Αγαπητό Cretalive,
Αν η αναφορά μας για το πολύπαθο «Καπετανάκειο» είχε συναισθηματικό χαρακτήρα προφανώς η λέξη που εύκολα θα ερχόταν στα χείλη είναι «απογοήτευση» και τα χρώματα που θα ζωγράφιζαν το σκηνικό γκρίζα .
Όμως δε χωρούν συναισθηματισμοί για ένα ζήτημα που για μια δεκαετία ταλαιπωρεί μαθητές, καθηγητές, γονείς και δίνει στο κέντρο της πόλης μια εικόνα αδιαφορίας και εγκατάλειψης της πολιτείας σε ένα ιστορικό κτήριο στο οποίο καθηγητές, σε εντελώς άθλιες συνθήκες, προσπαθούν να παράξουν εκπαιδευτικό έργο και να μορφώσουν πολίτες.
Έπειτα από ένα απίστευτο πινγκ-πονγκ ευθυνών φτάσαμε στα μέσα περίπου του Γενάρη και το κτήριο δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα ,οι μαθητές κάνουν μάθημα σε παράγκες –αυτοί της Γ΄ Λυκείου βλέπουν το όνειρό τους να κάνουν μάθημα σε ένα κανονικό κτήριο έστω και για λίγους μήνες να μένει ανεκπλήρωτο-και πλέον το έργο φαίνεται να μην ολοκληρώνεται στο προβλεπόμενο από τη σύμβαση χρονοδιάγραμμα .
Σε μια διαδικασία συζήτησης αυτό μπορεί να αναλυθεί πολυπαραμετρικά, στην ουσία όμως του πράγματος υπάρχουν σοβαρές πολιτικές ευθύνες για όλη αυτή την αργοπορία.
Και βέβαια αυτές ταυτοποιούνται στην πολιτική αρχή που έχει την ευθύνη υλοποίησης του έργου δηλαδή στο Δήμο Ηρακλείου.
Δεν χωρούν πλέον δικαιολογίες ,σενάρια, αιτιάσεις και οτιδήποτε δεν απαντά με σαφήνεια στο πότε θα παραδοθεί το κτήριο όπως επίσης είναι απαράδεκτο να παίζονται συμφέροντα και μικροπολιτικά παιχνίδια στην πλάτη μαθητών των οποίων το εκπαιδευτικό μέλλον κρίνεται σε αυτή τη φάση της εκπαιδευτικής τους ζωής.
Αν ο δήμος δεν θέλει να κατηγορηθεί στη συνείδηση των πολιτών για τραγική ολιγωρία, απροθυμία και ανεπάρκεια θα πρέπει να παραδώσει το κτήριο σε λειτουργία το πολύ σε ένα μήνα από τώρα.
Η υπομονή εξαντλείται και τα προβλήματα στην ολοκλήρωση του έργου μπορούν να καμφθούν από την ισχυρή πολιτική βούληση ολοκλήρωσης του.
Η πολιτική άλλωστε προϋποθέτει αποφασιστικότητα ,τολμηρές επιλογές και πράξεις.
Ο φόβος της ευθύνης οδηγεί στην αδράνεια και την παράλυση. Το καλό των πολιτών και της πόλης απαιτεί συνέπεια ,συνέχεια, όραμα και υλοποίηση στοχεύσεων.
Και προφανώς ο Δήμος πρέπει να επιβάλλεται πολιτικά σε κάθε συμφέρον που αντίκειται στην εφαρμογή των εκφρασμένων προτεραιοτήτων του.
Δεν αμφισβητούμε τις καλές προθέσεις , όμως σε ότι αφορά το έργο ολοκλήρωσης του Καπετανακείου, αποδεικνύεται ότι δεν είναι αρκετή η έκφρασή τους ,και ειδικά για το συγκεκριμένο έργο και την καθυστέρηση των τελευταίων μηνών, μοιάζουν με στάχτη στα μάτια των αγανακτισμένων πλέον μαθητών ,εκπαιδευτικών και γονιών.
Κάποια στιγμή σκεφτόμενοι νεοελληνικά, υποθέσαμε πως προεκλογική χρονιά είναι…θα τελειώσει. Μετά πάλι αναρωτηθήκαμε, μήπως επειδή είναι προεκλογική χρονιά…δεν τελειώνει. Στο τέλος, δεν ξέραμε τι να σκεφτούμε για τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και σηκώσαμε τα χέρια ψηλά.
Ήταν να τελειώσει πριν 8 χρόνια…
Ήταν να μπουν οι μαθητές, τελικά, τον Σεπτέμβριο του ‘18…
Ήταν ολοκληρωμένο το 95% του κτηρίου τον Οκτώβρη και οι μαθητές θα έμπαιναν σε 15 ημέρες…
Σίγουρα θα έμπαιναν τον Δεκέμβρη…
Σήμερα, 10 Ιανουαρίου 2019 κανείς δεν δουλεύει πια στο εργοτάξιο. Όπως όλες τις τελευταίες μέρες. Το εναπομένον 5%(για ελάσσονες εργασίες δηλ. την τοποθέτηση ολίγων τζαμιών, των καλοριφέρ, των ειδών υγιεινής) για την ολοκλήρωση του κτηρίου, παραμένει. Ακλόνητο, παρά τις υποσχέσεις, τις επιθυμίες, τους προγραμματισμούς…
Πριν καιρό είχαμε αποστείλει επιστολή απόγνωσης με τίτλο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα…για το Καπετανάκειο», ευχόμενοι η ‘τελευταία μέρα’ που απέμενε για το έργο να μην κρατήσει μια αιωνιότητα, που κράτησαν οι γραφειοκρατικές και προσωπικές αβελτηρίες θεσμών και προσώπων. Τον κίνδυνο τον βλέπαμε, τα σημάδια ήταν μπροστά μας. Για άλλη μια φορά, παραστάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο, συσκέψεις, υποσχέσεις αρμοδίων για ταχύτατη απόδοση του κτηρίου και είσοδο των μαθητών. Φευ!
Οι φωτογραφίες είναι σημερινές από το Καπετανάκειο. Δείτε το περιβάλλον μάθησης, δείτε πως οι αίθουσες είναι σχεδόν τελειωμένες(εδώ και καιρό), δείτε τις λυόμενες αίθουσες που εδώ και χρόνια εκπαιδεύουν τα παιδιά μας στην βαθειά αισθητική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, δείτε πως χάσκει –ακόμα- η αλήθεια σαν το κτήριο που χάσκει, ‘απλήρωτο’ και ανεκπλήρωτο όνειρο των παιδιών, που βαρέθηκαν να κοιτούν, πια, προς το κτήριο.
…μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια
Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
(στίχοι από το τραγούδι Θεός αν είναι, των Γκόραν Μπρέγκοβιτς, Λίνας Νικολακοπούλου)
Τάσος Τσατσάκης, Μανώλης Τσελεντάκης
(γονείς μαθητών Καπετανακείου)
