Σε χειμωνιάτικο τοπίο χαμένο στην ομίχλη περπάτησαν την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου πεζοπόροι από τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου και τον Ε.Ο.Σ Λασιθίου.
Με βροχερό καιρό ξεκινήσαμε από το οροπέδιο Λασιθίου, από το Κέντρο Υγείας στο Τζερμιάδο με κατεύθυνση την περιοχή γύρω από το μοναστήρι Κεράς. Το αδιάκοπο ψιλοβρόχι και η πρωινή υγρασία μας ανάγκασε να αναζητήσουμε αμέσως ...χειμερινή εξάρτηση: αδιάβροχα και ισοθερμικά, σκούφους και γάντια. Αρχικά κινηθήκαμε πάνω σε αγροτικό δρόμο και με ανηφορική πορεία σύντομα αφήσαμε πίσω μας το ομώνυμο οροπέδιο του νομού μας. ΄Οσο ανεβαίναμε ψηλότερα τα καταπράσινα χωράφια και τα γραφικά χωριά του οροπέδιου ξεχώριζαν κάτω από ένα παχύ λευκό σύννεφο ομίχλης ‘κρεμασμένο’ μερικά μέτρα πάνω από το έδαφος.
Με ανηφορική πορεία φτάσαμε στο μικρό οροπέδιο του Νήσιμου, που βρίσκεται σε υψόμετρο 890μ. φωλιασμένο ανάμεσα σε άγρια γυμνά βουνά. Στα ακαλλιέργητα καταπράσινα χωράφια ξεπετάγονται πολυάριθμα φυτά άρτυκα ή νάρθηκα, ένα ψηλό καλαμώδες φυτό, που σύμφωνα με τη μυθολογία ο Προμηθέας μετέφερε τη φωτιά και την παρέδωσε στους ανθρώπους μέσα σε ένα του κομμάτι, ενώ οι Κρητικοί χρησιμοποιούν το ελαφρό και ανθεκτικό ξύλο του για να φτιάχνουν ‘κατσούνες’ ή νάρθηκες. Στη βορινή πλευρά του οροπέδιου ξεχωρίζει καλαίσθητο το πετρόκτιστο ξωκλήσι της Αγίας Αριάδνης, μοναδικό σε ολόκληρη την χώρα.
Διασχίζουμε το γραφικό οροπέδιο, που απότομα εξαφανίζεται καθώς ένα πυκνό πέπλο ομίχλης κυριολεκτικά το ‘καταπίνει’. Ακολουθούμε φιδογυριστό, ανηφορικό, πετρώδες μονοπάτι που ξετυλίγεται στις βόρειες πλαγιές της Δίκτης, κάτω από την κορυφή ‘Καρφί’. Η ‘κατσιφάρα’, η βουνίσια καταχνιά δηλαδή, ολοένα και πυκνώνει και σύντομα μπορούμε να δούμε μόνο ελάχιστα μέτρα γύρω μας. Ο υγρός παγωμένος βοριάς κάνει την αίσθηση του ψύχους εντονότερη, ενώ το ομιχλώδες τοπίο φέρνει στο νου εικόνες από ταινίες του Αγγελόπουλου. Σε μια απάνεμη πλαγιά σκεπασμένη με λευκόγκριζους βράχους και αρωματικούς θάμνους κάνουμε διάλειμμα για ρακί και σύντομη ξεκούραση και συνεχίζουμε την πορεία μας στο στενό μονοπάτι, που το λασπωμένο χώμα το κάνει ιδιαίτερα ολισθηρό.
Τεράστιοι βράχοι με αλλόκοτα σχήματα ξεπροβάλουν μυστηριακά μέσα από την ομίχλη, ενώ το μονοπάτι μας οδηγεί στα ερείπια του σημαντικού μινωικού οικισμού ‘Καρφί’, που ιδρύθηκε γύρω στο 1100πΧ. Σε αυτόν τον άνυδρο και αφιλόξενο τόπο, Μινωίτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν μετά την κάθοδο των Δωριέων και για ένα περίπου αιώνα, ώσπου αναγκάστηκαν από τις ακραίες καιρικές συνθήκες να αναζητήσουν νέο τόπο κατοικίας. Το αρχαίο όνομα του οικισμού δεν έχει διασωθεί, αλλά πήρε το όνομα του από την κορυφή που δεσπόζει πάνω του, το ‘Καρφί’ ένα μεγάλο βραχώδες εξόγκωμα στις κορυφές της οροσειρά της Δίκτης. Σε μικρή απόσταση από τον οικισμό συναντούμε τη ‘Βιτσιλόβρυση’, την ‘πηγή των αετών’ που αρκετούς αιώνες πριν προμήθευε νερό στους κατοίκους του αρχαίου οικισμού, ενώ σήμερα -ανακαινισμένη και πετρόκτιστη- ξεδιψά τον περαστικό με το πάντα δροσερό νερό της.
Εξακολουθούμε την πορεία μας κάτω από το ‘Καρφί’ με την ομίχλη πάντα να μας τυλίγει. Αραιώνει μόνο όταν φτάνουμε χαμηλότερα, οπότε και μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε στο βάθος το φράγμα του Αποσελέμη και στην κατάφυτη πλαγιά το μοναστήρι της μονής Καρδιωτίσσης και τους οικισμούς Πάνω και Κάτω Κεράς. Το άδεντρο τοπίο δίνει τη θέση του σε καρπερά χωράφια και πανύψηλα δέντρα. Περνάμε μπροστά από τον παλιό νερόμυλο, που τα πυκνά αναρριχώμενα προσπαθούν να εξαφανίσουν και τα τελευταία ίχνη του κάτω από τα σκουροπράσινα φύλλα τους και φτάνουμε στη Μονή Παναγίας Κεράς, μετά από 3ωρη πεζοπορία. Τριγυρίζουμε στους όμορφα διατηρημένους χώρους της Μονής και καταλήγουμε στο φιλόξενο σπιτικό του κ. Ρουσσέτου και Αντριάννας Παναγιωτάκη.
Το πατρικό σπίτι με το παλιό λιοτρίβι και καφενείο έχουν αναπαλαιωθεί με περισσή καλαισθησία και σήμερα φιλοξενούν το ατελιέ και τα έργα του καλλιτέχνη. Η θαλπωρή του χώρου και το ανοιχτόκαρδο καλωσόρισμα εξαφανίζουν την κούραση της πεζοπορίας και αρχίζουμε να τριγυρίζουμε τις αυλές και τα δωμάτια που είναι γεμάτα με πίνακες, αντίκες και παλιά χρηστικά αντικείμενα. Ο κρητικός ζωγράφος-γραφίστας μας ξεναγεί στο ατελιέ του, στην ανεπιτήδευτα αναπαλαιωμένη φάμπρικα-εργαστήριό του και μας παρουσιάζει τους πίνακες του. Πίνακες με μια ιδιαίτερη ‘κρητική ματιά’, όχι μόνο σε σχέση με τη θεματολογία, αλλά και με την απεικόνιση χαρακτηριστικών τοπίων και προσώπων της Κρήτης. Οι ζωγραφικοί του πίνακες έχουν όλα τα στοιχεία του ζωντανού, την κίνηση, τη σαγηνευτική χρωματική έκφραση, το φως, τον χώρο και καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα θεμάτων (από αρχαιοελληνικούς αλληγορικούς μύθους και απεικονίσεις της ζωής στην μινωική αλλά και σύγχρονη Κρήτη, μέχρι πορτρέτα και τοπία). Σημαντικό έργο με τεχνική που εντυπωσιάζει, καθώς απλώνεται από μια ιδιαίτερη σουρεαλιστική τεχνοτροπία μέχρι την πιο κλασική απεικόνιση, ενώ η συναρπαστική αφήγηση και οι ενδιαφέρουσες πληροφορίες που συνοδεύουν την παρουσίαση, κάνουν την εμπειρία μας μοναδική.
Αποχαιρετούμε τον ‘σγουράφο της Κρήτης΄ και την άξια σύζυγο του, ελπίζοντας να δούμε σύντομα τα έργα του να εκτίθενται και στην πόλη μας και ανανεώνουμε το ραντεβού για την επόμενη Κυριακή με πεζοπορία στο Χριστό Ιεράπετρας. Φωτογραφίες από την πεζοπορία στο pezopories.blogspot.gr και στη σελίδα του Συλλόγου στο facebook.
