της Στέλλας Χαιρέτη
Δεν είναι το επίκαιρο θέμα του εκφοβισμού, δεν είναι η επίκληση στο γονεϊκό συναίσθημα που υπάρχει ή είναι ήδη εκεί υποψήφιο. Είναι η γλυκύτητα της παράστασης και η πικρία της πραγματικότητας. Η διαφάνεια της ζωής ενός παιδιού καταστρατηγείται από τα πρέπει και τα μη του κόσμου των ενηλίκων. Πόσο απλό φαίνεται: να πάρω την τσάντα με το μικρό πόνι και να πάω στο σχολείο. Πόσο δύσκολο είναι: να ξεχωρίζω, καθώς το επιλέγω ο ίδιος, μέσα σε ένα σύνολο που εκπαιδεύεται στο ενιαίο και το ομοιόμορφο.
Θα τελειώσω ανορθόδοξα γράφοντας woman _power και Σοφία Δερμιτζάκη ... δαγκωτό! Πράγματι η Δερμιτζάκη ξέρει να ξαναγράφει έργα επί σκηνής με τα ελάχιστα και τόσο ευρηματικά του τίποτα!
