Ζητείται Ελπίς !

του Κώστα Δαμαβολίτη

Οι ευρωεκλογές πέρασαν και οι εθνικές εκλογές έρχονται και λαμβάνοντας υπόψη τη δυσκολία των συνθηκών εντός και εκτός χώρας, ο μέσος πολίτης έρχεται σε περίσκεψη για το τι θα ψηφίσει. Την ημέρα των εκλογών ο χρόνος συσσωρεύεται αφού σε μερικά λεπτά τις ώρας αποτιμώνται τα έργα και οι ημέρες για τα τέσσερα χρόνια των προηγούμενων, και ταυτόχρονα κρίνεται για το ποιοι θα διαχειριστούν τις μεγάλες προκλήσεις, που έρχονται το επόμενο χρονικό διάστημα.

Η μετενέργεια των ευρωεκλογών αποτυπώθηκε πάνω σε μία ιδεωλογικο πολιτική κλίμακα -σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο - που η ποσόστωσή της έχει πολύ ενδιαφέρον. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι ιδεολογικές έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς είναι παρωχημένες , ιδιαιτέρως δε μετά την τελευταία εμπειρία που είχε η Ελλάδα με τις πρακτικές μίας «αριστερής» διακυβέρνησης, μία κλίμακα δίνει τον ορισμό στην παρούσα φάση.

Από την μία πλευρά της κλίμακας βλέπουμε τον εθνομηδενιμό σε όλες τις εκφάνσεις του, αριστερές και νεοφιλελεύθερες, να δίνει κοινό τόνο για γρήγορο βάδην προς την οδό της παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη πλευρά της κλίμακας παρακολουθούμε την ακροδεξιά να διατηρείτε σε υψηλά επίπεδα. Συμπληγάδες δηλαδή μεταξύ εθνομηδενιστών και ακροδεξιών.

Όταν όμως μιλάμε για τα δυο άκρα του πολιτικού χάρτη εύλογα θα πρέπει να αναρωτηθούμε για το ενδιάμεσο, κυρίως όσον αφορά το μέγεθός, τη γεωμετρία και εν γένει τα ποιοτικά χαρακτηρίστηκα του χώρου αυτού.

Υπάρχει κατά την ταπεινή μου άποψη ένας κόσμος σε αυτό το ενδιάμεσο, που αναζητά υγιή οδό έκφρασης, αλλά δεν βρίσκει ανάλογη πηγή έμπνευσης για να μπορέσει να ταυτιστεί πολιτικά.

Ένας ενδιάμεσος χώρος, που είναι υπέρ του έθνους κράτους γιατί αντιλαμβάνεται ότι εν καιρώ παγκοσμιοποίησης οι πολυεθνικές έρχονται να το αντικαταστήσουν. Ένας ενδιάμεσος χώρος που παλεύει για να συνεχίσει να υπάρχει ως οντότητα μέσα από ένα συλλογικό υποκείμενο, που στοιχειωδώς μπορεί να επιλέγει τον τρόπο διακυβέρνησης του με όλες τις τυχών στρεβλώσεις, που εμπεριέχονται στις σύγχρονες δημοκρατίες.

Ένας ενδιάμεσος χώρος που είναι υπέρ του έθνους κράτους, αισθάνεται αγάπη για την πατρίδα του χωρίς να αισθάνεται μίσος για τις πατρίδες των άλλων και ιδιαιτέρως για τις πατρίδες των γειτόνων του. Ένας κόσμος που ενώ καμαρώνει για τον πολιτισμό του καμαρώνει ταυτόχρονα για τους πολιτισμούς των άλλων εθνών που ενδεχομένως να είναι αρχαιότεροι, αλλά ίσως και σπουδαιότεροι.

Που πιστεύει στον θεσμό της οικογένειας και θέλει να διατηρήσουν όλοι οι άνθρωποί τα ιδιαίτερά τους χαρακτηριστικά έτσι όπως τα διαμόρφωσε η ιστορία μέσα από τις παραδόσεις, την θρησκεία και εν γένει όπως τα σμίλεψαν οι πολιτισμικές συνθήκες στο πρόσωπο του κάθε λαού.

Άνθρωποι που έχουν γνώση και αντίληψη περί πολιτικής, αλλά δεν παγιδεύονται σε ιδεολογικές εμμονές και «οικονομίστικες» θεωρίες με δογματική αγκύλωση που δίνουν τον ορισμό του φυσιολογικού από το βίωμα και την ζωή. Γιατί η ζωή είναι αλήθεια. Και η αλήθεια της ζωής έχει μόνο ένα τρόπο να αναπαράγεται και να ταξιδεύει αδιάλειπτα στο χρόνο.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στο μέσον αυτής της κλίμακας – το οποίο βέβαια έχει μικρές διακυμάνσεις – και δεν θέλουν να πάρουν την οξείδωση της μίας ή της άλλης πλευράς δεν έχουν διέξοδο έκφρασης. Εάν εξαιρέσει κανείς κάποιες μικρές ομάδες, κάποιες ισχνές μειοψηφίες, που κινούνται αυτόνομα χωρίς καθοδηγητές και χρηματοδότες σε μία πολιτικοκοινωνική ζούγκλα, που όλα τα πλαίσια και τα πεδία έχουν τους ρυθμιστές τους υπάρχει κενό.

Ζητείται Ελπίς είχε γράψει κάποτε ο Αντώνης Σαμαράκης και μάλλον αυτό είναι το διακύβευμα, που προτάσσουν οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες. Όχι όμως σαν την ελπίδα που μας έφερε ο Αλέξης και η παρέα του. Θεραπεία όπως αυτήν που εφάρμοσαν στον Έλληνα ασθενή οι «μαρξιστές» Τσακαλώτος και Κατρούγκαλος, καλύτερα να μας λείπει. Μετά από τέτοιες ιάσεις θα χρειαστούμε σίγουρα γιατρό ή νεκροθάφτη. Ούτε βέβαια οι πατριδοκάπηλοι έμποροι της ελπίδας Καμμένοι, Βελόπουλοι, Καρατζαφέριδες, δεν μπορούν να αποτελέσουν επιλογή.

Ίσως είναι λοιπόν φίλοι μου η ώρα οι δυνάμεις του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου να ξυπνήσουν από των ύπνο των θεωριών, που αναπαύονται και να κάνουν ένα βήμα μπροστά, εάν θέλουν να είναι εντάξει με την συνείδηση τους. Από όποιο σημείο και αν βρίσκονται, όποιας ειδικότητας και αν είναι, σε ότι κλάδο και αν ανήκουν να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Έστω να αρχίσει να δημιουργείται μία τάση, μία δεξαμενή σκέψης γύρω από αυτά τα ιδεώδη, τα προφανή δηλαδή τα αυτονόητα.

Και επειδή ο χρόνος προϋπάρχει της δημιουργίας ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να αρχίσει η περισυλλογή αυτής της ιδεολογικής πυρίτιδας σε μία κοινή αποθήκη. Ποια θα είναι η αιτία που θα λειτουργήσει σαν πυροκροτητής δεν μπορώ να εστιάσω, θα είναι όμως θέμα χρόνου η έκρηξη που θα προκαλέσει την πολύ-επίπεδη μεταβολή που έχει ανάγκη ο λαός μας.