*Γράφει η Γερακάκη Ελένη
«Ότι αγαπάς δεν το ξεχνάς και ας φύγει μακριά σου,
θα το’χεις πάντα συντροφιά στους χτύπους της καρδιάς σου»,
Πριν μερικά χρόνια, έφηβη τότε αποχαιρέτησα με αυτή την μαντινάδα, με δάκρυα στα μάτια(ξέρεις, σίγουρα το έχεις κάνει και εσύ) και με όση δύναμη άρθρωσης μου έμενε, έναν καλό φίλο(ξέρεις, σίγουρα έχεις χάσει και εσύ κάποιο σημαντικό) για να τον συνοδεύει στην τελευταία του κατοικία. 20 χρονών δεν ήταν ακόμη, κι όμως το νήμα της ζωής του χάθηκε τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα. Είχε όλη την ζωή μπροστά του και εκείνος αποφάσισε να την κάνει χαράμι-και όχι χαλάλι- στην άσφαλτο. Αποφάσισε; Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω, ούτε και να διανοηθώ ότι είχε πάρει με δική του θέληση αυτή την απόφαση. Ίσως ο πόνος και η θλίψη να μην με άφηνε, ίσως να μην ήταν καν τρόπος σκέψης, ίσως πάλι να μην ήθελα να δεχτώ την απερισκεψία του, ίσως να μην μου είχε μείνει λογική για σκέψη. Ίσως, ίσως, ίσως…πολλά ίσως… Όπως και να έχει έκανα λάθος που απομακρύνθηκα από την πραγματική αιτία και έψαχνα να βρω ανούσιες αφορμές, όλες αυτές που προσπαθούμε να βρούμε όλοι μας κατά καιρούς και που μας απομακρύνουν από την πραγματική αιτία που συμβαίνουν τα πράγματα.
20 χρονών παλικάρι. Βόλτα με την μηχανή του στην παραλιακή, η ταχύτητα μεγάλη, το ποτό αρκετό στο αίμα του και για κράνος ούτε σκέψη… είχε πανέμορφα κατάμαυρα μαλλιά πάντοτε φτιαγμένα στην εντέλεια και φυσικά «έλα μωρέ» για 10’ γιατί να τα χαλάσει; Δεν σκέφτηκε τι ομορφιά θυσίαζε με αυτή του την σκέψη όμως. Ίσως αν το είχε σκεφτεί τότε, τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί αλλιώς… Ίσως αν όλοι μας σκεφτόμασταν αλλιώς σήμερα να μην είχαμε συνεχώς και μια νέα είδηση «Θανατηφόρο τροχαίο…» να παγώνει το αίμα μας, τρομοκρατώντας μας για το νέο όνομα που θα ακούσουμε.
*Τροφή για σκέψη:
Τώρα για λίγο θα σας παρακαλούσα να σκεφτούμε όλοι μαζί…
Στις 17 Αυγούστου του 1896 καταγράφηκε ο πρώτος θάνατος λόγω οδικού δυστυχήματος. Κατά την διερεύνηση του δυστυχήματος, ο ιατροδικαστής είχε γράψει τότε: Αυτό δεν πρέπει να συμβεί ποτέ ξανά!
Δυστυχώς, έναν αιώνα αργότερα η μαύρη λίστα της ασφάλτου συνεχώς αυξάνεται. Η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις. Η Κρήτη είναι πρωταθλήτρια. Η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής και συνείδησης οδηγεί όλο ένα και περισσότερα άτομα να αφήνουν την ζωή τους στην άσφαλτο και να βυθίζουν τις οικογένειές τους στην θλίψη. Το πρόβλημα είναι η μεγάλη άγνοια που μας διακατέχει και η ακόμη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι «Αυτό δεν θα συμβεί σε εμένα». Το αλκοόλ, η ταχύτητα, οι συνεχείς παραβιάσεις, η έλλειψη προσοχής και η άδεια οδήγησης σε άτομα που θεωρούν όλα τα πάνω μικρής σημασίας όταν πρόκειται να οδηγήσουν μοιάζει με άδεια οπλοφορίας. Όταν οδηγούμε αψηφώντας τους κανόνες ασφαλείας ο μόνος χαρακτηρισμός που μας αρμόζει είναι αυτός του δολοφόνου(ακόμη και αν αυτό δυστυχώς μας ξενίζει, είναι η μοναδική αλήθεια). Φωνάζουμε για αλλαγές πραγμάτων, για την ζωή που στερούμαστε, για την ζωή που δεν μας επιτρέπεται να ζούμε και πάμε μόνοι μας και την χαρίζουμε στο θάνατο. Λυπούμαστε και πενθούμε για τα αιματοκυλίσματα που συμβαίνουν ανά τον κόσμο και ξεχνάμε να φροντίζουμε για το δικό μας αίμα που χύνεται στην άσφαλτο και κατά πλειονότητα πλέον από δική μας απερισκεψία και αμέλεια. Tα τροχαία έχουν γίνει σήμερα η καθημερινότητα. Κάθε στιγμή της μέρας και μια νέα είδηση, ένα νέο «σοκ», ένα νέο «δεν είναι δυνατόν, είναι κρίμα, είναι άδικο, πως συνέβη αυτό»κ.α. Τίτλοι ειδήσεων που αναγράφουν διαρκώς «Άδικος Χαμός»-«Τραγικό Παιχνίδι της Μοίρας» και άλλα ωραία και συγκινησιακά πικάντικα. Όμως για μια στιγμή…Όλοι πρέπει να αναρωτηθούμε με ποιο τρόπο θέλουμε να στεκόμαστε απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Αναπαράγοντας ή καταστέλλοντάς το; Αδιαφορούμε, ακούμε, πενθούμε και ξανά από την αρχή ή ξεκινάμε κάνοντας πράξεις και έργα; Πόσο ακόμη θα απομακρυνόμαστε από την πραγματική αιτία που συμβαίνουν τα γεγονότα; Πότε θα αναζητήσουμε τον κατάλληλο τρόπο να αντιμετωπίσουμε ορθά το φαινόμενο στοχεύοντας στην ρίζα του προβλήματος; Πότε θα πούμε φτάνει; Τι άλλο χρειαζόμαστε για να κάνουμε νέα αρχή; Σε πόσα «ΣΟΚ», σε πόσα «αναπάντεχα ακούσματα»; Σε πόσα μουδιάσματα ξεκινάμε τις διατάσεις για να επαναφέρουμε το μέλος άρτιο και υγιή; Πόσα ακόμη και πόσο ακόμη;
Τα τροχαία είναι μια μάστιγα που συμβαίνει μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας, δίπλα μας, γύρω μας, ανάμεσά μας, σε εμάς-μπορεί πολλές φορές όχι άμεσα, αλλά σίγουρα έμμεσα μιας και εγώ είμαι μέλος της κοινωνίας άρα συμβαίνει σε εμένα, αγγίζει εμένα, συνεπώς πρέπει και να αντιμετωπίζεται από εμένα. Για ορισμένα ζητήματα δεν αρκεί απλώς να κάνουμε ομιλίες, ημερίδες, εκδηλώσεις, σχόλια, δημοσιεύσεις, αναρτήσεις. Δεν αρκεί απλώς να μιλάμε. Ορισμένα θέματα χρειάζεται να καταπολεμηθούν στην ρίζα τους, εκεί που γεννιούνται, εμφανίζονται και αναπαράγονται. Πεδίο εμφάνισης είναι η κοινωνία, δηλαδή εμείς, άρα η όποια αντίδραση και επίλυση οφείλουμε να είναι συλλογική, με όλους και από όλους. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν:
- Είμαστε έτοιμοι να αναλογιστούμε την πραγματική αιτία των τροχαίων δυστυχημάτων;
- Είμαστε έτοιμοι να στρέψουμε την προσοχή στους ίδιους μας τους εαυτούς και να αναλογιστούμε τα δικά μας λάθη;
- Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας;
- Είμαστε έτοιμοι την επόμενη φορά που θα αποφασίσουμε να κάνουμε την όμορφη βόλτα μας να εξασφαλίσουμε όλα εκείνα που θα μας κρατήσουν ασφαλείς, ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε και άλλες παρόμοιες;
«Κάθε φορά από εκεί που φεύγεις και κλείνεις μια πόρτα, αφήνεις πίσω σου ανθρώπους. Λαχταράς και επιθυμείς να φτάσεις σε μια άλλη πόρτα για να συναντήσεις ανθρώπους. Στην ζωή σου υπάρχουν πόρτες που μέσα τους έχουν πολλούς ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν. Όλοι θέλουν να σε ξαναδούν»…
Ας μεριμνήσουμε για πρόληψη μιας και εκείνος είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης και προστασίας.
Γιατί ζητούμενο είναι να μένουμε στην ζωή και όχι στην μνήμη!
Γιατί η ζωή μας είναι για να γίνεται χαλάλι σε όμορφες στιγμές γεμάτες ζωντάνια με ανθρώπους που χαμογελούν και στέκονται δίπλα μας και όχι χαράμι σε άσχημες στιγμές γεμάτες δάκρια με ανθρώπους που πενθούν αποχαιρετώντας μας!
Γιατί θεμιτό είναι να ακούμε ευχές για Καλή Ζωή και όχι Καλό Παράδεισο!
Ας ελπίσουμε ότι θα έρθει η στιγμή που αυτό θα το κάνουμε πράξη…
