυτήν την ημέρα.

Γιατί ήταν τόσο μαζική η συμμετοχή ,τόσος ο ενθουσιασμός και τόσο άρτια οργανωμένη η εκδήλωση ,που χαιρόσουν πραγματικά να  βλέπεις, κείνα τα βαθιά σκαμμένα από το χρόνο πρόσωπα των ηλικιωμένων, να λάμπουν από ευχαρίστηση , να γελούν ξένοιαστα , και να χαίρονται σαν τα μικρά παιδιά .
Και δε χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς, πως η μέρα αυτή για τους ηλικιωμένους, δεν ήταν μια απλή τυπική διαδικασία ,κάτι αφηρημένο και μακρινό ,αλλά κάτι που τους άγγιζε βαθιά ,κάτι που για κείνους είχε νόημα και ουσία .

Η πρωτοβουλία μάλιστα της διεύθυνσης του ΚΑΠΗ να  προσκαλέσει στην εκδήλωση ένα σμάρι παιδιά από κάποιο νηπιαγωγείο ,που γέμισαν με το γέλιο , τη φρεσκάδα και τις χαρούμενες φωνές τους το μουντό κτίριο, έπαιξε  ρόλο  καταλύτη στη βελτίωση  της διάθεσης των ηλικιωμένων. Ήταν ,θαρρείς , η παρουσία αυτή των παιδιών, μια εξισορρόπηση ,ένα αντίβαρο στην αίσθηση της μοναξιάς και της πίκρας -άλλοτε φανερής ,άλλοτε καμουφλαρισμένης-που έβγαινε μέσα απ τα λόγια ,τις μαντινάδες, τις αυτοσχέδιες απαγγελίες και τα τραγούδια των ηλικιωμένων, για τις μέρες της ''ακμής'' που έφυγαν σαν τα αποδημητικά πουλιά ,για τα ''νιάτα'' που φυλλορρόησαν ''μέχρι ν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου'', όπως είπε στο στιχούργημα του  , κάποιος παππούς...

Μείναμε, εμείς οι τρίτοι, να κοιτάζομε σχεδόν άφωνοι αυτό το αταίριαστο, αλλά τόσο συμπαθητικό μπουκέτο  ηλικιών ,την Άνοιξη και το Φθινόπωρο-ίσως και το Χειμώνα για πολλούς- και   μας πλημμύρισε μια αυθόρμητη  συγκίνηση.
''Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι ...''έφθασε στ αυτιά μας η φάλτσα ,αλλά γεμάτη ζωντάνια φωνή των παιδιών, για νά ρθει γρήγορα η απάντηση του άλλου ...άκρου . ''Λες και ήταν χθες, λες και ήταν χθες, που φιλάκια σού δινα στα χείλη τα βελούδινα...''μέσα σε χειροκροτήματα και φωνές μικρών και μεγάλων ,αλλά και των ...επισκεπτών.Ας είναι καλά αυτοί που στέλιωσαν το θεσμό των ΚΑΠΗ ,αυτοί που καθιέρωσαν τη μέρα των ηλικιωμένων ,σκεφτήκαμε.

Δεν θυμόμαστε, που έχομε διαβάσει, πως ''χρειάζονται πολλά -πολλά χρόνια, για να γίνουμε ''νέοι'', είναι όμως δική μας επιλογή, το πως θα δεχτούμε το αναπόφευκτο''.

Γι αυτούς τους νέους ,φαίνεται ,ο Μιλτιάδης Μαλακάσης, έγραψε τους παρακάτω στίχους  :

Αν πέρασε η νιότη σου που θλίβεσαι για δαύτη
ως για πουλιά που πέρασαν μ άλλα μαζί πουλιά
περσότερο απ την άνοιξη τον Έρωτα μου ανάφτει
του Φθινοπώρου τ άγγισμα στα ωραία σου μαλλιά.
 Και μάθε το, τις μελιχρές λαμπάδες του Δεκέμβρη
και φεγγαροσκέπαστες του Γεναριού Ομορφιές
μήτε στ Απρίλη τις δροσιές κανένας θα τις εύρει
και μήτε στις μονότονες του Μάη καλοκαιριές.