Αγαπητό Cretalive,
Πολλές πρωτοχρονιές έχω κάνει στη ζωή μου. Κάποιες τις πέρασα σε μαγαζιά ενώ κάποιες σε σπίτια. Κάποιες πάλι με συγγενείς, κάποιες με φίλους, και κάποιες άλλες με συντρόφους. Πάντα κατέληγα μόνος.
Δεν είχα ξανακάνει όμως ποτέ πρωτοχρονιά με την κόρη μου. Κι αυτό γιατί γεννήθηκε την προπαραμονή.
Όλες οι προηγούμενες πρωτοχρονιές είχαν αρκετά κοινά στοιχεία. Πολύ φαγητό, λίγο έως πολύ αλκοόλ, πολλές ενθουσιώδεις φωνές, αντίστροφη μέτρηση με τους τριγύρω και ξενύχτι.
Το μοναδικό κοινό της φετινής, ήταν το ξενύχτι. Ήμουν άυπνος από την ώρα που άνοιξε τα ματάκια της. Όση ζωή μετρούσε εκείνη, τόση αϋπνία μετρούσα εγώ.
Όλα τα άλλα διέφεραν εντελώς. Το φαγητό μου, δυο μέρες, ήταν μισό μελομακάρονο. Κι αυτό, σε ανύποπτο χρόνο στην είσοδο της κλινικής. Τα αλκοολούχα ποτά αντικατέστησε η μυρωδιά του οινοπνεύματος για τον ομφαλό! Στο δωμάτιο η απόλυτη σιωπή. Η γυναίκα μου μισοκοιμισμένη, αποκαμωμένη από την πολύωρη ταλαιπωρία της γέννας.
Για το τέλος, ο απόλυτος αιφνιδιασμός. Αντί για προετοιμασία επικείμενου γεγονότος με αντίστροφη μέτρηση, ένας εκκωφαντικός κρότος που την τρόμαξε! Πετάχτηκα έξω από το δωμάτιο του τελευταίου ορόφου. Στο διάδρομο, η πόρτα της ταράτσας ορθάνοιχτη. Έξω, λευκές πράσινες και γαλάζιες φιγούρες ατένιζαν τον μαύρο Κρητικό ουρανό. Βραχύβιοι τεχνητοί φωτεινοί κομήτες τον εμπλούτιζαν υπό τους ήχους κανονιοβολισμών.
Βρε Σατανάδες, θα μου ξυπνήσετε το κοπέλι.
Με κινήσεις κλέφτηκες, τους κλείνω όλους έξω χωρίς τύψεις. Επιστρέφω δίπλα της γνωρίζοντας ότι έχω κάνει το σωστό.
Ανοιγοκλείνει τα ματάκια. Συμφωνεί μαζί μου.
Η νύχτα κυλάει. Δεν είμαι μόνος.
Γιώργος
