Λίγες μέρες πριν την εκπνοή του χρόνου και έχοντας πια μια πρώτη εικόνα για το πως κυλούν τα πράγματα τόσο σε επίπεδο δημοτικής αρχής, όσο και σε επίπεδο λειτουργίας του δημοτικού συμβουλίου, με αφορμή το σήριαλ της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΠΑΝΑΛ, που σαν το γιοφύρι της Άρτας, ολημερίς την αποφάσιζαν και το μεσονύχτι την έπαιρναν πίσω, ας επιχειρήσουμε κάποιες σκόρπιες σκέψεις.
Στη Λότζια παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να ξεδιπλώσουν το αφήγημα τους για το Ηράκλειο της επόμενης 4ετιας , φαίνεται πως η λειψανδρία αλλά και η πολυπλοκότητα των προβλημάτων, δημιουργεί μια αδυναμία διαχείρισης κυρίως της πολιτικής φύσεως των προβλημάτων που προκύπτουν, με το δημοτικό επιτελείο πολλές φορές να διαχειρίζεται αμήχανα και εν πολλοίς ερασιτεχνικά, ζητήματα που θα έπρεπε να προετοιμάζονται με πιο ορθολογικό τρόπο, ώστε να μην φαντάζουν βουνό στην καθημερινότητα τους.
Κλασική περίπτωση η υπόθεση που κακοφόρμισε για τη ΔΕΠΑΝΑΛ: ενώ θα έπρεπε από την πρώτη κιόλας μέρα να ήταν ένα ζήτημα ρουτίνας, επιβεβαιώθηκε με τον πιο σαφή τρόπο ο νόμος του Μέρφι. Ό,τι πάει κακά στην αρχή ... πιθανότατα θα πάει χειρότερα και μια υπόθεση που θα έπρεπε να έχει λήξει μέσα σε 5 λεπτά, βάζει μια μικρή βόμβα στα θεμέλια του δήμου. Σημειώστε πως ο εργολάβος που εκτελεί το έργο της β´φάσης του Πολιτιστικού Κέντρου κάνει να λάβει το ποσό του 1.800.000 ευρώ ως το τέλος του χρόνου, στα ταμεία της εταιρείας υπάρχουν περίπου 450.000 ευρώ και καταλαβαίνετε τι μπορεί να συμβεί εάν και εφόσον δεν υπάρξει απόφαση άμεσα για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου!
Στη ΔΕΠΑΝΑΛ (την παλιά της Αλικαρνασσού) , ο φόβος ζώνει τους εργαζόμενους, αφού λεφτά υπάρχουν ως το Φλεβάρη για τις πληρωμές του προσωπικού καθώς το Πολιτιστικό σαν αχόρταγο θηρίο τα ρουφάει όλα στο διάβα του. Από την άλλη φαίνεται πια για όσους παρακολουθούν τα δημοτικά πράγματα πως αναδύεται ένα σχέδιο, να αποδομηθούν τα πάντα γύρω από το πολιτιστικό: όλα είναι ένα σκάνδαλο, οι αμοιβές, οι παραχωρήσεις, οι συμβάσεις, γενικώς ότι αιωρείται πάνω από τη σκεπή του Αγίου Ανδρέα( μεγάλη η χάρη του... ας φωτίσει και κάποιους ) μυρίζει βρώμα και δυσωδία!
Ακόμα και ο δύσμοιρος ο Μύρωνας Μιχαηλίδης εβαπτίσθη αδαής και χαραμοφάης, από εκείνους που δεν μπορούν να κατανοήσουν, σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού, τι ακριβώς κάνουν αυτοί που σχεδιάζουν εκδηλώσεις αλλά κι ένα πολιτιστικό, που υπενθυμίζω Λαμπρινός και Κουράκης είχαν κατουσίαν συναποφασίσει να το εκχωρήσουν στον καλλιτεχνικό διευθυντή του. Ο στόχος προφανής. Να τα βροντήξει ο Μιχαηλίδης, να βαρέσει διάλυση το πολιτιστικό, για να δικαιωθούν για την ανικανότητα των κυβερνώντων. Τόσο απλά , τόσο τοξικά! Πες, πες κάτι θα μείνει, άλλωστε ο πρώτος διδάξας έρχεται από τη μακρινή Γερμανία, τότε που ο λαϊκισμός είχε άλλο όνομα!
Κάποιοι λοιπόν κάνουν τη δουλειά τους. Και την κάνουν με μέθοδο, επιμονή και συστηματικά. Με καθοδήγηση, συντονισμό δράσης και στρατηγική. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αναζητείται κοινή λογική, καθώς η παράταξη του Γιάννη Κουράκη, ενώ ουσιαστικά με τη συναίνεση της πέρασε η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, τώρα κάποιοι επιχειρούν να τη σύρουν σε αντίθετη κατεύθυνση και να μπλοκάρουν τη διαδικασία!
Όλα αυτά δείχνουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνεννόηση των δυο παρατάξεων που ηγούνται αλλά και ηγήθηκαν ( μην το ξεχνάμε ) τα τελευταία 18 χρόνια του δήμου Ηρακλείου. Ο Λαμπρινός, δείγμα πολιτικής σοφίας (άλλωστε είχε αφήσει ορθάνοιχτο το περιθώριο και πριν 3 μήνες ) να βρει ένα τρόπο συνεργασίας με την παράταξη Κουράκη, δίνοντας της το μερίδιο εξουσίας που της αναλογεί και ας συμπορευτούν μέσα από μια διαδικασία εγκάρδιας συνεννόησης. Ο Κουράκης, με τον ίδιο πια δικαιωμένο αλλά και αναβαπτισμένο πολιτικά μέσα από την εκλογή του στην προεδρία της ΠΕΔ Κρήτης, να ξανακάτσει στο τραπέζι των συζητήσεων ( που αλήθεια είναι πως δεν ζήτησε πότε προσωπικά κάτι ο ίδιος ως αντάλλαγμα και στις πρώτες συζητήσεις) κι ας αποτυπώσουν και στο χαρτί την καλή προσωπική χημεία που έχουν.
Κι ας αφήσουν σε όσους δεν το κατανοούν να εξακολουθούν να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής και... ψεκασμού μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, συνεχίζοντας το θέατρο του παραλόγου. Και οι δυο το οφείλουν στην υστεροφημία τους, μα πάνω από όλα στην πόλη που υπηρέτησαν και υπηρετούν !
