Αυτή η πόλη αλλάζει, όμως άραγε τι μένει στα βάθη της καρδιάς του κάθε ευαισθητοποιημένου πολίτη της, που παρακολουθεί τις μεταλλάξεις της;
Μήπως μένει η απουσία χώρων πρασίνου που θα αναδείκνυαν την ομορφιά της ζωοδότρας φύσης;
Μήπως μένει το γκρίζο των τσιμεντένιων κράσπεδων που απολήγουν βαθιά στη γη, αποφέροντας κέρδη κι άλλα κέρδη;
Βέβαια σε αυτή την πόλη είθισται διαχρονικά, κάθε φορά που η ζυγαριά κλείνει προς το ψευδεπίγραφο κέρδος, η ασχήμια να κερδίζει έδαφος και τα σκοτάδια να έρχονται πιο κοντά μας. Έτσι μοιραία και οι καρδιές μας, αποκομμένες από την ευλογία των αισθημάτων, ξεραίνονται.
Και είναι μεγάλη οδύνη για ένα άνθρωπο, κυρίως νέο, με ζωντανή καρδιά που πάλλεται από αισθήματα, να κυκλοφορεί σε μια πόλη με ζόμπι!
Άραγε οι φαρμακέμποροι αντιλαμβάνονται γιατί εκτοξεύονται στα ύψη οι πωλήσεις αντικαταθλιπτικών ή απλά εκτελούν μηχανικά τις συνταγές και οι σκέψεις περιττές έως ανύπαρκτες... (ας έχουν ωστόσο υπόψη οι τεχνοκράτες μας, ότι στη Σκωτία οι γιατροί συνταγογραφούν επισκέψεις στο ύπαιθρο)
Λοιπόν, από αύριο συστήνω στους υπερευαίσθητους συμπολίτες να παγώνουν σιγά-σιγά τα αισθήματα, γιατί έρχεται χειμώνας και για να τη βγάλεις αρκουδιάρικα, επιβάλλεται να πέσεις σε χειμερία νάρκη αισθημάτων.
Ας μην ανησυχούν για την παντελή έλλειψη λαγουδόχορτου (εκλεκτή τροφή των λαγών και των ανθρώπων) ή για την απομάκρυνση λαλίστατου κοκκινολαίμη από τα βάθη των φυλλωμάτων μιας συστοιχίας δέντρων του πάρκου της πόλης. Ας μην αναρωτηθούν έστω, που θα « βρουν αλλιώτικα στέκια επαρχιώτικα».
Όλα αυτά είναι αδιάφορα, ποια αισθήματα, ποιες φυλές, ποια πάρκα, ποιες ανοιχτές συνελεύσεις;
Το ουδέτερο, άχρωμο, άοσμο και πολύ περισσότερο το ανώνυμο μιας γκρίζας επίφασης ευτυχίας, ας κυριαρχήσει στις ζωές μας, αρκετά μας ταλαιπώρησαν ατελέσφορες και ζημιογόνες αντιδράσεις. Τέρμα πια η αντίδραση για την αντίδραση, επιστροφή στην κανονικότητα των ακριβοπληρωμένων εργολάβων! Άλλωστε μπροστά στο επίδικο της ταξικής αντιπαλότητας που παραμένει, το κάδρο στενεύει υπερβολικά!
Αλεξάκη-Χρονάκη Κική
